Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym zniknienim swoim.
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała.
Nie dopuściłaś nigdy matce sie frasować
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować,
To tego, to owego wdzięcznie obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając.
Teraz wszytko umilkło, szczere pustki w domu,
Nie masz zabawki, nie masz rośmiać sie nikomu.
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje.
tren 7
Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne ubiory
Mojej namilszej cory!
Po co me smutne oczy za sobą ciągniecie,
Żalu mi przydajecie?
Już ona członeczków swych wami nie odzieje -
Nie masz, nie masz nadzieje!
Ujął ją sen żelazny, twardy, nieprzespany...
Już letniczek pisany
I uploteczki wniwecz, i paski złocone,
Matczyne dary płone.
Nie do takiej łożnice, moja dziewko droga,
Miała cię mać uboga
Doprowadzić! Nie takąć dać obiecowala
Wyprawę, jakąć dała
Giezłeczkoć tylko dała a lichą tkaneczkę;
Ojciec ziemie brełeczkę
W główki włożył. - Niestetyż, i posag, i ona
W jednej skrzynce zamkniona!
1. kim jest podmiot liryczny .
2. w jakiej sytuacji się znajduje .
3.co mówi o czasie minionym.
4.jaki obraz domu wyłania się z utworu (środek stylistyczny)
Napisz notatkę w oparciu o plan. spróbuj w jak najbogatszy sposób sportretować tragiczną bohaterkę .
DAJĘ NAJLEPSZĄ !!!!!
Moja droga Orszulo, tym zniknienim swoim.
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała.
Nie dopuściłaś nigdy matce sie frasować
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować,
To tego, to owego wdzięcznie obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając.
Teraz wszytko umilkło, szczere pustki w domu,
Nie masz zabawki, nie masz rośmiać sie nikomu.
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje.
tren 7
Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne ubiory
Mojej namilszej cory!
Po co me smutne oczy za sobą ciągniecie,
Żalu mi przydajecie?
Już ona członeczków swych wami nie odzieje -
Nie masz, nie masz nadzieje!
Ujął ją sen żelazny, twardy, nieprzespany...
Już letniczek pisany
I uploteczki wniwecz, i paski złocone,
Matczyne dary płone.
Nie do takiej łożnice, moja dziewko droga,
Miała cię mać uboga
Doprowadzić! Nie takąć dać obiecowala
Wyprawę, jakąć dała
Giezłeczkoć tylko dała a lichą tkaneczkę;
Ojciec ziemie brełeczkę
W główki włożył. - Niestetyż, i posag, i ona
W jednej skrzynce zamkniona!
1. kim jest podmiot liryczny .
2. w jakiej sytuacji się znajduje .
3.co mówi o czasie minionym.
4.jaki obraz domu wyłania się z utworu (środek stylistyczny)
Napisz notatkę w oparciu o plan. spróbuj w jak najbogatszy sposób sportretować tragiczną bohaterkę .
DAJĘ NAJLEPSZĄ !!!!!
More Questions From This User See All
Tren VIII Jana Kochanowskiego można podzielić na cztery części. Pierwszą z nich jest apostrofa do małej Urszulki. W niej właśnie ujawnia się podmiot liryczny, z czego wynika że to zrozpaczony ojciec. Drugą częścią jest opis domu po śmierci dziecka, trzecią przed śmiercią dziecka i czwartą okazuje znowu pusty dom.
W utworze występują liczne środki stylistyczne:epitety ("uciesznym śmiechem", "szczere pustki", powtórzenia ("Nie masz(...)nie masz"), antyteza ("...Pełno nas, a jakoby nikogo nie było..."), metafora ("...myśleniem zbytnim głowy psować..."), personifikacja ("...serce(...)upatruje...", żałość(...)ujmuje..."). Podkreślany zostaje ból autora po śmierc malutkiej Urszulki.