Poznańska Piątka! Materiał na 20minut lekcji lub więcej prosze
biala20
Poznańska Piątka (błogosławieni oratorianie) – pięciu młodych wychowanków Salezjańskiego Oratorium świętego Jana Bosko w Poznaniu. Podejrzewani przez gestapo o przynależność do tajnej organizacji politycznej zostali aresztowani w dniach 21 i 23 września 1940 roku, a potem więzieni w Poznaniu, Wronkach, Berlinie, Zwickau i zamordowani w Dreźnie. W skład Poznańskiej Piątki wchodzą: Bł.Czesław Jóźwiak, zginął w wieku lat 23 (1919-1942 )Bł.Edward Kaźmierski, zginął w wieku 23 lat (1919–1942) BŁ.Franciszek Kęsy, zginął w wieku 22 lat (1920-1942) Bł.Edward Klinik zginął w wieku 23 lat (1919-1942) Bł.Jarogniew Wojciechowski zginął w wieku 20 lat (1922-1942) Działali w konspiracji. Zostali wykryci i oskarżeni o zdradę stanu jako zdrajcy Trzeciej Rzeszy. Uwięziono ich, ponieważ byli liderami katolickiej młodzieży. W więzieniu zachowali spokój i niespotykaną pogodę ducha. 24 sierpnia 1942 roku zostali oni pozbawieni życia poprzez zgilotynowanie.Beatyfikowani przez papieża Jana Pawła II 13 czerwca 1999 w gronie108 polskich męczenników Błogosławieni z Poznańskiej Piątki są patronami parafii rzymskokatolickiej w Poznaniu.
1.Czesław Jóźwiak urodził się 7 września 1919 r. w Łażynie k. Bydgoszczy. Do szkoły powszechnej i gimnazjum uczęszczał w Bydgoszczy. W 1930 r. cała rodzina przeprowadziła się do Poznania. Tam Czesław został wychowankiem oratorium przy ul. Wronieckiej. Z czasem stał się niekwestionowanym autorytetem dla innych chłopców z oratorium. Cechy przywódcze współgrały w nim z ogromną życzliwością i gotowością niesienia pomocy. Organizował zawody sportowe, występował w przedstawieniach, śpiewał w chórze, gromadził wokół siebie młodszych chłopców, by opowiadać im historie z "Trylogii" Henryka Sienkiewicza. Gdy wybuchła wojna, wraz z piątką przyjaciół z oratorium: Edwardem Kaźmierskim, Franciszkiem Kęsym, Edwardem Klinikiem i Jarogniewem Wojciechowskim (późniejszymi błogosławionymi) oraz Henrykiem Gabryelem postanowił wstąpić do wojska. Jako jedyny otrzymał mundur i broń. W kampanii wrześniowej walczył w batalionie niedaleko Koronowa, uczestniczył także w bitwie na Bzurą (9-22 września 1939 r.). Po rozbiciu oddziału pod Kutnem, wrócił, przebrany w cywilne ubrania, do Poznania. Tam spotkał się z przyjaciółmi z oratorium, którzy w międzyczasie uczestniczyli w demonstracjach młodzieży, domagającej się zorganizowania obrony Poznania, a gdy to się nie stało - opuścili miasto i udali się w kierunku Warszawy. Wszyscy dostali się do niewoli niemieckiej, ale udało im się uciec i spod Kutna dotarli do domów.
2.Edward Kaźmierski urodził się 1 października 1919 r. w Poznaniu. Z powodu trudnej sytuacji materialnej rodziny w wieku 17 lat przerwał naukę i podjął pracę jako "chłopiec na posyłki" w sklepie, a później jako pomocnik w warsztacie samochodowym, gdzie przyuczał się do zawodu ślusarsko-mechanicznego. Trafił do salezjańskiego oratorium przy ul. Wronieckiej, które stało się z czasem jego drugim domem. Udzielał się szczególnie w przedsięwzięciach artystycznych. Grał na fortepianie, na harmonii i skrzypcach, śpiewał partie solowe w chórze. Sam też komponował. Po wybuchu wojny, mimo starań, nie został przyjęty do wojska. Wziął wówczas udział w demonstracjach młodzieży, domagającej się zorganizowania obrony Poznania. Zaangażował się w działalność konspiracyjną. Za przyczyną Czesława Jóźwiaka został zaprzysiężony w tajnej organizacji zdelegalizowanego przez Niemców Stronnictwa Narodowego - Narodowej Organizacji Bojowej.
3.Edward Klinik urodził się 21 lipca 1919 r. w Bochum. Bardzo spokojny, wręcz nieśmiały, dzięki przyjaźniom zawartym w oratorium w Poznaniu stał się bardziej otwarty i bezpośredni. Jako jedyny z piątki był uczniem szkoły salezjańskiej. Został aresztowany dwa dni wcześniej niż pozostali wychowankowie oratorium - 21 września 1940 r.
4.Franciszek Kęsy urodził się 13 listopada 1920 r. w Berlinie. W Polsce rodzina zamieszkała rok później. Często chorował, był delikatny, wrażliwy, ale też bardzo wesoły, a jego szczególną pasją był sport. Chętnie występował w oratoryjnych przedstawieniach. W oratorium był animatorem życia religijnego. Wiara zawsze miała dla niego bardzo duże znaczenie. Codziennie służył do Mszy św. i przystępował do Komunii św., wieczorami odmawiał różaniec. Nie krył, że chce zostać salezjaninem, choroba przeszkodziła mu jednak we wstąpieniu do niższego seminarium w Lądzie.
5.Jarogniew Wojciechowski urodził się 5 listopada 1922 r. w Poznaniu. Jego ojciec był alkoholikiem; pozostawił rodzinę, gdy chłopak miał 11 lat. W oratorium na Wronieckiej był ministrantem, grał na fortepianie, na wyjazdach opiekował się młodszymi kolegami.
W skład Poznańskiej Piątki wchodzą:
Bł.Czesław Jóźwiak, zginął w wieku lat 23 (1919-1942
)Bł.Edward Kaźmierski, zginął w wieku 23 lat (1919–1942)
BŁ.Franciszek Kęsy, zginął w wieku 22 lat (1920-1942)
Bł.Edward Klinik zginął w wieku 23 lat (1919-1942)
Bł.Jarogniew Wojciechowski zginął w wieku 20 lat (1922-1942)
Działali w konspiracji. Zostali wykryci i oskarżeni o zdradę stanu jako zdrajcy Trzeciej Rzeszy. Uwięziono ich, ponieważ byli liderami katolickiej młodzieży. W więzieniu zachowali spokój i niespotykaną pogodę ducha. 24 sierpnia 1942 roku zostali oni pozbawieni życia poprzez zgilotynowanie.Beatyfikowani przez papieża Jana Pawła II 13 czerwca 1999 w gronie108 polskich męczenników Błogosławieni z Poznańskiej Piątki są patronami parafii rzymskokatolickiej w Poznaniu.
1.Czesław Jóźwiak urodził się 7 września 1919 r. w Łażynie k. Bydgoszczy. Do szkoły powszechnej i gimnazjum uczęszczał w Bydgoszczy. W 1930 r. cała rodzina przeprowadziła się do Poznania. Tam Czesław został wychowankiem oratorium przy ul. Wronieckiej. Z czasem stał się niekwestionowanym autorytetem dla innych chłopców z oratorium. Cechy przywódcze współgrały w nim z ogromną życzliwością i gotowością niesienia pomocy. Organizował zawody sportowe, występował w przedstawieniach, śpiewał w chórze, gromadził wokół siebie młodszych chłopców, by opowiadać im historie z "Trylogii" Henryka Sienkiewicza.
Gdy wybuchła wojna, wraz z piątką przyjaciół z oratorium: Edwardem Kaźmierskim, Franciszkiem Kęsym, Edwardem Klinikiem i Jarogniewem Wojciechowskim (późniejszymi błogosławionymi) oraz Henrykiem Gabryelem postanowił wstąpić do wojska. Jako jedyny otrzymał mundur i broń. W kampanii wrześniowej walczył w batalionie niedaleko Koronowa, uczestniczył także w bitwie na Bzurą (9-22 września 1939 r.).
Po rozbiciu oddziału pod Kutnem, wrócił, przebrany w cywilne ubrania, do Poznania. Tam spotkał się z przyjaciółmi z oratorium, którzy w międzyczasie uczestniczyli w demonstracjach młodzieży, domagającej się zorganizowania obrony Poznania, a gdy to się nie stało - opuścili miasto i udali się w kierunku Warszawy. Wszyscy dostali się do niewoli niemieckiej, ale udało im się uciec i spod Kutna dotarli do domów.
2.Edward Kaźmierski urodził się 1 października 1919 r. w Poznaniu. Z powodu trudnej sytuacji materialnej rodziny w wieku 17 lat przerwał naukę i podjął pracę jako "chłopiec na posyłki" w sklepie, a później jako pomocnik w warsztacie samochodowym, gdzie przyuczał się do zawodu ślusarsko-mechanicznego. Trafił do salezjańskiego oratorium przy ul. Wronieckiej, które stało się z czasem jego drugim domem. Udzielał się szczególnie w przedsięwzięciach artystycznych. Grał na fortepianie, na harmonii i skrzypcach, śpiewał partie solowe w chórze. Sam też komponował.
Po wybuchu wojny, mimo starań, nie został przyjęty do wojska. Wziął wówczas udział w demonstracjach młodzieży, domagającej się zorganizowania obrony Poznania. Zaangażował się w działalność konspiracyjną. Za przyczyną Czesława Jóźwiaka został zaprzysiężony w tajnej organizacji zdelegalizowanego przez Niemców Stronnictwa Narodowego - Narodowej Organizacji Bojowej.
3.Edward Klinik urodził się 21 lipca 1919 r. w Bochum. Bardzo spokojny, wręcz nieśmiały, dzięki przyjaźniom zawartym w oratorium w Poznaniu stał się bardziej otwarty i bezpośredni. Jako jedyny z piątki był uczniem szkoły salezjańskiej.
Został aresztowany dwa dni wcześniej niż pozostali wychowankowie oratorium - 21 września 1940 r.
4.Franciszek Kęsy urodził się 13 listopada 1920 r. w Berlinie. W Polsce rodzina zamieszkała rok później. Często chorował, był delikatny, wrażliwy, ale też bardzo wesoły, a jego szczególną pasją był sport. Chętnie występował w oratoryjnych przedstawieniach. W oratorium był animatorem życia religijnego. Wiara zawsze miała dla niego bardzo duże znaczenie. Codziennie służył do Mszy św. i przystępował do Komunii św., wieczorami odmawiał różaniec. Nie krył, że chce zostać salezjaninem, choroba przeszkodziła mu jednak we wstąpieniu do niższego seminarium w Lądzie.
5.Jarogniew Wojciechowski urodził się 5 listopada 1922 r. w Poznaniu. Jego ojciec był alkoholikiem; pozostawił rodzinę, gdy chłopak miał 11 lat. W oratorium na Wronieckiej był ministrantem, grał na fortepianie, na wyjazdach opiekował się młodszymi kolegami.
Liczę na naj :D