Glista ludzka - ma ciało walcowate o zwężonych końcach, zaopatrzone w otwór gębowy. Samce mierzą od 15 do 35 cm. samice zaś od 20 do 50 cm. długości. Pasożyt ten bytuje w jelicie cienkim człowieka przeważnie przyczepiony do błony śluzowej przewodu pokarmowego. Żywi się nabłonkiem niszczonej ściany jelita i substancjami zawartymi w treści jelitowej. Dojrzała samica składa 100 000 do 200 000 jaj na dobę. Wydalane są one z kałem na zewnątrz organizmu i rozprzestrzeniane w otaczającym człowieka środowisku. Wydostanie się jajeczka na zewnątrz umożliwia rozwój postaci larwalnej, gdyż może się ona rozwijać tylko w obecności tlenu, wilgoci i temp. 36 o C. Rozwój jajeczka przebiega początkowo w ziemi lub w wodzie (40 dni). Ze spożytych z wodą lub z produktami spożywczymi jajeczek przez człowieka, wydostają się z nich w jelicie cienkim larwy. Wędrują poprzez błonę śluzową do światła naczyń, następnie z prądem krwi poprzez wątrobę, pęcherzyki płucne, oskrzeliki i oskrzela przedostają się do jamy gardłowej, przełyku i żołądka, a stąd do miejsca ostatecznego bytowania tj. do jelita cienkiego. W jelicie cienkim człowieka glista może przeżyć od 1 do 1, 5 roku. Dojrzałość płciową żeńskie osobniki glisty ludzkiej osiągają w ciągu 60-80 dni od zakażenia i wówczas rozpoczynają składanie jaj.
Tasiemce należą do dużej podgromady płazińców i są jednym z najpopularniejszych pasożytów człowieka. Na podstawie cech biologicznych i epidemiologicznych można zasadniczo wyodrębnić 2 grupy tasiemców. W pierwszej grupie, aby jaja mogły się rozwijać muszą dostać się do wody, w której znajduje się żywiciel pośredni – dotyczy to bruzdogłowca szerokiego. W drugiej grupie nie jest to niezbędne, gdyż żywicielami pośrednimi są zwierzęta lądowe i owady i dotycz to tasiemca uzbrojonego, nieuzbrojonego, bąblowcowego, karłowatego i psiego.
Tasiemiec składa się z główki zaopatrzonej w mechanizm czepny, szyjki oraz członów wypełnionych jajami. Dalszy rozwój przebiega w organizmie żywiciela pośredniego (świnia, bydło, owady), gdzie rozwijają się larwy inwazyjne (wągier, bąblowiec). Końcowy rozwój tasiemca odbywa się w organizmie żywiciela ostatecznego.
Dolegliwości związane z zarażeniem się tasiemcem to utrata wagi bez wyraźniej przyczyny i niejasne dolegliwości brzuszne. Przy inwazji bruzdogłowca szerokiego może wystąpić znaczna niedokrwistość. W stolcu, czasami również w bieliźnie można spotkać przypominające pasma makaronu białe fragmenty robaków. W przypadku inwazji tasiemca psiego objawom może towarzyszyć drażniący kaszel.
Za główną przyczynę inwazji tasiemca uznaje się spożycie nie poddanych obróbce termicznej produktów mięsnych lub ryb, w których mogą znajdować się larwy (wągry) tasiemca. W jelicie z larwy rozwijają się dorosłe robaki, które mogą osiągać do 10 metrów długości.
Aby zapobiegać zarażeniu się larwami tasiemca należy spożywać mięso i ryby tylko po dokładnej obróbce termicznej. Owoce leśne i grzyby należy dokładnie myc. Nie wolno również karmić psów mięsem, które zostało zakwalifikowane jako nie nadające się do spożycia przez człowieka.
W przypadku stwierdzenia podczas badan laboratoryjnych obecności tasiemca w organizmie należy zgłosić się do lekarza i poddać leczeniu farmakologicznemu.
Glista ludzka - ma ciało walcowate o zwężonych końcach, zaopatrzone w otwór gębowy. Samce mierzą od 15 do 35 cm. samice zaś od 20 do 50 cm. długości. Pasożyt ten bytuje w jelicie cienkim człowieka przeważnie przyczepiony do błony śluzowej przewodu pokarmowego. Żywi się nabłonkiem niszczonej ściany jelita i substancjami zawartymi w treści jelitowej. Dojrzała samica składa 100 000 do 200 000 jaj na dobę. Wydalane są one z kałem na zewnątrz organizmu i rozprzestrzeniane w otaczającym człowieka środowisku. Wydostanie się jajeczka na zewnątrz umożliwia rozwój postaci larwalnej, gdyż może się ona rozwijać tylko w obecności tlenu, wilgoci i temp. 36 o C. Rozwój jajeczka przebiega początkowo w ziemi lub w wodzie (40 dni). Ze spożytych z wodą lub z produktami spożywczymi jajeczek przez człowieka, wydostają się z nich w jelicie cienkim larwy. Wędrują poprzez błonę śluzową do światła naczyń, następnie z prądem krwi poprzez wątrobę, pęcherzyki płucne, oskrzeliki i oskrzela przedostają się do jamy gardłowej, przełyku i żołądka, a stąd do miejsca ostatecznego bytowania
tj. do jelita cienkiego. W jelicie cienkim człowieka glista może przeżyć od 1 do 1, 5 roku. Dojrzałość płciową żeńskie osobniki glisty ludzkiej osiągają w ciągu 60-80 dni od zakażenia i wówczas rozpoczynają składanie jaj.
Tasiemce należą do dużej podgromady płazińców i są jednym z najpopularniejszych pasożytów człowieka. Na podstawie cech biologicznych i epidemiologicznych można zasadniczo wyodrębnić 2 grupy tasiemców. W pierwszej grupie, aby jaja mogły się rozwijać muszą dostać się do wody, w której znajduje się żywiciel pośredni – dotyczy to bruzdogłowca szerokiego. W drugiej grupie nie jest to niezbędne, gdyż żywicielami pośrednimi są zwierzęta lądowe i owady i dotycz to tasiemca uzbrojonego, nieuzbrojonego, bąblowcowego, karłowatego i psiego.
Tasiemiec składa się z główki zaopatrzonej w mechanizm czepny, szyjki oraz członów wypełnionych jajami. Dalszy rozwój przebiega w organizmie żywiciela pośredniego (świnia, bydło, owady), gdzie rozwijają się larwy inwazyjne (wągier, bąblowiec). Końcowy rozwój tasiemca odbywa się w organizmie żywiciela ostatecznego.
Dolegliwości związane z zarażeniem się tasiemcem to utrata wagi bez wyraźniej przyczyny i niejasne dolegliwości brzuszne. Przy inwazji bruzdogłowca szerokiego może wystąpić znaczna niedokrwistość. W stolcu, czasami również w bieliźnie można spotkać przypominające pasma makaronu białe fragmenty robaków. W przypadku inwazji tasiemca psiego objawom może towarzyszyć drażniący kaszel.
Za główną przyczynę inwazji tasiemca uznaje się spożycie nie poddanych obróbce termicznej produktów mięsnych lub ryb, w których mogą znajdować się larwy (wągry) tasiemca. W jelicie z larwy rozwijają się dorosłe robaki, które mogą osiągać do 10 metrów długości.
Aby zapobiegać zarażeniu się larwami tasiemca należy spożywać mięso i ryby tylko po dokładnej obróbce termicznej. Owoce leśne i grzyby należy dokładnie myc. Nie wolno również karmić psów mięsem, które zostało zakwalifikowane jako nie nadające się do spożycia przez człowieka.
W przypadku stwierdzenia podczas badan laboratoryjnych obecności tasiemca w organizmie należy zgłosić się do lekarza i poddać leczeniu farmakologicznemu.