Zgodnie z tradycją Kościoła katolickiego jego początki sięgają I wieku i działalności Jezusa Chrystusa, żydowskiego nauczyciela religijnego uważanego przez wyznawców za mesjasza i Syna Boga. Według Nowego Testamentu założenie Kościoła zostało zapowiedziane przez Jezusa Chrystusa, który w słowach skierowanych do św. Piotra powiedział: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój i bramy piekielne go nie przemogą”(Mt 16,18). Za początek Kościoła uważa się Zesłanie Ducha Świętego (Dzieje Apostolskie 2, 1-11). Według tej tradycji po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa w 33 r. n.e. jego naukę głosiło dwunastu najbliższych uczniów, zwanych apostołami (apostoł Judasz miał jako dwunasty apostoł zdradzić Jezusa, na jego miejsce wybrany został Maciej), wokół których gromadziła się coraz liczniejsza grupa wiernych, początkowo prawie wyłącznie narodowości żydowskiej. Ten Kościół, który traktowany był jako stronnictwo religijno-polityczne, nie był jednolity i składał się z wielu grup (Kościołów lokalnych), tzw. gmin chrześcijańskich. Jego wyznawcy mieli jednak świadomość przynależności do jednej wspólnoty: „Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (List do Efezjan 4,5). Na czele pierwszej z nich, założonej w Jerozolimie ok. 33 r. n.e. stał początkowo Piotr Apostoł, a następnie Jakub Sprawiedliwy. Prymat św. Piotra był uznawany nawet przez świętego Pawła, który – mimo iż krytykował św. Piotra, za jego niejednoznaczną postawę w sprawie tradycji żydowskiej (Ga 2,11-14), wyróżniał jego rolę jako pierwszego wśród Apostołów (1Kor 15,1-8, Ga 1,18, Ga 2,6-10). Ważną rolę odgrywali także synowie Zebedeusza, Jakub Większy Apostoł i Jan Ewangelista
Zgodnie z tradycją Kościoła katolickiego jego początki sięgają I wieku i działalności Jezusa Chrystusa, żydowskiego nauczyciela religijnego uważanego przez wyznawców za mesjasza i Syna Boga. Według Nowego Testamentu założenie Kościoła zostało zapowiedziane przez Jezusa Chrystusa, który w słowach skierowanych do św. Piotra powiedział: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój i bramy piekielne go nie przemogą”(Mt 16,18). Za początek Kościoła uważa się Zesłanie Ducha Świętego (Dzieje Apostolskie 2, 1-11). Według tej tradycji po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa w 33 r. n.e. jego naukę głosiło dwunastu najbliższych uczniów, zwanych apostołami (apostoł Judasz miał jako dwunasty apostoł zdradzić Jezusa, na jego miejsce wybrany został Maciej), wokół których gromadziła się coraz liczniejsza grupa wiernych, początkowo prawie wyłącznie narodowości żydowskiej. Ten Kościół, który traktowany był jako stronnictwo religijno-polityczne, nie był jednolity i składał się z wielu grup (Kościołów lokalnych), tzw. gmin chrześcijańskich. Jego wyznawcy mieli jednak świadomość przynależności do jednej wspólnoty: „Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (List do Efezjan 4,5). Na czele pierwszej z nich, założonej w Jerozolimie ok. 33 r. n.e. stał początkowo Piotr Apostoł, a następnie Jakub Sprawiedliwy. Prymat św. Piotra był uznawany nawet przez świętego Pawła, który – mimo iż krytykował św. Piotra, za jego niejednoznaczną postawę w sprawie tradycji żydowskiej (Ga 2,11-14), wyróżniał jego rolę jako pierwszego wśród Apostołów (1Kor 15,1-8, Ga 1,18, Ga 2,6-10). Ważną rolę odgrywali także synowie Zebedeusza, Jakub Większy Apostoł i Jan Ewangelista