Question

Prosze o napisanie na temat ,, gospodarka w czasach stanislawowskich, ale prosze nie spisywac z neta tylko np jakies wazne wydarzenia albo co było ciakwe wtedy w tym stylu cos, tak zebym mogla ztego dowiedziec sie duzo a powiedziec mało :))
z góry dziekuje :))*

Answer 1

Już za panowania Augusta III stały się widoczne pierwsze przejawy wychodzenia Rzeczpospolitej z kryzysu gospodarczego. Ten pomyślny okres trwał nadal po wstąpieniu na tron Stanisława Augusta. Powstawały nowe manufaktury, produkujące głównie towary liksusowe - porcelanę, karty do gry, karety, szkło, a także broń dla wojska oraz odzież. Do rozwoju tego rodzaju produkcji najbardziej przyczynił się podskarbi litewski, bliski współpracownik króla - Antoni Tyzenhauz, który w dobrach królewskich na Litwie utworzył ponad 20 nowych zakładów. Zmiany zachodziły także na wsi. Najbardziej postępowi właściciele ziemscy, jak np. Andrzej Zamojski, wprowadzili czynsz zamiast pańszczyzny. Jednak w większości gospodarst chłopi nadal musieli ją odrabiać.
Dla usprawnienia komunikacji budowano nowe drogi. Przekopano także kanały rzeczne, które połączyły Niemen z Dnieprem i Bug z Prypecią. Brukowano miejskie ulice, tonące w błocie w okresie wiosennych roztopów. W większych miastach powstawały domy handlowe i banki, obsługujące bogatych kupców.
Stanisław August, nie mogąc w pełni zrealizować swych planów politycznych, dużo czasu poświęcał sprawom oświaty i kultury. Już w 1765r., czyli rok po koronacji, powołał do życia Szkołę Rycerską przeznaczoną dla młodzieży szlacheckiej. Jej wychowankami byli m.in. Tadeusz Kościuszki i Józef Poniatowski. Poeta Ignacy Krasicki ułożył hymn tej szkoły.
Oświatą w Polsce nadal jednak zajmowali się głównie jezuici i pijarzy. Do ważniejszych zmian doszkło w 1773 r., gdy zakon jezuitów został zniesiony przez papieża Klemensa XIV. Wtedy to na sejmie rozbiorowym powołano Komisję Edukacji Narodowej. Wkrótce zorganizowała ona świeckie szkoły parafialne (podstawowe), średnie i wyższe, w których nauczano w oparciu o najnowsze zdobycze ówczesnej wiedzy.Język polski zastąpił łacinę w szkołach wszystkich szczebli.
W dwa lata później, w 1775 r., powołano Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych. Jego zadaniem było stworzenie programów szkolnych, opracowanie podręczników oraz unowocześnienie metod nauczania. Towarzystwu przewodził były jezuita Grzegorz Piramowicz. Głosił on potrzebę nowoczesnego wychowania młodzieży w duchu obywatelskim i patriotycznym. Dzięki tym wszystkim reformom Polska dysponowała w owym czasie jednym z najnowocześniejszych systemów edukacyjnych w Europie.
Czasy stanisławowskie przyniosły także rozkwit polskiemu piśmiennictwu. Drukowano głównie poezję, dzieła publicystyczne i czasopisma. Powstawały ważne prace naukowe, takie jak " Historia narodu polskiego " Adama Naruszewicza. Autorzy chcieli czytelników nie tylko bawić, ale i uczyć. Oba te zadania spełniała twórczość biskupa warmińskiego Ignacego Krasickiego. Publicyści, tacy jak Stanisław Staszic i Hugo Kołłątaj, piętnowali pychę i egoizm szlachecki. Staszic, mieszczanin z pochodzenia, w swych dziełach "Uwagi nad życiem Jana Zamoyskiego" i "Przestrogi dla Polski" był rzecznikiem interesów mieszczaństwa i chłopstwa.
Również teatr propagował nowe idee. Wybitną rolę w jego rozwoju odegrał Wojciech Bogusławski, nazywany "ojcem teatry polskiego". W latach osiemdziesiątych XVIII w., z pomocą finansową króla, założył on w Warszawie pierwszy w Polsce stały zespół teatralny.
W przeciwieństwie do barokowego przepychu, architekturę II poł. XVIII w. cechowały umiar i prostota. Nowy styl architektoniczny nawiązywał do klasycznych wzorów budowli starożytnych, dlatego też otrzymał nazwę klasycyzmu. Ulubionym miejscem Stanisława Augusta był przebudowany w nowym stylu letni pałacyk w Łazienkach, otoczony parkiem w stylu angielskim. Wkrótce upodobania artystyczne króla zaczęli naśladować magnaci.
Sam Stanisław August chętnie otaczał się artystami, a na zakup obrazów i rzeźb zdobiących sale Zamku Królewskiego lub Łazienek wydawał ogromne sumy. Na warszawskim dworze często przebywali więc znakomici, znani w Europie malarze włoscy: Bernardo Bellotto Canaletto, oraz Marcello Bacciarelli. Pozostawili oni po sobie obrazy oddające w najmniejszych szczegółach widoki ówczesnej Warszawy.