Question

Wypisz wszystkie odkrycia (podaj rok):

a) Kopernika

b) Keplera

c) Newtona

Answer 1

Jesienią 1609 odkrył góry na Księżycu i zmierzył ich wysokość, al 1610 — 4 najjaśniejsze satelity Jowisza (Ganimedesa, Callisto, Io, Europę — obecnie zwane księżycami galileuszowymi). Odkrycia te opisał w książce Sidereus nuncius [posłanie z gwiazd], która w samym tylko 1610 miała 2 wydania i sprawiła, że Galileusz stał się znany w całej Europie. Kontynuując obserwacje astronomiczne, odkrył w 2. połowie 1610 fazy Wenus (przewidziane przez M. Kopernika) i plamy słoneczne (niezależnie od J. Fabriciusa, Th. Harriota i Ch. Scheinera). Z ich obserwacji wywnioskował o obrocie Słońca wokół własnej osi. Opisał swe odkryci a w pracach: Istoria e dimostrazioni intorno alle macchie solari [historia i dowodzenia dotyczące plam słonecznych] (1613) oraz II Saggiatore [waga probiercza] (1623). To ostatnie jest znakomitym dziełem polemicznym, w którym Galileusz, odpowiadając na ataki przeciwników jego poglądów, wyłożył wiele kwestii nowoczesnej metodologii badań naukowych.

W 1637, na kilka miesięcy przed utratą wzroku, odkrył nową formę libracji Księżyca. W tym czasie Galileusz ukończył największe dzieło fizyczne, w którym podsumował swe odkrycia w dziedzinie mechaniki. Rękopis tego dzieła został przemycony do Holandii, gdzie 1638 zostało wydane jako Discorsi e dimostrazioni matematiche intorno a due nuove scienze (wydanie polskie Rozmowy i dowodzenia matematyczne w zakresie dwóch nowych umiejętności 1930).

Odkrycia astronomiczne Galileusza miały epokowe znaczenie. Były ważnym wkładem do zwycięstwa idei Kopernika i umożliwiły dalszy rozwój astronomii obserwacyjnej (choć sam Galileusz w wielu przypadkach nie zgadzał się z nowymi poglądami, np. nie zaakceptował odkrycia eliptycznych orbit planet dokonanego przez J. Keplera).

Prace Galileusza z zakresu fizyki stanowiły podstawę do dalszego rozwoju wielu jej działów (głównie mechaniki). Był bardoz bliski sformułowania zasad dynamiki, podanych później przez Kartezjusza (zasada bezwładności) i I. Newtona.

 

 

Kepler w trakcie studiów teologii protestanckiej w Tybindze zapoznał się szczegółowo z teorią heliocentryczną Kopernika i odtąd stał się jej gorącym propagatorem. To, że udało mu się odkryć trajektorie planet, inne niż proponowane przez wszystkie dotychczasowe systemy kosmologiczne, zawdzięczał współpracy z Tychonem Brahe.

Brahe przez wiele lat regularnie rejestrował położenia planet w ich ruchu po niebie, w szczególności dokonał wielkiej liczby dokładnych pomiarów położenia Marsa. Wysoką ich dokładność osiągnął wyznaczając przestrzenne położenie punktów orbity Marsa na podstawie znajomości średnicy orbity Ziemi oraz kąta widzenia tych samych punktów orbity Marsa w odstępach roku marsjańskiego. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności dla skuteczności tej metody było to, że orbita Ziemi jest niemal dokładnie okręgiem, a orbita Marsa jest elipsą o stosunkowo dużym mimośrodzie.

Po śmierci Tychona Brahe w 1601 bogate wyniki jego pomiarów na mocy testamentu stały się własnością Keplera. Dysponując nimi mógł Kepler graficznie wyznaczyć orbitę Marsa względem różnych punktów orbity ziemskiej. Po wieloletnich wytrwałych obliczeniach doszedł do wniosku, że najwłaściwszą krzywą jest elipsa. Głębsza analiza umożliwiła mu precyzyjne określenie zmiennej prędkości orbitalnej planety w jej ruchu po elipsie. Rezultaty tych prac opublikował w roku 1609 w dziele Astronomia Nova ‪(…) („Nowa astronomia‪ (…)”[1].

Obserwacje galileuszowych księżyców Jowisza, odkrytych w 1610 przez Galileusza, potwierdziły trafność pierwszych dwóch praw Keplera o ruchu planet. Ułatwiły też Keplerowi, po kilku kolejnych latach, sformułowanie III prawa opublikowanego w roku 1619 w Harmonices Mundi („Harmonia świata”). Wnioski z obserwacji ruchów Marsa potwierdzono wkrótce także dla orbit innych planet.

 

 

 

Newton udowodnił, że bez działania sił nie zachodzą zmiany prędkości- głosi to pierwsza zasada dynamiki Newtona. II zasadą dynamiki Newtona jest to, że jeśli ciało o masie m porusza się z przyśpieszeniem a, to znaczy, że na to ciało działa siła F.
III zasada zaś głosi, że każda akcja równa się reakcji. 
Dzięki tym zasadom, możemy obliczać siłę wypadkową, siłę dośrodkową i odśrodkową czy pęd.