Question

Wkład Polski w zwycięstwo pod Wiedniem. Jakie korzyści przyniosło ono Reczy pospolitej?
Proszę o szybką odp. PILNE!!

Answer 1

Czy gen. Dąbrowski postąpił słusznie wzywając Polaków do zbrojnego powstania przeciwko Prusom i walczenia o niepodległość przy boku Francji ? Gdy w 1806 roku cesarz francuski Napoleon Bonaparte wezwał Dąbrowskiego i Wybickiego do Berlina na rozmowy w sprawie pomocy Polaków w walce z prusakami. Nie dał im jednak żadnych jasnych gwarancji, że będą walczyć o wolną i niepodległą nikomu Polskę. Oni jednak podjęli ryzyko i w odezwie do Polaków przekonywali, iż warto wspomóc Francje, wszak odnosiła ona sukcesy w walce z III koalicją, Napoleon pokonał po kolei trzech zaborców. Ale wśród wybitnych Polaków, nie wszyscy godzili się z poglądami Dąbrowskiego. Napoleon nalegał również aby Kościuszko wydał podobny apel, ten jednak zażądał od cesarza jasnych gwarancji, że stworzy on niepodległe nikomu, wolne państwo Polskie o granicach przedrozbiorowych. Na te żądania Napoleon nie mógł się zgodzić chciał bowiem panować niepodzielnie nad całą Europą. W tej sytuacji wydaje się iż słusznie Kościuszko nie wierzył w dobre intencje Napoleona.
Polacy zareagowali na apel Dąbrowskiego, do wiosny 1807 roku udało się uzbroić 30 tys. żołnierzy, wśród nich chłopów. Oddziały te wzięły udział w wyzwalaniu ziem polskich spod panowania pruskiego. Należy jednak zadać pytanie skąd Polacy oraz Francuzi otrzymywali najpotrzebniejsze zaopatrzenie ? Kraj ogarnięty euforią, radością związanymi z nadzieją na szybkie odzyskanie niepodległości, był niezwykle obciążony gospodarczo. Tymczasowe władze polskie, oczywiście pod kontrolą francuską współpracowały z dowództwem francuskim, dostarczając armii zaopatrzenie. Mimo tej powszechnej radości rzeczywistość nie była jednak taka kolorowa, żołnierze francuscy dokonywali samowolnych rekwizycji, rabunków i gwałtów.
Na tym etapie kończy się radość Polaków, po nierozstrzygniętej bitwie pod Iławą w 1807 roku cesarz rozpoczyna pertraktacje z Fryderykiem Wilhelmem III królem Prus i cerem Aleksandrem I, obaj władcy na początku nie chcieli przyjąć warunków Napoleona pragnęli przywrócenia na ziemiach polskich stanu sprzed wojny. Ale klęska pod Frydlandem zmusiła cara do wycofania się z wojny. Rozmowy Napoleona z Aleksandrem I odbyły się w Tylży. Sprawa polska była głównym przedmiotem przetargów. Okazało się, że Napoleon nigdy nie miał zamiaru stworzyć wolnego państwa Polskiego, był skłonny oddać ziemie centralne Polski, Rosji w zamian za niemalże zupełną likwidacje Prus. Aleksander godził się na pozostanie brata Napoleona Hieronima w Warszawie w zamian za utrzymanie silnych Prus. W myśl traktatu podpisanego w Tylży 7 lipca 1807 roku, ziemie Polskie pod nazwą Księstwo Warszawskie i berłem króla Saksonii miały zostać odłączone od Prus. Było to ceną utrzymania Królestwa Pruskiego. Pomorze Gdańskie pozostało pod władzą Prus, a Gdańska stał się wolnym miastem z francuską załogą. Część Podlasia przyłączono do Rosji jako obwód białostocki. Po układzie w Tylży Polacy uświadomi sobie to co niektórzy z nich np. Kościuszko wiedzieli od początku Polska była tylko instrumentem, kartą przetargową do Napoleona. Polacy jednak się nie poddali Księstwo Warszawskie nie zaspokajało ich ambicji, chcieli mieć wolne i silne państwo. Kraj poniósł duże ofiary ludzkie ale również materialne, Francuzi zachowywali w Polsce jak na ziemiach podbitych, grabiąc i niszcząc wszystko co napotkali na drodze. Panowała niepewność członkowie Komisji Rządzącej liczyli na przywrócenie Konstytucji 3 Maja. System polityczny był jednak kompletnie podporządkowany Napoleonowi, to on 22 lipca 1807 roku podyktował polską konstytucje.
Życie w Księstwie Warszawskim stało pod znakiem wojny. Większość utrzymania i zaopatrzenia wojska francuskiego pochodziła właśnie z zasobów Księstwa. Zobowiązania wobec armii francuskiej znacznie ograniczały jakie kolwiek możliwości rozwoju ekonomicznego państwa, handel utrudniała francuska blokada kontynentalna, na każdym kroku widać było iż Księstwo nie jest w pełni niezależne. Marszałkowie Napoleona przejęli około 20% ziem polskich należących do majątku państwa, były jakby nagrodami za służbę cesarzowi. Zgłosił on również pretensje do wierzytelności na hipotekach dóbr ziemskich w Księstwie, przejmował je jako zdobycze wojenne od Prus. Odstąpił je po pertraktacjach w zamian za połowę nominalnej wartości, czyli 21 mln franków płaconych w ciągu czterech lat, co stanowiło olbrzymie obciążenie skarbu państwa.
Konstytucja Księstwa Warszawskiego znosiła poddaństwo chłopów, lecz nie wyjaśniała ostatecznie kwestii ich ziemi. Część chłopów uznała iż zniesienie poddaństwa było równoznaczne ze zniesieniem powinności feudalnej, toteż odmawiała odrabiania pańszczyzny. Z takim stanem rzeczy nie godziła się szlachta. Tworzyły się więc konflikty. 21 grudnia 1807 roku wydany został królewski dekret potwierdzający jednoznacznie wolność osobistą chłopów a tym samym prawo odejścia ze wsi, ale w takim przypadku tracili oni użytkowany grunt. Efektem owego dekretu były masowe wyjazdy chłopów do miast, szukali oni tam pracy. Kończyło się to najczęściej klęską, ponieważ przemysł, handel i transport Księstwa Warszawskiego znajdowały się w stanie kryzysu ze względu na koszty wojny, fatalne położenie budżetu oraz zamknięciem dróg eksportu. Poprawiła się natomiast sytuacja mieszczan, gdy w 1808 roku wprowadzono Kodeks Napoleona uzyskali oni prawo nabywania majątków zaczęli zajmować stanowiska w administracji cywilnej, wojsku i sądownictwie. Powstanie Księstwa Warszawskiego pozwoliło na odbudowę polskiego szkolnictwa i odrodzenie się kultury narodowej. Powołano w 1807 roku Izbę Edukacyjną, przywrócono język polski do szkół, zaczęto ponownie tworzyć szkoły elementarne na wsi oraz szkoły średnie w miastach. Wykłady w Akademii Krakowskiej ponownie były prowadzone w języku polskim. Stworzono Szkołę Prawną i Szkołę Lekarską, w 1811 roku Szkołę Prawną przekształcono w Szkołę Prawa i Administracji. Kwitła sztu7ka, literatura, poezja oraz teatr.
W Księstwie Warszawskim szczególną rolę odgrywało wojsko. Kontyngent zbrojny ustalono na 30 tys. żołnierzy, a z resztek Legionów gen. Dąbrowskiego utworzono 10 - tysięczną Legię Nadwiślańską, która została wcielona do armii francuskiej. Trzy pułki (najlepsze) Księstwa wysłano do Hiszpanii, aby brały udział w wojnie o utrzymanie tego kraju. W tym samym czasie rozpoczęła się wojna Francusko - austryjacka, do Księstwa wkroczyła 30 - tysięczna armia austryjacka. Cały ciężar wojny spadł na armię Księstwa, ponieważ Napoleon potraktował jego obszar za drugorzędny. Mimo iż armia austryjacka była dwukrotnie liczniejsza Polacy zwyciężyli i przyłączyli do Księstwa cztery nowe departamenty, w walkach zginęło wielu sławnych Polaków.
Księstwo Warszawskie było kluczowym elementem w rozgrywkach między Francja i Rosją. Według projektu porozumienia Francja miała się zrzec planów do zjednoczenia ziem polsko - litewskich. Napoleon długo wahał się czy podpisać owa umowę. W tym czasie car Aleksander próbował zyskać poparcie w Księstwie, obiecywał zjednoczenie Księstwa Warszawskiego, Litwy i część Galicji pod swoim berłem. Mimo częściowego poparcia oferta cara została odrzucona. Szukając się do kolejnych zmagań wojenny obie strony starały się o przychylność Polaków, ale bez składania wyraźnych zobowiązać. Dopiero w czerwcu 1812 roku uderzając na Rosie Napoleon ogłosił, że rozpoczyna "drugą wojnę polską". W Warszawie związano Konfederacje Generalną, która głosiła przywrócenia Królestwa Polskiego. W tym samym czasie w Wilnie powstała Komisja Rządy Tymczasowego, której celem była organizacja administracji oraz pobór rekrutów. Wojska polskie w liczbie prawie 100 tys. żołnierzy (głównie pochodzenia chłopskiego) - stanowiły główne siły sojusznicze w wojnie z Rosją. Francja uległa Rosji. Straty polskie w zabitych, rannych i wziętych do niewoli sięgały 70% pierwotnych stanów.
Wraz z klęska Napoleona nastąpiła katastrofa Księstwa Warszawskiego. Na początku 1813 roku wojska rosyjskie wkroczyły do Warszawy ustalając własne władze tymczasowe z gen. Wasilijem Łanskojem i Nikołajem Nowosilcowem na czele. Polacy próbowali nakłonić księcia Poniatowskiego aby zerwał z Napoleonem lecz ten stanowczo odmówił. Aleksander ustalił z Austrią i Prusami likwidację Księstwa. Poniatowski wycofał się z odtworzonymi oddziałami polskimi do Saksonii. Wzięły one udział w przegranej przez Napoleona "bitwy narodów" pod Lipskiem.
Polska i Polacy ponieśli druzgocącą klęskę w próbie odzyskania niepodległości, stawiając tym samym pytanie o skuteczność zewnętrznego wsparcia sprawy polskiej. Ale pięcioletni okres istnienia Księstwa Warszawskiego przyniósł wiele dobrego np. zniesienie poddaństwa chłopów, modernizacje stosunków społecznych, oraz co chyba najważniejsze ukształtował pokolenie świadomych celów narodowych obywateli, i to właśnie dzięki nim, a raczej temu iż swoje przekonania przekażą swoim dzieciom, Polska odzyska wolność i niezależność, ale potrzeba będzie na to jeszcze dużo czasu