martynaem
Filozofia Sokratesa opierała się głownie na poglądach etycznych. Cnotę uważał za dobro bezwzględne, i za najważniejszą wartość moralną. Według Sokratesa cnota jest wiedzą, którą człowiek może nabyć, lecz tylko od niego zależy czy to zrobi. Zło miało rodzić się z niewiedzy, czyli z niewystarczającej znajomości dobra, a poznanie prawdy prowadzić do szczęścia. Sokrates Cnotę wiązał również z dobrem i pożytkiem, twierdząc że tylko to co dobre jest pożyteczne. ("pożytek zależny jest od dobra, tylko to co dobre jest naprawdę pożyteczne"). Sokrates chciał żeby ludzie zaczęli zastanawiać się nad cnotą i aby dążyli do poszukiwania wiedzy. A dla jej poszukiwania sformułował specjalną metodę. Metodą tą była dyskusja, czyli współpraca umysłowa. Można wyróżnić dwie takie metody, jedna jest negatywna, druga pozytywna. : ? Metoda elenktyczna- inaczej metoda zbijania. Jest ona tą metodą negatywną, o której wcześniej było wspomniane. Miała ona wykazać pozorność i złudzenie rozpowszechnionych poglądów, aby wyzwolić człowieka od ich wpływu. Rozmowa Sokratesa była bardzo charakterystyczna, zadawał on pytania w taki sposób, że w rezultacie dezorientował osobę z nim dyskutującą, zmuszając ją do drobnej zmiany w swych poglądach. Wtedy to ukazywała się niedorzeczność i absurdalność w danych hipotezach. ? Metoda majeutyczna miała w pewien sposób pomóc człowiekowi w poszukiwaniu prawdy i ułatwić przejście od ?niewiedzy do wiedzy?. Metoda ta zwana jest inaczej ? działaniem położniczym?. Sokrates uważał, że nauczyciel nie tworzy nowej wiedzy, ani nią nie obdarza. Zdaniem jego zadanie nauczyciela ogranicza się do pomocy w osiąganiu samowiedzy. Twierdzi też, że człowiek powinien uświadomić sobie treść własnej duszy. Tylko ci którzy posiadają Myśli prawdziwe i zdrowe mogą osiągnąć jakąś wiedze. Lecz mądrość i wiedza zdaniem Sokratesa nie jest dana każdemu człowiekowi, dostępna jest tylko dla tych którzy mają dobre i szlachetne dusze.
Obie te metody są dość irytujące, gdyż nie powinno się skreślać i obrażać kogoś za odmienne idee czy poglądy. Punktem wyjścia Sokratesa jest stwierdzenie ? wiem, że nic nie wiem?, czyli pewien postulat poznania własnych ograniczeń. Można tu wyróżnić dyskusje Sokratesa z sofistami, poddał on w wątpliwość to, co uważali za pewne, próbując doprowadzić ich do prawdy. Czyniąc to za pomocą ironii, kierując dyskusje usiłował sprawić by sami doszli do tej prawdy. Te dwie metody stanowiły podstawę dialektyki Sokratesa.
Sokrates chciał żeby ludzie zaczęli zastanawiać się nad cnotą i aby dążyli do poszukiwania wiedzy. A dla jej poszukiwania sformułował specjalną metodę. Metodą tą była dyskusja, czyli współpraca umysłowa. Można wyróżnić dwie takie metody, jedna jest negatywna, druga pozytywna. :
? Metoda elenktyczna- inaczej metoda zbijania. Jest ona tą metodą negatywną, o której wcześniej było wspomniane. Miała ona wykazać pozorność i złudzenie rozpowszechnionych poglądów, aby wyzwolić człowieka od ich wpływu. Rozmowa Sokratesa była bardzo charakterystyczna, zadawał on pytania w taki sposób, że w rezultacie dezorientował osobę z nim dyskutującą, zmuszając ją do drobnej zmiany w swych poglądach. Wtedy to ukazywała się niedorzeczność i absurdalność w danych hipotezach.
? Metoda majeutyczna miała w pewien sposób pomóc człowiekowi w poszukiwaniu prawdy i ułatwić przejście od ?niewiedzy do wiedzy?. Metoda ta zwana jest inaczej ? działaniem położniczym?. Sokrates uważał, że nauczyciel nie tworzy nowej wiedzy, ani nią nie obdarza. Zdaniem jego zadanie nauczyciela ogranicza się do pomocy w osiąganiu samowiedzy. Twierdzi też, że człowiek powinien uświadomić sobie treść własnej duszy. Tylko ci którzy posiadają Myśli prawdziwe i zdrowe mogą osiągnąć jakąś wiedze. Lecz mądrość i wiedza zdaniem Sokratesa nie jest dana każdemu człowiekowi, dostępna jest tylko dla tych którzy mają dobre i szlachetne dusze.
Obie te metody są dość irytujące, gdyż nie powinno się skreślać i obrażać kogoś za odmienne idee czy poglądy. Punktem wyjścia Sokratesa jest stwierdzenie ? wiem, że nic nie wiem?, czyli pewien postulat poznania własnych ograniczeń. Można tu wyróżnić dyskusje Sokratesa z sofistami, poddał on w wątpliwość to, co uważali za pewne, próbując doprowadzić ich do prawdy. Czyniąc to za pomocą ironii, kierując dyskusje usiłował sprawić by sami doszli do tej prawdy. Te dwie metody stanowiły podstawę dialektyki Sokratesa.