Chrzest Polski – zwyczajowa nazwa początku procesu chrystianizacji państwa polskiego. Proces ten został zapoczątkowany przez osobisty chrzest Mieszka I w 966 r. (najczęściej podawaną datą jest 14 kwietnia 966 r., ponieważ zgodnie z ówczesnym zwyczajem ceremonia odbywała się w Wielką Sobotę[potrzebne źródło]). Następnym ważnym posunięciem była budowa organizacji kościelnej na przełomie X i XI w. (przy czym istnieją przesłanki pozwalające przypuszczać, iż wcześniej podejmowano próby chrystianizacji na terenachMałopolski).
Powszechnie przyjmuje się, iż chrystianizacja ziem polskich trwała aż do początków XIII w., choć według źródeł kościelnych poprzednie religie słowiańskie nadal usilnie zwalczano aż do wieku XVII.
Mieszko I przyjął chrzest w obrządku rzymskim. Chrzest władcy ierygowanie niezależnego biskupstwa zrównały państwo gnieźnieńskie z chrześcijańskimi krajami Europy i związały Polskę z zachodnim kręgiem kultury chrześcijańskiej.
Mieszko I przez cały okres swych rządów dał się poznać jako władca dążący do niezależności politycznej. A przede wszystkim uniknąć chciał bezpośredniego uzależnienia od Cesarstwa Niemieckiego.
Ówczesny cesarz niemiecki - Otton I przejawiał tendencje uniwersalistyczne i postawił sobie za cel podporządkowanie sobie plemion słowiańskich. Miało się to dokonać poprzez chrystianizację Polski za pośrednictwem duchowieństwa niemieckiego, które utworzyło swoje placówki misyjne na pograniczu niemiecko-słowiańskim. Jednakże Mieszko I chciał uniknąć zależności od Niemiec i szukał sprzymierzeńca w Czechach.
Przymierze polsko-czeskie zostało przypieczętowane w roku 965 małżeństwem Mieszka I z księżniczką Dobrawą z czeskiej dynastii Przemyślidów. Według przekazu Galla Anonima, Dobrawa uzależniła kwestię zamążpójścia od porzucenia przez Mieszka I kultywowanego przez władców pogańskich zwyczaju posiadania wielu żon (Mieszko I miał ich siedem). Krótko po zaślubinach, w roku 966 książę Mieszko I przyjął chrzest za pośrednictwem czeskim. Niestety z braku źródeł historycznych nie wiadomo, w jakim miejscu odbyła się ta uroczystość. Najpierw ochrzcił się sam książę i jego dwór, a misje chrystianizacyjne wśród społeczeństwa trwały jeszcze kilka stuleci.
Przeprowadzanie chrystianizacji kraju z pewnością nie było zadaniem łatwym i przypuszcza się, że napotykało na znaczny opór społeczny, także w formie buntów ludowych. Szczególnie silne ogniska oporu znajdowały się na wsiach, gdzie najdłużej kultywowano stare obrządki i gdzie wpływy pogańskich kapłanów były najmocniejsze.
W konsekwencji chrztu Polski, w roku 968 w Gnieźnie zostało utworzone pierwsze polskie biskupstwo misyjne podległe bezpośrednio papieżowi, a wedle relacji niemieckiego kronikarza Thietmara pierwszymi biskupami zostali Jordan i Unger. Dynamicznie od czasu chrztu Polski rozwija się budownictwo sakralne na okres władzy Mieszka I przypada m.in. wzniesienie gnieźnieńskiej bazyliki Najświętszej Marii Panny.
Chrzest Polski – zwyczajowa nazwa początku procesu chrystianizacji państwa polskiego. Proces ten został zapoczątkowany przez osobisty chrzest Mieszka I w 966 r. (najczęściej podawaną datą jest 14 kwietnia 966 r., ponieważ zgodnie z ówczesnym zwyczajem ceremonia odbywała się w Wielką Sobotę[potrzebne źródło]). Następnym ważnym posunięciem była budowa organizacji kościelnej na przełomie X i XI w. (przy czym istnieją przesłanki pozwalające przypuszczać, iż wcześniej podejmowano próby chrystianizacji na terenachMałopolski).
Powszechnie przyjmuje się, iż chrystianizacja ziem polskich trwała aż do początków XIII w., choć według źródeł kościelnych poprzednie religie słowiańskie nadal usilnie zwalczano aż do wieku XVII.
Mieszko I przyjął chrzest w obrządku rzymskim. Chrzest władcy ierygowanie niezależnego biskupstwa zrównały państwo gnieźnieńskie z chrześcijańskimi krajami Europy i związały Polskę z zachodnim kręgiem kultury chrześcijańskiej.
Chrzest Polski - przebieg
Mieszko I przez cały okres swych rządów dał się poznać jako władca dążący do niezależności politycznej. A przede wszystkim uniknąć chciał bezpośredniego uzależnienia od Cesarstwa Niemieckiego.
Ówczesny cesarz niemiecki - Otton I przejawiał tendencje uniwersalistyczne i postawił sobie za cel podporządkowanie sobie plemion słowiańskich. Miało się to dokonać poprzez chrystianizację Polski za pośrednictwem duchowieństwa niemieckiego, które utworzyło swoje placówki misyjne na pograniczu niemiecko-słowiańskim. Jednakże Mieszko I chciał uniknąć zależności od Niemiec i szukał sprzymierzeńca w Czechach.
Przymierze polsko-czeskie zostało przypieczętowane w roku 965 małżeństwem Mieszka I z księżniczką Dobrawą z czeskiej dynastii Przemyślidów. Według przekazu Galla Anonima, Dobrawa uzależniła kwestię zamążpójścia od porzucenia przez Mieszka I kultywowanego przez władców pogańskich zwyczaju posiadania wielu żon (Mieszko I miał ich siedem). Krótko po zaślubinach, w roku 966 książę Mieszko I przyjął chrzest za pośrednictwem czeskim. Niestety z braku źródeł historycznych nie wiadomo, w jakim miejscu odbyła się ta uroczystość. Najpierw ochrzcił się sam książę i jego dwór, a misje chrystianizacyjne wśród społeczeństwa trwały jeszcze kilka stuleci.
Przeprowadzanie chrystianizacji kraju z pewnością nie było zadaniem łatwym i przypuszcza się, że napotykało na znaczny opór społeczny, także w formie buntów ludowych. Szczególnie silne ogniska oporu znajdowały się na wsiach, gdzie najdłużej kultywowano stare obrządki i gdzie wpływy pogańskich kapłanów były najmocniejsze.
W konsekwencji chrztu Polski, w roku 968 w Gnieźnie zostało utworzone pierwsze polskie biskupstwo misyjne podległe bezpośrednio papieżowi, a wedle relacji niemieckiego kronikarza Thietmara pierwszymi biskupami zostali Jordan i Unger. Dynamicznie od czasu chrztu Polski rozwija się budownictwo sakralne na okres władzy Mieszka I przypada m.in. wzniesienie gnieźnieńskiej bazyliki Najświętszej Marii Panny.
O to chodzi ?