Question

Wymień obowiązki sygnatariuszy konwencji o ochronie przyrody.

Answer 1

Konwencja o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego jest konwencją międzynarodową uchwaloną i udostępnioną do podpisu przez UNESCO w roku 2001. Kwestią szczególnie istotną dla ochrony podwodnego dziedzictwa kulturowego jest fakt, że znaczna jego część spoczywa zgodnie z ustaleniami Konwencji o prawie morza (UNCLOS) poza strefą jurysdykcji poszczególnych państw (w tzw. Obszarze), bądź też znajduje się w strefie, w której jurysdykcja ta jest ograniczona (szelf kontynentalny i tzw. wyłączna strefa ekonomiczna – exclusive economic zone, w skrócie EEZ). Oznacza to, że zapewnienie ochrony temu dziedzictwu nie jest kwestią zapisów legislacyjnych dokonywanych przez poszczególne państwa, lecz musi być przedmiotem regulacji międzynarodowych w formie konwencji, która uzyskałaby powszechną akceptację i zostałaby ratyfikowana przez większość krajów świata. Prace legislacyjne, które doprowadziły ostatecznie do uchwalenia Konwencji, trwały jednak ponad 20 lat, ponieważ regulacja prawna kwestii związanych z własnością wraków i stanowisk archeologicznych spoczywających na dnie mórz i oceanów, budziła wiele wątpliwości i emocji.

Z tego względu ostateczne uzgodnienie tekstu konwencji stało się wielkim sukcesem organizacji, stowarzyszeń, instytucji i osób zaangażowanych w sprawę ochrony historycznych wraków. Polska odegrała istotną rolę w końcowym etapie procesu legislacyjnego, ponieważ w czasie konferencji uzgodnieniowych, które odbywały się w Paryżu w latach 1998-2000 Polska pełniła rolę kraju wiceprzewodniczącego obradom. Ekspertem Polskiego Komitetu ds. UNESCO był w czasie tych konferencji Zbigniew Kobyliński.