PROSZĘ O POMOC ! SCHARAKTERYZUJ POLITYKĘ WYZNANIOWĄ DWÓCH OSTATNICH JAGIELLONÓW (chodzi tu o Zygmunta I Starego i jego syna Zygmunta II Augusta ) !!! (zwięźle i na temat, może być od podpunktów - ale nie musi)
More Questions From This User See All
Recommend Questions
Usuario de Brainly
May 2021 | 0 Replies
URGENTE!!! El contexto histórico de los primeros años del siglo XX se caracterizan por: I. Europa poseía la supremacía política, económica y cultural en el mundo II. La ''cuestión social'' se transformó en el problema permanente hasta princios de la ''Gran Guerra'' o ''Primera Guerra Mundial'' III. En las mentes de las grandes potencias mundiales a comienzos del siglo XX, solo hay un objetivo: ''Progresar'' ''Innovar'' y ''Cambiar el mundo'' a) I y II b) II y III c) I y III d) I, II y III
ZYGMUNT I STARY
*swoje rządy sprawował odwołując się min. do doświadczonych ministrów kierujących kancelarią królewską
*zrealizował program częściowego oddłużenia skarbu królewskiego, dla jego potrzeb odzyskał liczne domeny królewskie i kompleksy dóbr koronnych, które wówczas znajdowały się w niekorzystnych zastawach
*dokonał reformy systemu monetarnego oraz poczynił starania o rozwój miast królewskich
*przeprowadził elekcję na zwołanym w 1529 r. sejmie
*w 1530 r. przeprowadził podwójną koronację (w Wilnie i Krakowie) swego dziesięcioletniego wówczas syna, Zygmunta Augusta
ZYGMUNT II AUGUST
*ufundował biblioteke w Wilnie
*kolekcjonował dzieła sztuki np. Arrasy
*przedłuzył pokój wieczysty z Turcją
*rywalizował ze Szwecją i Moskwą o ziemie Kawalerów Mieczowych - Inflanty
*
Jeśli chodzi o reformację na ziemiach polskich:
Zygmunt I starał się powstrzymać rozwój reformacji poprzez specjalne edykty. Pierwszy z nich wydany został już w 1520 roku, głównie pod wpływem legata papieskiego, Zachariasza Ferreriego. Król pod karą konfiskaty dóbr i banicji zakazał głoszenia nauki Lutra i sprowadzania jego dzieł do Polski. Zakaz ten król zaostrzył w 1523 roku, grożąc karą śmierci za wspomniane przewinienia. Kolejne edykty z lat 1535-1540 poza ponawianymi zakzami zabraniały wyjazdów na studia w opanowanych przez reformację uniwersytetach zagranicznych (zwłaszcza niemieckich) i wprowadziły cenzurę książek, którą powierzono Akademii Krakowskiej. Pomimo ostrych kar, jakimi grożono krzewicielom nowej wiary, nie wyciągano z reguły konsekwencji w stosunku do przekraczających zakazy. Także zakaz podejmowania studiów w uniwersytetach niemieckich nie był ściśle przestrzegany. Dekrety Zygmunta I w znacznym stopniu naruszały wolności osobiste szlachty i ostatecznie na sejmie w 1543 roku uzyskała ona cofnięcie zakazu podejmowania studiów zagranicznych.
Edykty wydawane przez Zygmunta Starego w dużej mierze wynikały z osobistego przekonania króla. Trudno jednak sądzić, aby podobnymi pobudkami kierował się także Zygmunt August, wydając w 1550 roku edykt, w którym zobowiązał się m.in. zachować jedność wyznaniową w kraju i nie dopuszczać heretyków do wyższych urzędów. Król posądzany był przecież o skłonności do reformacji, sam Luter ofiarował mu przekład Biblii, Kalwin zaś poświęcił mu Komentarz do listu do Hebrajczyków. W bibliotece królewskiej znajdowały się także inne dzieła reformacyjne. Edykt królewski podyktowany był raczej chęcią uzyskania ustępstw ze strony Kościoła w sprawie małżeństwa z Barbarą Radziwiłłówną. O tolerancyjnym nastawieniu króla świadczą późniejsze jego decyzje, przyznające swobodę religijną najpierw tylko niektórym miastom pruskim, a w końcu całym Prusom Królewskim (1559) i niewiele później Inflantom (1561). Król nie uległ podszeptom nuncjusza papieskiego Alojzego Lippomano, który namawiał go do krwawej rozprawy z przywódcami reformacji, angażował się też w idee kościoła narodowego.
Idea utworzenia kościoła narodowego zrodziła się wśród polskich kalwinów. W 1552 roku wystąpili oni z wnioskiem o utworzenie kościoła narodowego na wzór angielski. Głową nowego kościoła miał być król, który podlegałby najwyższej władzy, jaką miał być sobór narodowy. Kościół narodowy jednoczyłby wszystkie dotychczasowe wyznania chrześcijańskie. Na sejmie w 1555 roku stanął projekkt zwołania soboru narodowego, który położyłby kres rozbiciu religijnemu w Polsce. Zarówno wyższe duchowieństwo jak i Zygmunt August poparli projekt i zdecydowano wysłać poselstwo do Rzymu. Stolica Apostolska nie wyraziła jednak zgody na propozycje polskie, co zniechęciło króla, a w konsekwencji przyczyniło się także do upadku całego zamierzenia.
Problem tolerancji religijniej pojawił się na sejmach polskich już w połowie XVI wieku. Na sejmie piotrkowskim w 1552 roku część szlachty otwarcie manifestowała swoje przekonania lekceważąc nabożeństwo sejmowe i ignorując biskupów. Na sejmie w 1555 roku, po burzliwych dyskusjach zapadła uchwała przynosząca równouprawnienie protestantów z katolikami. Szlachta uzyskała prawo do głoszenia nowej wiary i posiadania ksiag oraz utrzymywania kapłanów. Wyroki biskupie w sprawach wiary zawieszono, a księża mogli według własnej woli zawierać małżeństwa. Uchwała ta miała obowiązywać do czasu zwołania soboru narodowego.
W toczących się sporach król starał się zachować rolę arbitra i utrzymać względną równowagę stron.
+ dwa ważniejsze wydarzenia:
- 1555 - unia kalwinów z braćmi czeskimi w Koźminku
- 1570 - ugoda w Sandomierzu zawarta pomiędzy luteranami, kalwinami i braćmi czeskimi dotycząca współdziałania (przetrwała do konca XVI wieku)