w załaczniku pytania, a do tego tekst ponizej :)
Ta, która nasze padoły przebiega
I samym tylko nieszczęściem się pasie,
Jędza Niezgody, co Parysa-zbiega
Znalazła niegdyś na górnym Idasie,
Słodki raj mnichów gdy w locie postrzega,
Jęknęła z złości i zatrzymała się.
Widząc fortunny los spokojnych mężów
Świsnęły żądła najeżonych wężów.
Wtenczas ksiądz przeor, porwawszy się z puchu,
Pierwszy raz w życiu Jutrzenkę obaczył.
Klął ojciec doktor czułość swego słuchu.
Wstał i widokiem swym ojców uraczył.
I, co się rzadko w zgromadzeniu zdarza,
Pędem niezwykłym wpadł do refektarza.
Na taki widok zbiegłe braci trzody
Pod rzędem kuflów garcowych uklękły;
Biegli ojcowie za mistrzem w zawody;
Ten strachem zdjęty i srodze przelękły,
Wprzód otarł z potu mięsiste jagody,
Siadł, ławy pod nim dubeltowe jękły,
Siadł, strząsnął mycką, kaptura poprawił
I tak wspaniałe wyroki objawił:
"Bracia najmilsi! ach cóż to się dzieje?
Cóż to za rozruch u nas niesłychany?
Czy do piwnicy wkradli się złodzieje?
Czy wyschły kufle, gąsiory i dzbany?
Mówcie. — Cokolwiek bądź, srodze boleję;
Trzeba wam pokój wrócić pożądany..."
Wtem się zakrztusił, jęknął, łzami zalał.
Przeor tymczasem w kubek wódki nalał.
Moja więc rada wyzwać na dysputę
Tych, co się nad nas gwałtownie wynoszą.
Niech znają bronie jeszcze nie zepsute,
Niechaj litości, zwyciężeni, proszą;
A za najsroższą hardości pokutę
Niech oni sami nasze laury głoszą.
Wyjdziemy sławni z niesłusznej potwarzy,
Zgnębim potwarców... tak robili starzy".
I śmiech niekiedy może być nauką,
Kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa;
I żart dowcipną przyprawiony sztuką
Zbawienny, kiedy szczypie, a nie kąsa;
I krytyk zda się, kiedy nie z przynuką,
Bez żółci łaje, przystojnie się dąsa.
Szanujmy mądrych, przykładnych, chwalebnych,
Śmiejmy się z głupich, choć i przewielebnych.
Wpada Hijacynt, nowa postać rzeczy!
Miejsce dysputy zastał placem wojny,
Jeden drugiego rani i kaleczy,
Wziął w łeb do razu nasz rycerz spokojny.
Widzi, że skromność już nie ubezpieczy,
Więc, dzielny w męstwie, w oddawaniu hojny,
Jak się zawinął i z boku, i z góry,
Za jednym razem urwał dwa kaptury.
Lecą sandały i trepki, i pasy,
Wrzawa powszechna przeraża i głuszy.
Zdrętwiał Hijacynt na takie hałasy,
Chciałby uniknąć bitwy z całej duszy,
Więc przeklinając nieszczęśliwe czasy
Resztę kaptura nasadził na uszy.
Już się wymykał - wtem kuflem od wina
Legł z sławnej ręki ojca Zefiryna.
Ad. 1
Wady mnichów:
"Pierwszy raz w życiu Jutrzenkę obaczył.
Klął ojciec doktor czułość swego słuchu.
Wstał i widokiem swym ojców uraczył.
I, co się rzadko w zgromadzeniu zdarza,
Pędem niezwykłym wpadł do refektarza." - fragment ten przedstawia próżniactwo, oraz lenistwo mnichów którzy każdą, nawet najmniejszą czynność, która należała do ich obowiązków wykonywali niemalże z łaską.
"Przeor tymczasem w kubek wódki nalał." - pijaństwo, zamiłowanie do alkoholu.
"Jeden drugiego rani i kaleczy,
Wziął w łeb do razu nasz rycerz spokojny." - bezmyślność, zamiłowanie do sprzeczek, awantur nawet z pozoru błahych powodów.
"Lecą sandały i trepki, i pasy,
Wrzawa powszechna przeraża i głuszy." - upadek moralny, głupota.
"Pędem niezwykłym wpadł do refektarza." - dewocja.
Podsumowując, duchowni posiadają takie wady jak: upadek moralny, próżniactwo ( lenistwo ) , obżarstwo, pijaństwo dewocja, oraz bezmyślność.
Ad. 2
Zadaniem humoru w monachomachii, jest celowe napiętnowanie wad, oraz przywar mnichów, którzy jako z pozoru grupa ludzi którzy powinni być wzorem dla innych, posiadają całą gamę negatywnych cech. Monachomachia jest to gatunkowo poemat heroikomiczny, więc przedstawiony jest w nim błahy temat, taki jak "wojny" mnichów, na sandały, trepy, kufle, księgi który w towarzystwie wysokiego stylu jak iwystępuje w eposach bohaterskich daje efekt komiczny. Sam autor, tzn. Krasicki uważa że humor jest swego rodzaju nauką, gdy naśmiewamy się z wad ludzkich, przywar oraz negatywnych cech a nie bezpośrednio z konkretnych osób. Ma też na celu ukazanie społeczeństwu pewnej nauki, oraz obrazu pewnych spraw.
Ad. 3
"Lecą sandały i trepki, i pasy,
Wrzawa powszechna przeraża i głuszy.
Zdrętwiał Hijacynt na takie hałasy,
Chciałby uniknąć bitwy z całej duszy,
Więc przeklinając nieszczęśliwe czasy
Resztę kaptura nasadził na uszy." - opis wojny mnichów na sandały, trepy, księgi, pasy jest parodią opisów scen batalistycznych oraz pojedynków bohaterów z wielkich eposób, np: Iliady Homera. Poeta celowo przedstawia w taki sposób wojnę mnichów, aby napiętnować wady i bezmyślność zakonników, oraz aby osiągnąć bardziej komiczny efekt i doprowadzić do ośmieszenia duchownych. Zabiegi te dały efekt satyryczny.