Dodekafonia – technika kompozytorska w muzyce współczesnej oparta na rozszerzonej gamie diatonicznej, sformułowana na początku XX wieku przez Arnolda Schönberga i stosowana przez kompozytorów tzw. drugiej szkoły wiedeńskiej. Najwybitniejszymi jej przedstawicielami byli: Alban Berg, Arnold Schönberg i Anton Webern. W Polsce jednym z nielicznych dodekafonistów, a jednocześnie pierwszym był Józef Koffler. Po II wojnie światowej technika dodekafoniczna została upowszechniona w Europie dzięki zaangażowaniu jej entuzjastów, jak R. Leibowitz, podczas Kursów Nowej Muzyki organizowanych w Darmstadt w Hesji. Od końca lat 50. stosowana była przez polskich kompozytorów, m.in. przez T. Bairda i K. Serockiego.
Kakofonia - terminem tym oznacza się zespół dźwięków niezestrojonych, nieharmonicznych. Przeciwieństwo eufonii
atonalność (a- + tonalność – ś.łc. tonalis) muz. brak centrum tonalnego (toniki) dla dźwięków i akordów, brak związku z określoną tonacją.
Dodekafonia – technika kompozytorska w muzyce współczesnej oparta na rozszerzonej gamie diatonicznej, sformułowana na początku XX wieku przez Arnolda Schönberga i stosowana przez kompozytorów tzw. drugiej szkoły wiedeńskiej. Najwybitniejszymi jej przedstawicielami byli: Alban Berg, Arnold Schönberg i Anton Webern. W Polsce jednym z nielicznych dodekafonistów, a jednocześnie pierwszym był Józef Koffler. Po II wojnie światowej technika dodekafoniczna została upowszechniona w Europie dzięki zaangażowaniu jej entuzjastów, jak R. Leibowitz, podczas Kursów Nowej Muzyki organizowanych w Darmstadt w Hesji. Od końca lat 50. stosowana była przez polskich kompozytorów, m.in. przez T. Bairda i K. Serockiego.
Kakofonia - terminem tym oznacza się zespół dźwięków niezestrojonych, nieharmonicznych. Przeciwieństwo eufonii
atonalność (a- + tonalność – ś.łc. tonalis) muz. brak centrum tonalnego (toniki) dla dźwięków i akordów, brak związku z określoną tonacją.