Kultura średniowieczna rozwijała się od końca V wieku do końca wieku XV. Średniowiecze było epoką, której kultura ściśle związana była z sytuacją, jaka miała miejsce w krajach europejskich. Decydujący wpływ miała na nią sytuacja wewnętrzna i zewnętrzna w państwie polskim.
Średniowiecze charakteryzowało się uniwersalizmem, czyli poglądem, według którego średniowiecze wypracowało charakterystyczny, jedyny dla swojej epoki styl. Uniwersalizm kultury średniowiecznej przejawiał się w braku kultur narodowych, wykształceniu się jednego wzorca – wedle, którego powstawały dzieła.
Średniowieczna kultura polska, podobnie jak kultura europejska dotyczyła i związana była z takimi dziedzinami życia jak: literatura, nauka, malarstwo, sztuka i architektura. Literatura charakteryzowała się anonimowością (twórcy nie ujawniali się), propagowała ideały średniowiecza, pisana była łaciną, charakterystyczne również było zdobienie i ręczne wykonanie. Literatura ta była typowa dla monarchii wczesnopiastowskiej. Związana była z takimi gatunkami jak: eposy rycerskie, kroniki, żywoty, roczniki, utwory o tematyce religijnej. Do najbardziej rozpowszechnionych w średniowieczu dzieł literackich należą kroniki, których powstał cały szereg w tym okresie. Najbardziej znane to kronika Galla Anonima, kronika Wincentego Kadłubka, kronika Janka z Czarnkowa, kronika Jana Długosza.
Kultura średniowieczna rozwijała się od końca V wieku do końca wieku XV. Średniowiecze było epoką, której kultura ściśle związana była z sytuacją, jaka miała miejsce w krajach europejskich. Decydujący wpływ miała na nią sytuacja wewnętrzna i zewnętrzna w państwie polskim.
Średniowiecze charakteryzowało się uniwersalizmem, czyli poglądem, według którego średniowiecze wypracowało charakterystyczny, jedyny dla swojej epoki styl. Uniwersalizm kultury średniowiecznej przejawiał się w braku kultur narodowych, wykształceniu się jednego wzorca – wedle, którego powstawały dzieła.
Średniowieczna kultura polska, podobnie jak kultura europejska dotyczyła i związana była z takimi dziedzinami życia jak: literatura, nauka, malarstwo, sztuka i architektura. Literatura charakteryzowała się anonimowością (twórcy nie ujawniali się), propagowała ideały średniowiecza, pisana była łaciną, charakterystyczne również było zdobienie i ręczne wykonanie. Literatura ta była typowa dla monarchii wczesnopiastowskiej. Związana była z takimi gatunkami jak: eposy rycerskie, kroniki, żywoty, roczniki, utwory o tematyce religijnej. Do najbardziej rozpowszechnionych w średniowieczu dzieł literackich należą kroniki, których powstał cały szereg w tym okresie. Najbardziej znane to kronika Galla Anonima, kronika Wincentego Kadłubka, kronika Janka z Czarnkowa, kronika Jana Długosza.