W siódmym roku rzekł Enlil:
Ludzkość się nie zmniejsza, jest liczniejsza niż dotąd! Już spać nie można! Niech przyjdzie rankiem okrutna ulewa i niechaj przez całą noc nie ustaje, niech deszcz gór sięgnie, ich szczyty zatopi, niech jakoby złodziej pola ograbi!
Tak też powiedziawszy, z krzykiem powstali bogowie na radzie, nic się nie zlękli, serce ich pragnęło potop uczynić. Byli na tej radzie ojciec ich Anu, mężny Enlil, ich doradca, pełnomocny u tronu Ninurta i Ennugi, wodnych robót nadzorca. Ea z jasnym okiem, sprawiedliwy, słodkich wód władca, z nim razem pszysiągł. Ale, iż łaskaw, do trzcinowej chatki rzecze w te słowa:
Chatko, chatko! Ścianko, ścianko trzcinowa! Posłuchaj mnie, chatko, ścianko, uważaj! Niech mąż z Szurupaku, syn Ubartutu [imieniem Utnapiszti], dom swój rozbierze i korab zbuduje. Porzuć mienie, szukaj życia, człowiecze, bogactwo znienawidź, duszę w żywych z wszelkiej duszy nasienie, ze zwierząt polnych i z ptaków niebieskich! Weź swoje zboże i wszelki majątek, weź żonę, potomstwo i wszystkich krewnych, weź biegłych w rzemiośle. Ja poślę tobie zwierzynę stepową, wszelkie zwierzęta, co tylko je trawę, iżby u drzwi twoich czuwały> Ten korab, który masz uczynić niechaj ma czworokątną postać, równe niech będą szerokość i długość, jak otchłań wypukło ma być przykryty! [...]
Przed zachodem słońca dnia siódmego korab był gotów [...]. Włożyłem na korab wszystko co miałem. Włożyłem nań srebra, co tylko miałem, włożyłem nań złota, co tylko miałem, włożyłem nań zwierząt. Podniosłem na korab rodzinę, krewnych, dzikie bydło i zwierzynę oraz wszelakiego synów rzemiosła [...].
I czas nadszedł. Deszcz z rana spadł jak soczewica, wieczorem ulewa jakby pszenica! [...]
Kiedy dzień siódmy się uczynił, poniechała burza południowa potopu, zmagań, co srożyły się jakoby wojska, co miotały się jak żona rodząca. Morze się uspokoiło, ucichła burza, potop walić przestał. Otwarłem dymnik: na oblicze światło mi padło. Na morze spojrzałem: cisza nastała i zaprawdę cała ludzkość gliną się stała. Ziemia płodna była jak dach płaska. Padłem na kolana, usiadłem w płaczu, po obliczu moim łzy popłynęły. Brzegu jąłem wypatrywać po krańce morza: o czternaście wiorst ostrów sterczał. Dobił korab mój do góry Nicir [...].
Kiedy dzień siódmy się uczynił, wyniosłem gołębia, wypuściłem, lecieć mu dałem. Odleciał gołąb i znowu powrócił, miejsca nie znalazł, gdzie by stanął, przyleciał z powrotem. Wyniosłem jaskółkę, wypuściłem, lecieć jej dałem. Odleciała jaskółka i wraca znowu, miejsca nie znalazła, gdzie by stanęła, przyleciała z powrotem, nóżki miała gliną umazane. Wyniosłem kruka, wypuściłem, lecieć mu dałem. A kruk odleciał, wód spadek zobaczył, nie wrócił już, kracze, w ścierwie się babrze, żre i paskudzi. Na ląd zszedłem ze swoją małżonką, z córką i łodnikiem mym Urszanabi. Rozpuścieł wszystko na cztery wiatry.
przeczytaj fragment eposu o gilgameszu a następnie powiedz kto jest odpowiedzialny za zatopienie swiata dlaczego to uczynił czego sie dowiedziałeśi o bóstwach i jaki ma to związek z potopem opisanym w Bibli. Z góry dziękuję za pomoc !
Odpowiedzialni za zniszczenie i zatopienie świata sa bogowie sumeryjscy - Anu, Enlil i Ninurta. Bogom przeszkadali ludzie, których było na świecie za dużo, nie pozwalali bogom spać. Bóstwa miały swoje funkcje, typu doradca, nadzorca robót wodnych, podobnie jak ludzie. Bogowie, byli okrutni nie zalezało im na ludziach, jedynie Ea uratował Utnapisztiego tworząc z chatki łódź. Biblijny opis potopu jest bardzi podobny, ludzie równiez rozgniewali Boga, podobny był potop, chociaż trwał dłuzej. Motyw z wypuszczaniem ptaków podobny z tym, że Noe wypuszczał tylko gołębicę, a Utnapiszti inne ptaki typu kruk, jaskółka.