Question

Wypracowanie o świętej Ewie. Przynajmniej na jedną kartkę a4. Jak najwięcej informacji o niej, kim była, jak "powstała", czyją jest patronką, opis jej życia itd.

Dzięki wielkie za pomoc!

Answer 1

Bł. S. M. Ewa od Opatrzności CSIC (Bogumiła Noiszewska)

Bł. Ewa przyszła na świat 24 czerwca 1885 w Ostaniszkach na wileńszczyźnie. Na chrzcie św. otrzymała imię Bogumiła. Była najstarszą z jedenaściorga dzieci wybitnego naukowca i okulisty Kazimierza Noiszewskiego i Marii z domu Andruszkiewicz. W związku z chorobą matki, wychowaniem dzieci zajmowała się babcia.

Dzięki rzetelnej pracy, szkołę średnią Bogumiła ukończyła z wyróżnieniem. Dzięki temu, mimo polskiego pochodzenia uzyskała wstęp na wszystkie uczelnie Rosji. Dziewczyna dołączyła także do „Stowarzyszenia Córek Maryi pod opieką św. Agnieszki” – nielegalnej wówczas organizacji religijnej, mającej na celu kształtowanie charakteru, formację moralną i duchową.

Bogumiła rozpoczęła studia w 1903r., a dyplom lekarski otrzymała dopiero w 1914r., Musiała zaopiekować się młodszym rodzeństwem i podjąć pracę zarobkową. Poza tym miała wątpliwości, związane z wyborem drogi życiowej.

Podczas I wojny światowej pracowała w szpitalach wojskowych. W tym czasie dojrzewało jej powołanie. W „Zeszyciku” zanotowała: „Wezwanie Chrystusa jest tego rodzaju, że mu się oprzeć niepodobna. Ci, co go usłyszeli - muszą iść za nim, choćby nie chcieli - muszą się poddać czarowi tego głosu”

W 1918 r. ukończyła w Kijowie półroczny kurs nauczycielski, aby móc podjąć się nauczania dzieci w języku polskim. Następnie pracowała jako lekarz szkolny i wykładowca higieny w Szkole Żeńskiej Heleny Rzeszotarskiej.

Czuła jednak, że została powołana do czegoś innego. Modliła się: „Naucz mnie, Panie, zgadywać myśli Twoje i pomóc Ci w zbawieniu ludu Twojego przez życie ukryte i śmierć męczeńską. Amen.” W 1919 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Szymanowie. Rok później rozpoczęła nowicjat w Jazłowcu, a w 1921 r. złożyła pierwsze śluby.

Następnie w latach 1924-26 przebywała w klasztorze w Jarosławiu, gdzie pracowała w gimnazjum jako nauczycielka i lekarz. W 1924 r., przyjęła formalnie obywatelstwo polskie.

W 1926 r. powróciła do Jazłowca, gdzie rok później złożyła śluby wieczyste.

W latach 1930-6 była dyrektorką gimnazjum i Seminarium Gospodarczego w Jazłowcu. W latach 1938-39 pracowała jako nauczycielka, wychowawczyni, lekarz szkolny i infirmerka w Gimnazjum Sióstr Niepokalanek w Słonimiu. Nauczała matematyki, arytmetyki, przyrody, biologii, higieny, fizyki, ale także geologii, towaroznawstwa, historii polskiej, łaciny, gimnastyki czy rysunku…

Jej duchowym przewodnikiem był zmarły w 1932 r. Sługa Boży biskup piński, Zygmunt Łoziński. Starała się, w ciągu całego swego życia, realizować zasadę, której nauczał, że „do świętości można dążyć w każdym czasie, i na każdym stanowisku”…

Zanotowała: „Na każdej lekcji wnosić Boga do dusz, myśleć o tym, żeby żadnej sposobności nie stracić”, a „do lekcji trzeba co dzień tak się przygotować, jakby miał być inspektor, bo przecież jest Pan Jezus, a to daleko ważniejsze”.

W 1939 r. Słonim został zajęty przez okupacyjne wojska rosyjskie. Budynek klasztorny natychmiast przeznaczono na szpital dziecięcy. Siostrom kazano opuścić klasztor i zakazano noszenia habitów. S. Ewa została przyjęta do pracy. Okazało się, że była jedynym lekarzem tego szpitala oraz jedyną żywicielką klasztoru. W 1940 r. dostała wymówienie, a siostry eksmitowano z ich pokoików na strychu klasztornym. S. Ewa została skierowana do Wiszniewa, do domku misyjnego, gdzie po raz ostatni widziała się ze swoją siostrą, w Zgromadzeniu - s. Feliksą.

We wrześniu 1941 r. Niemcy rozpoczęli masowe egzekucje, w których zginęło kilkaset tys. Żydów. Potem przyszła kolej na przerzedzoną już przez rosyjski terror i wywózki inteligencję polską. Mimo tego Niepokalanki nie wahały się udzielać schronienia Żydom. Pomagały rodzinom więźniów, podobno utrzymywały też kontakt z ruchem partyzanckim.

S. Maria Ewa była łącznikiem w przekazywaniu informacji, paczek, leków, wypisywała recepty, chrzciła umierające dzieci, jeśli można było wzywała kapłana z Sakramentami świętymi narażając życie. 18 grudnia 1942 r. zatrzymano ją i aresztowano. W celi więziennej prawdopodobnie została przygotowana na śmierć przez aresztowanego razem z nią o. Adama Sztarka.

Następnego dnia została rozstrzelana przez Niemców na Górze Pietralewickiej koło Słonimia. W ostatnich chwilach życia razem  z o. Sztarkiem i przełożoną s. Martą Wołowską odmawiała różaniec i śpiewała pieśni religijne. O. Adam udzielił wszystkim absolucji i odpustu zupełnego na godzinę śmierci. Pochowani zostali w zbiorowej mogile…

S. Ewa została beatyfikowana 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez Jana Pawła II w grupie 108 błogosławionych męczenników II wojny światowej. Jest patronką Niepokalanek.

 

Korzystałam ze strony: http://www.niepokalanki.pl/index.php?op=zgr&pop=0601