Prawo naturalne (lex naturalis) - to zbiór norm, które obowiązują całe społeczeństwo i władzę państwową bez względu na to, czy są one przez tą władzę ustanawiane i uznawane, czy nie.
Prawo stanowione (ius civile) - to zbiór norm, które zostały ustanowione przez organy państwowe, ustawodawcze, uwzględniając normy ogólne przyjęte w danym społeczeństwie. Państwo gwarantuje przestrzeganie tego typu prawa za pomocą przymusu. Prawo stanowione niektórzy określają jako prawo pozytywne, gdyż jest wolne od ocen moralnych i tylko jego należy przestrzegać.
Prawo naturalne jest prawem wcześniejszym i nadrzędnym w stosunku do prawa pozytywnego. Państwo nie nadając jednostce praw, nie może nimi dysponować, a powinno jedynie stać ja ich straży. Jest to podstawą, a dla wielu przedstawicieli oświeceniowej szkoły prawa natury, jedynym zadaniem państwa. Koncepcja tak ograniczonych zadań była odwróceniem tradycyjnie głoszonej hegemonii państwa nad jednostką.
Doszło więc do pewnego rodzaju konfrontacji filozofii podmiotowych praw człowieka z koncepcja wszechwładnego państwa. Zakończyła się ona powstaniem drugiej koncepcji relatywnych praw człowieka, które określane są często jako prawa obywatelskie.
Podstawą tych praw jest prawo pozytywne, czyli prawo ustalane przez państwo. Źródłem praw jest więc swobodna decyzja państwa. Nadając je obywatelom państwo ogranicza w pewnym stopniu swoją wszechwładzę, ale zawsze może zmienić swoją decyzję. W koncepcji tej prawa człowieka straciły swój absolutny i powszechny charakter.
Prawo naturalne (lex naturalis) - to zbiór norm, które obowiązują całe społeczeństwo i władzę państwową bez względu na to, czy są one przez tą władzę ustanawiane i uznawane, czy nie.
Prawo stanowione (ius civile) - to zbiór norm, które zostały ustanowione przez organy państwowe, ustawodawcze, uwzględniając normy ogólne przyjęte w danym społeczeństwie. Państwo gwarantuje przestrzeganie tego typu prawa za pomocą przymusu. Prawo stanowione niektórzy określają jako prawo pozytywne, gdyż jest wolne od ocen moralnych i tylko jego należy przestrzegać.
Prawo naturalne jest prawem wcześniejszym i nadrzędnym w stosunku do prawa pozytywnego. Państwo nie nadając jednostce praw, nie może nimi dysponować, a powinno jedynie stać ja ich straży. Jest to podstawą, a dla wielu przedstawicieli oświeceniowej szkoły prawa natury, jedynym zadaniem państwa. Koncepcja tak ograniczonych zadań była odwróceniem tradycyjnie głoszonej hegemonii państwa nad jednostką.
Doszło więc do pewnego rodzaju konfrontacji filozofii podmiotowych praw człowieka z koncepcja wszechwładnego państwa. Zakończyła się ona powstaniem drugiej koncepcji relatywnych praw człowieka, które określane są często jako prawa obywatelskie.
Podstawą tych praw jest prawo pozytywne, czyli prawo ustalane przez państwo. Źródłem praw jest więc swobodna decyzja państwa. Nadając je obywatelom państwo ogranicza w pewnym stopniu swoją wszechwładzę, ale zawsze może zmienić swoją decyzję. W koncepcji tej prawa człowieka straciły swój absolutny i powszechny charakter.