Wymień najważniejsze skutki wypraw wikingów dla poszczególnych krajów. Ruś- Anglia- Islandia- Francja-
lola254 Wikingowie (prawdopodobnie ze staronordyjskiego vik - zatoka lub starogermańskiego vik - osada portowa) – skandynawscy rozbójnicy morscy, którzy od VIII do XII wieku podejmowali dalekie wyprawy o charakterze kupieckim, rabunkowym lub osadniczym. Ich ekspansja była możliwa głównie dzięki rozwojowi technik budowy statków - płaskodennych łodzi wiosłowych, wyposażonych w prostokątne żagle, tzw. drakkarów (przybrzeżnych szybkich łodzi bojowych) i knorrów (pełnomorskich statków dalekiego zasięgu o niezwykle wysokiej jak na owe czasy dzielności morskiej), a także wynalezieniu techniki żeglowania na wiatr, całkowicie nieznanej w południowej Europie. Umożliwiło to nie tylko dalekie wyprawy morskie, ale również wpływanie rzekami w głąb atakowanego terytorium. Warto jednak zaznaczyć, że oprócz prowadzenia wypraw czysto łupieżczych, wikingowie często też osiedlali się na stałe, zakładając zwykle swoje własne miasta portowe. Dotyczy to szczególnie środkowej i północnej Anglii, Bretanii, Irlandii (gdzie założyli m.in. Dublin) oraz południowej Rosji i Ukrainy (gdzie założyli Kijów). Ich wyprawy przyczyniły się także do kolonizacji nowych lądów oraz eksploracji mórz. Wikingowie, którzy zdołali utworzyć swoje własne państwa, zostali później wchłonięci przez okoliczną ludność. Nie jest do końca jasne, co pchało wikingów do tych wypraw. Prawdopodobnie wynikało to z dwóch przyczyn. Pierwsza to nagły wzrost populacji w Skandynawii pod koniec VII wieku na skutek ocieplenia klimatu i rozwinięcia technik rolniczych, który spowodował deficyt ziemi uprawnej. Druga to słabość najbliższych krajów - Szkocji, Anglii i Francji, w których nie istniały jeszcze silne, zjednoczone królestwa, lub występował kryzys istniejących struktur państwowych. Prawdopodobną przyczyną mogły być też ciągłe ataki Franków na wybrzeża skandynawskie i wiążące się z tym stałe doskonalenie technik obronnych, oraz chęć zemsty na najeźdźcach. W przypadku wypraw łupieżczo-handlowych mówi się o "wikindze zachodniej" i "wikindze wschodniej". Organizatorami wypraw do krajów Europy Zachodniej byli Normanowie duńscy i norwescy (czyli właśnie "wikingowie"), a także mieszkańcy dzisiejszej południowej Szwecji (prowincje Bohuslän, Halland, Skania i Blekinge). Normanowie szwedzcy (głównie Swionowie i Gotowie) organizowali wyprawy do krajów położonych na wschód i południe od ich ojczyzny docierając do Bułgarii Kamskiej, Rusi Kijowskiej, Bizancjum a nawet Kalifatu Bagdadzkiego. Pierwszy odnotowany napad Wikingów miał miejsce w 793 na wybrzeżach Anglii. Początkowo wyprawy wikingów nie wychodziły poza obręb Morza Północnego i wysp szkockich - Orkadów, Szetlandów, Hebrydów). Około 800 po raz pierwszy wylądowali na Wyspach Owczych, które szybko zostały przez nich skolonizowane. W 874 dotarli również do Islandii. Kolejny wiek przyniósł odkrycie Grenlandii (ok. 982) i Ameryki (półwysep Labrador i Nowa Fundlandia, ok. 1000), gdzie również założyli swoje osady. Jednak zmiany klimatyczne rychło spowodowały przerwanie łączności z osadami w Nowym Świecie, których ludność wkrótce wymarła. Z biegiem lat bandy Wikingów rozrosły się do pokaźnych flotylli i zwiększył się ich zasięg. Niektóre grupy, opływając Półwysep Iberyjski, dostawały się na Morze Śródziemne i grabiły wybrzeża południowej Galii i Italię. Inne grupy, wyprawiając się na wschód, penetrowały szlaki i tereny wzdłuż rzek Dźwiny i Wołchow oraz Dniepru, aż do Morza Czarnego, gdzie łupili przybrzeżne miasta Cesarstwa Bizantyjskiego. Wołgą przepływali aż na Morze Kaspijskie. Wikingowie bogacili się jednak nie tylko łupieniem, ale również handlem. Prowadzili intratny handel z Arabami, którym za srebro z Taszkentu i Afganistanu dostarczali futra, ozdoby z metali szlachetnych i niewolników z terenów nadbałtyckich. Po fazie najazdów rabunkowych Normanowie zaczęli się osiedlać na zdobytych terenach, zwłaszcza na wyspach: Orkadach, Szetlandach, Islandii, także w Irlandii i Brytanii oraz na półwyspie Contentin w północnej Francji, gdzie założyli księstwo Normandii. Zamieszkali w nim Wikingowie zaczęli używać języka francuskiego, a w 919 przyjęli chrześcijaństwo. Państwo wikingów w Normandii istniało przez ponad 300 lat, stając się w końcu księstwem lennym króla Francji. W Anglii zdołali w IX wieku opanować niemal 80% terytorium kraju, tworząc własne królestwo, którego królem był Kanut Wielki, po czym zostali wyparci na skutek rebelii Anglów i Sasów. W X wieku królestwo anglosaskie zostało jednak ponownie podbite przez Normanów z Normandii, którzy również wywodzili się od wikingów, a królem Anglii został ponownie wiking z pochodzenia - Wilhelm Zdobywca, który stał się założycielem dynastii normańskiej, władającej Anglią przez ponad 300 lat. Zobacz: mitologia nordycka, Waregowie
4 votes Thanks 0
Prz3mo
Ruś- zabranie ze sobą przypraw i jedwabu. Anglia- to samo co u Rusi Islandia- tam się osiedlili Francja- też tam zaczęli się osiedlać.
Wikingowie (prawdopodobnie ze staronordyjskiego vik - zatoka lub starogermańskiego vik - osada portowa) – skandynawscy rozbójnicy morscy, którzy od VIII do XII wieku podejmowali dalekie wyprawy o charakterze kupieckim, rabunkowym lub osadniczym.
Ich ekspansja była możliwa głównie dzięki rozwojowi technik budowy statków - płaskodennych łodzi wiosłowych, wyposażonych w prostokątne żagle, tzw. drakkarów (przybrzeżnych szybkich łodzi bojowych) i knorrów (pełnomorskich statków dalekiego zasięgu o niezwykle wysokiej jak na owe czasy dzielności morskiej), a także wynalezieniu techniki żeglowania na wiatr, całkowicie nieznanej w południowej Europie. Umożliwiło to nie tylko dalekie wyprawy morskie, ale również wpływanie rzekami w głąb atakowanego terytorium. Warto jednak zaznaczyć, że oprócz prowadzenia wypraw czysto łupieżczych, wikingowie często też osiedlali się na stałe, zakładając zwykle swoje własne miasta portowe. Dotyczy to szczególnie środkowej i północnej Anglii, Bretanii, Irlandii (gdzie założyli m.in. Dublin) oraz południowej Rosji i Ukrainy (gdzie założyli Kijów). Ich wyprawy przyczyniły się także do kolonizacji nowych lądów oraz eksploracji mórz. Wikingowie, którzy zdołali utworzyć swoje własne państwa, zostali później wchłonięci przez okoliczną ludność.
Nie jest do końca jasne, co pchało wikingów do tych wypraw. Prawdopodobnie wynikało to z dwóch przyczyn. Pierwsza to nagły wzrost populacji w Skandynawii pod koniec VII wieku na skutek ocieplenia klimatu i rozwinięcia technik rolniczych, który spowodował deficyt ziemi uprawnej. Druga to słabość najbliższych krajów - Szkocji, Anglii i Francji, w których nie istniały jeszcze silne, zjednoczone królestwa, lub występował kryzys istniejących struktur państwowych. Prawdopodobną przyczyną mogły być też ciągłe ataki Franków na wybrzeża skandynawskie i wiążące się z tym stałe doskonalenie technik obronnych, oraz chęć zemsty na najeźdźcach.
W przypadku wypraw łupieżczo-handlowych mówi się o "wikindze zachodniej" i "wikindze wschodniej". Organizatorami wypraw do krajów Europy Zachodniej byli Normanowie duńscy i norwescy (czyli właśnie "wikingowie"), a także mieszkańcy dzisiejszej południowej Szwecji (prowincje Bohuslän, Halland, Skania i Blekinge). Normanowie szwedzcy (głównie Swionowie i Gotowie) organizowali wyprawy do krajów położonych na wschód i południe od ich ojczyzny docierając do Bułgarii Kamskiej, Rusi Kijowskiej, Bizancjum a nawet Kalifatu Bagdadzkiego.
Pierwszy odnotowany napad Wikingów miał miejsce w 793 na wybrzeżach Anglii. Początkowo wyprawy wikingów nie wychodziły poza obręb Morza Północnego i wysp szkockich - Orkadów, Szetlandów, Hebrydów). Około 800 po raz pierwszy wylądowali na Wyspach Owczych, które szybko zostały przez nich skolonizowane. W 874 dotarli również do Islandii. Kolejny wiek przyniósł odkrycie Grenlandii (ok. 982) i Ameryki (półwysep Labrador i Nowa Fundlandia, ok. 1000), gdzie również założyli swoje osady. Jednak zmiany klimatyczne rychło spowodowały przerwanie łączności z osadami w Nowym Świecie, których ludność wkrótce wymarła.
Z biegiem lat bandy Wikingów rozrosły się do pokaźnych flotylli i zwiększył się ich zasięg. Niektóre grupy, opływając Półwysep Iberyjski, dostawały się na Morze Śródziemne i grabiły wybrzeża południowej Galii i Italię. Inne grupy, wyprawiając się na wschód, penetrowały szlaki i tereny wzdłuż rzek Dźwiny i Wołchow oraz Dniepru, aż do Morza Czarnego, gdzie łupili przybrzeżne miasta Cesarstwa Bizantyjskiego. Wołgą przepływali aż na Morze Kaspijskie. Wikingowie bogacili się jednak nie tylko łupieniem, ale również handlem. Prowadzili intratny handel z Arabami, którym za srebro z Taszkentu i Afganistanu dostarczali futra, ozdoby z metali szlachetnych i niewolników z terenów nadbałtyckich.
Po fazie najazdów rabunkowych Normanowie zaczęli się osiedlać na zdobytych terenach, zwłaszcza na wyspach: Orkadach, Szetlandach, Islandii, także w Irlandii i Brytanii oraz na półwyspie Contentin w północnej Francji, gdzie założyli księstwo Normandii. Zamieszkali w nim Wikingowie zaczęli używać języka francuskiego, a w 919 przyjęli chrześcijaństwo. Państwo wikingów w Normandii istniało przez ponad 300 lat, stając się w końcu księstwem lennym króla Francji.
W Anglii zdołali w IX wieku opanować niemal 80% terytorium kraju, tworząc własne królestwo, którego królem był Kanut Wielki, po czym zostali wyparci na skutek rebelii Anglów i Sasów. W X wieku królestwo anglosaskie zostało jednak ponownie podbite przez Normanów z Normandii, którzy również wywodzili się od wikingów, a królem Anglii został ponownie wiking z pochodzenia - Wilhelm Zdobywca, który stał się założycielem dynastii normańskiej, władającej Anglią przez ponad 300 lat.
Zobacz: mitologia nordycka, Waregowie
Anglia- to samo co u Rusi
Islandia- tam się osiedlili
Francja- też tam zaczęli się osiedlać.