Question

Proszę o tekst wiersza "Bagnet na broń" W. Broniewskiego oraz interpretacja wiersza "Żołnierz Polski".

Answer 1

Bagnet na broń

Kiedy przyjdą podpalić dom,

ten, w którym mieszkasz - Polskę,

kiedy rzucą przed siebie grom

kiedy runą żelaznym wojskiem

i pod drzwiami staną, i nocą

kolbami w drzwi załomocą -

ty, ze snu podnosząc skroń,

stań u drzwi.

Bagnet na broń!

Trzeba krwi!



Są w ojczyźnie rachunki krzywd,

obca dłoń ich też nie przekreśli,

ale krwi nie odmówi nikt:

wysączymy ją z piersi i z pieśni.

Cóż, że nieraz smakował gorzko

na tej ziemi więzienny chleb?

Za tę dłoń podniesioną nad Polską-

kula w łeb!



Ogniomistrzu i serc, i słów,

poeto, nie w pieśni troska.

Dzisiaj wiersz-to strzelecki rów,

okrzyk i rozkaz:

Bagnet na broń!



Bagnet na broń!

A gdyby umierać przyszło,

przypomnimy, co rzekł Cambronne,

i powiemy to samo nad Wisłą.

Interprentacja

W wierszu tym poeta powraca do tragicznych wydarzeń września 1939 r. przedstawiając w lirycznej tonacji bezsilność polskiego żołnierza bezsilnego wobec przewagi wroga. Poeta stara się podkreślić postawę bezimiennego polskiego żołnierza, walczącego w obronie ojczyzny

„Jego pułk rozbili pod Rawą,
a on bił się, a on bił się krwawo,
szedł z bagnetem na czołgi żelazne
ale przeszły, zdeptały na miazgę”

Pomimo swej odwagi żołnierze nie mieli szans, są bezradni i bezbronni, nie mogą walczyć, nie mogą się mścić za podpalanie rodzinnych domów.

Nad losem pokonanego bezdomnego żołnierza tułacza płacze brzoza - płaczka. Jest to obraz pełen rozpaczy, rezygnacji. Polski żołnierz idzie „z niemieckiej niewoli”, ma spuszczoną głowę, jest bez broni i bez orzełka na czapce, a do tego, „bezdomny na ziemi - matce”
Wiersz ten jest zupełnie odmienny do wiersza - apelu jakim jest „Bagnet na broń”. Broniewski zmienia swój nastrój, wyrażony za pomocą odpowiedniego obrazu, w smutne przygnębienie z powodu klęski.


„Syn podbitego narodu”
W tym wierszu poeta ukazuje swą wiarę w komunizm, pragnie aby z gruzów Warszawy rósł „żelbetonowy socjalizm”, a „hejnał mariacki szumiał czerwonym sztandarem”. Wiersz zawiera też inwokację do Białorusi i Ukrainy, by dały poecie na drogę, swój „sierp i młot niepodległy”. Poeta nazywa siebie synem podbitego narodu, synem niepodległej pieśni. Zastanawia się nad losami swojego narodu. Pyta się „o czym mam pisać?” gdy kraj jego dom, jest w ruinach.

Tymczasem oddaje hołd zburzonej stolicy i jej zgliszczom, mając nadzieje na ujrzenie odrodzonej Warszawy zaś z krajami sąsiadującymi (Ukraina i Białorusią) pragnie żyć w zgodzie i przyjaźni.