Św. Stanisław ze Szczepanowa (ur. ok. 1030 r. w Szczepanowie, zm. 1079 r. w Krakowie) - polski duchowny katolicki urodzony w rodzinie rycerskiej. Początkowo studiował prawdopodobnie w obrębie tynieckim, a następnie przeniósł się do zachodniej Europy. Ok. 1060 r. otrzymał święcenia kapłańskie, po czym został kanonikiem krakowskim, a w późniejszym okresie biskupem krakowskim. Podczas nietrwającej długo współpracy z Bolesławem Śmiałym dokonał uniezależnienia Kościoła polskiego od niemieckiego, czego dowodem było wskrzeszenie metropolii gnieźnieńskiej. W 1079 r. wyraził swoją dezaprobatę wobec monarchy wywołany krwawymi działaniami podejmowanymi względem nieposłusznych rycerzy. Rzucił klątwę na Bolesława Śmiałego, co wiązało się z ekskomuniką i pozbawieniem władzy w kraju. Z tego powodu został przez niego okrutnie zabity w klasztorze na Skałce podczas odprawianej Mszy Świętej. Św. Stanisław został kanonizowany i ogłoszony patronem Polski.
Święty Stanisław urodził się około 1030 roku w Szczepanowie koło Bochni, był kanonikiem krakowskim, potem przejął funkcje biskupa krakowskiego. Troszczył się o losy Kościoła na całym kraju , a Jego zasługą było wskrzeszenie metropolii gnieżnijskiej, która przestała istnieć po śmierci Bolesława Chrobrego. W ten sposób uniezależnił Kościół polski od niemieckiego. Za panowania króla Bolesława Śmiałego ,który rzadko przebywał w kraju, zaczął szerzyć się bandytyzm. Rycerze zaczęli potajemnie wracać do Polski co nie spodobało się królowi, który zaczął krwawo mścić się na zbiegach, torturować ich żony, a dzieci zabijać. Takie postępowanie wywołało oburzenie i biskup Stanisław upomniał króla i rzucił na niego klątwę pozbawiając władzy i wykluczając z Kościoła. Z zemsty Król Bolesław dokonał najazdu na klasztor i zabił toporem biskupa, a jego ciało kazał poćwiartować.
Święty Stanisław został kanonizowany i jest czczony na Wawelu. Jest patronem Polski, oraz wielu decezji.
Św. Stanisław ze Szczepanowa (ur. ok. 1030 r. w Szczepanowie, zm. 1079 r. w Krakowie) - polski duchowny katolicki urodzony w rodzinie rycerskiej. Początkowo studiował prawdopodobnie w obrębie tynieckim, a następnie przeniósł się do zachodniej Europy. Ok. 1060 r. otrzymał święcenia kapłańskie, po czym został kanonikiem krakowskim, a w późniejszym okresie biskupem krakowskim. Podczas nietrwającej długo współpracy z Bolesławem Śmiałym dokonał uniezależnienia Kościoła polskiego od niemieckiego, czego dowodem było wskrzeszenie metropolii gnieźnieńskiej. W 1079 r. wyraził swoją dezaprobatę wobec monarchy wywołany krwawymi działaniami podejmowanymi względem nieposłusznych rycerzy. Rzucił klątwę na Bolesława Śmiałego, co wiązało się z ekskomuniką i pozbawieniem władzy w kraju. Z tego powodu został przez niego okrutnie zabity w klasztorze na Skałce podczas odprawianej Mszy Świętej. Św. Stanisław został kanonizowany i ogłoszony patronem Polski.
Święty Stanisław urodził się około 1030 roku w Szczepanowie koło Bochni, był kanonikiem krakowskim, potem przejął funkcje biskupa krakowskiego. Troszczył się o losy Kościoła na całym kraju , a Jego zasługą było wskrzeszenie metropolii gnieżnijskiej, która przestała istnieć po śmierci Bolesława Chrobrego. W ten sposób uniezależnił Kościół polski od niemieckiego. Za panowania króla Bolesława Śmiałego ,który rzadko przebywał w kraju, zaczął szerzyć się bandytyzm. Rycerze zaczęli potajemnie wracać do Polski co nie spodobało się królowi, który zaczął krwawo mścić się na zbiegach, torturować ich żony, a dzieci zabijać. Takie postępowanie wywołało oburzenie i biskup Stanisław upomniał króla i rzucił na niego klątwę pozbawiając władzy i wykluczając z Kościoła. Z zemsty Król Bolesław dokonał najazdu na klasztor i zabił toporem biskupa, a jego ciało kazał poćwiartować.
Święty Stanisław został kanonizowany i jest czczony na Wawelu. Jest patronem Polski, oraz wielu decezji.