historia budownictwa obronnego w dawnym Sochaczewie sięga XII stulecia, kiedy to na wysokiej polodowcowej skarpie rzecznej w południowej części miasta wzniesiony został drewniano-ziemny gród, prawdopodobnie pełniący później funkcję stolicy kasztelanii - ośrodka administracji państwowej w ówczesnej dzielnicy mazowieckiej. Gród ten istniał nie dłużej niż 100-130 lat, w roku 1286 bowiem został doszczętnie zniszczony przez najazd litewsko-ruski. Po tej dacie nastąpiła na wzgórzu przerwa osadnicza aż do czasów panowania księcia rawskiego Siemowita II (1283-1345), który zapewne tuż przed śmiercią ufundował murowany zamek, choć z braku wymaganych dla poparcia tej wersji wydarzeń dokumentów historycznych imię inwestora oraz podany wyżej termin budowy należy traktować jedynie jako jedną z hipotez - według innej wznoszenie warowni rozpocząłSiemowit III (1320-81), książę czerski, rawski i liwski, po śmierci rządzącego dotąd w Sochaczewie brata Kazimierza, czyli już po roku 1355. W okresie panowania książąt mazowieckich zamek miał niebagatelną wartość, zarówno militarną, jak i polityczną, czego świadectwem może być zorganizowanie właśnie w tym miejscu przez Siemowita III zjazdu wielmożów oraz książąt mazowieckich w 1377 roku i uchwalenie "statutów sochaczewskich", czyli pierwszego pisanego zbioru praw dla całego Mazowsza. Innym ważnym wydarzeniem było - choć tym razem już nie na samym zamku, a w jego najbliższym sąsiedztwie - wypowiedzenie wojny Krzyżakom 15 lipca 1414 w imieniu króla Polski i własnym przez słynnego rycerza Zawiszę Czarnego z Grabowa, które to wystąpienie rozpoczęło tzw. "wojnę głodową" z Zakonem.
Zamek sochaczewski, którego ruiny wznoszą się dumnie na wysokim, prawym brzegu Bzury, jest jednym z najstarszych zabytków naszego miasta. Znajduje się on na wzgórzu, będącym pierwotnie cyplem wysoczyzny, na której położony jest Sochaczew. Od miasta, to jest od północy i wschodu, oddziela go głęboka dolina cieku wodnego, płynącego niegdyś od strony Czerwonki i wpadającego do Bzury u stóp wzgórza. Jedynie od południa, gdzie cypel łączył się z wysoczyzną, nie było naturalnych warunków obronnych, dlatego z czasem przekopano od tej strony głęboką fosę. Już na przełomie XII i XIII wieku zbudowano tu drewniany gród kasztelański o powierzchni około 50 - 70 m kw., otoczony wałem drewniano - ziemnym. Mimo, że warownia nie należała do dużych, mogła stanowić silny punkt oporu podczas wojny i sprawować kontrolę nad przeprawą przez Bzurę w czasie pokoju. Z dokumentu z 1221 r. dowiadujemy się, że była siedzibą kasztelana Falenty. W 1286 r., podczas najazdu litewsko - ruskiego, gród został zdobyty i zniszczony. Ślady pożaru (zwęglone relikty zabudowy) odkryto podczas badań archeologicznych w latach siedemdziesiątych
historia budownictwa obronnego w dawnym Sochaczewie sięga XII stulecia, kiedy to na wysokiej polodowcowej skarpie rzecznej w południowej części miasta wzniesiony został drewniano-ziemny gród, prawdopodobnie pełniący później funkcję stolicy kasztelanii - ośrodka administracji państwowej w ówczesnej dzielnicy mazowieckiej. Gród ten istniał nie dłużej niż 100-130 lat, w roku 1286 bowiem został doszczętnie zniszczony przez najazd litewsko-ruski. Po tej dacie nastąpiła na wzgórzu przerwa osadnicza aż do czasów panowania księcia rawskiego Siemowita II (1283-1345), który zapewne tuż przed śmiercią ufundował murowany zamek, choć z braku wymaganych dla poparcia tej wersji wydarzeń dokumentów historycznych imię inwestora oraz podany wyżej termin budowy należy traktować jedynie jako jedną z hipotez - według innej wznoszenie warowni rozpocząłSiemowit III (1320-81), książę czerski, rawski i liwski, po śmierci rządzącego dotąd w Sochaczewie brata Kazimierza, czyli już po roku 1355. W okresie panowania książąt mazowieckich zamek miał niebagatelną wartość, zarówno militarną, jak i polityczną, czego świadectwem może być zorganizowanie właśnie w tym miejscu przez Siemowita III zjazdu wielmożów oraz książąt mazowieckich w 1377 roku i uchwalenie "statutów sochaczewskich", czyli pierwszego pisanego zbioru praw dla całego Mazowsza. Innym ważnym wydarzeniem było - choć tym razem już nie na samym zamku, a w jego najbliższym sąsiedztwie - wypowiedzenie wojny Krzyżakom 15 lipca 1414 w imieniu króla Polski i własnym przez słynnego rycerza Zawiszę Czarnego z Grabowa, które to wystąpienie rozpoczęło tzw. "wojnę głodową" z Zakonem.
źródło:http://www.zamkipolskie.com
Zamek sochaczewski, którego ruiny wznoszą się dumnie na wysokim, prawym brzegu Bzury, jest jednym z najstarszych zabytków naszego miasta. Znajduje się on na wzgórzu, będącym pierwotnie cyplem wysoczyzny, na której położony jest Sochaczew. Od miasta, to jest od północy i wschodu, oddziela go głęboka dolina cieku wodnego, płynącego niegdyś od strony Czerwonki i wpadającego do Bzury u stóp wzgórza. Jedynie od południa, gdzie cypel łączył się z wysoczyzną, nie było naturalnych warunków obronnych, dlatego z czasem przekopano od tej strony głęboką fosę. Już na przełomie XII i XIII wieku zbudowano tu drewniany gród kasztelański o powierzchni około 50 - 70 m kw., otoczony wałem drewniano - ziemnym. Mimo, że warownia nie należała do dużych, mogła stanowić silny punkt oporu podczas wojny i sprawować kontrolę nad przeprawą przez Bzurę w czasie pokoju. Z dokumentu z 1221 r. dowiadujemy się, że była siedzibą kasztelana Falenty. W 1286 r., podczas najazdu litewsko - ruskiego, gród został zdobyty i zniszczony. Ślady pożaru (zwęglone relikty zabudowy) odkryto podczas badań archeologicznych w latach siedemdziesiątych