Wskaż w pierwszym akapicie tekstu fragment, w którym pobrzmiewa ironia. Czym, według Ciebie, różni się bezpośrednia i ostra krytyka od krytyki przekazanej w formie ironicznej? Czy któraś z nich jest bardziej skuteczna?
Z gustem niewypowiedzianym słuchałem dyskursów nauczyciela mojego. Te zwyczajnie poprzedzone bywały pytaniami. Nim zaczął mówić o naukach, kunsztach lub innych okolicznościach tyczących się krajów naszych, powtarzał najprzód definicje albo opisy tychże, przedtem jemu ode mnie czynione. Zadawał nowe pytania pragnąc coraz większego objaśnienia w rzeczach, o których miał ze mną mówić; dopiero kiedy już mniemał, iż miał należytą informacją, traktował o każdej materii uważnie, zarzutów moich cierpliwie słuchał; a gdym się nie odzywał, pobudzał mnie sam do tego, abym mu odkrywał wątpliwości i zdania nie zgadzające się z moim sposobem myślenia. Nie umiał on brać na siebie postaci wspania-łoponurej; nie umiał ustawicznie myśleć albo udawać myślącego; dystrakcje, które tak zdobią i dystyngwują mędrców naszych, me były mu wiadome; ton głosu lego nie był wyniosły; nie definiował tego, na czym się nie znał. Ale to był człowiek dziki.
CHodzi mi o krótką odp tego . proszę
"nie umiał ustawicznie myśleć albo udawać myślącego".
Ironia jest to niedokładne skrytykowanie czyjegoś zachowania. Powyższy fragment można zastąpić tym, że człowiek jest potocznie mówiąc "głupi". Nad skutecznością ironii i ostrej krytyki można patrzeć z różnej perspektywy. Osoba wrażliwa na pewno zniesie bardziej lekką ironię i będzie starać zmienć coś w swoim - zawpewne nieodpowiednim zachowaniu. Natomiast niektóre cenią sobie szczerość, nawet gdy nie jest ona przyjemna. Wtedy ostra, aczkolwiek konstruktywna krytyka jest całkowicie skuteczna.