Händel urodził się w 1685 roku w niemieckim mieście Halle w rodzinie bez tradycji muzycznych. Jego ojciec, Georg Händel, był cyrulikiem na miejscowym dworze wWeissenfels. W wieku sześćdziesięciu lat – po śmierci pierwszej żony – ożenił się ponownie ze znacznie młodszą kobietą, która urodziła czwórkę dzieci, w tym Georga Friedricha Händla. Talent muzyczny ich syna objawił się wcześnie. John Mainwaring, autor pierwszej biografii kompozytora, wydanej kilka lat po śmierci Händla, pisał o chłopcu grającym potajemnie na klawikordzie na strychu domu w Halle. Mało prawdopodobne, by rzeczywiście działo się to bez zgody ojca. Wiadomo, że Georg senior lekceważył muzykę i sztukę kompozytorską jako sposób zarabiania pieniędzy, lecz przypadkowy popis syna w grze na organach zrobił wielkie wrażenie na lokalnym władcy. Nalegał on, by ojciec pozwolił synowi na edukację muzyczną. Ojciec przystał na to pod warunkiem, że młodzieniec będzie również studiował prawo. Händel rzeczywiście zaczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Halle od 1702 roku, jednak po pewnym czasie zrezygnował. Również w 1702 roku został mianowany organistą kościoła katedralnego w Halle. Gry na organach uczył Händla od 1696 roku Friedrich Wilhelm Zachau, utalentowany muzyk i kompozytor. W 1701 roku młody Händel poznał Georga Philippa Telemanna, z którym utrzymywał przyjazne kontakty przez wiele lat. Dzięki niemu Händel poznał operę, Telemann bowiem był poważnie zaangażowany w rozwój tej dziedziny sztuki w Lipsku. W 1704 roku przyszły kompozytor postanowił zrezygnować z kariery organisty i opuścił rodzinne Halle, by udać się do Hamburga.
( ur. W 1685 r. w Halle, zm. w 1759 r. w Londynie )
Niemiecki kompozytor i organista, działający w Anglii.
W wieku 9 lat rozpoczął lekcje gry na organach, klawesynie, skrzypcach, oboju oraz naukę kompozycji. W 1702 roku rozpoczął studia prawnicze, objął też stanowisko organisty w katedrze w Halle. Po roku porzucił studia, zrezygnował z kariery muzyka kościelnego i przeniósł się do Hamburga. Został przyjęty do orkiestry operowej jako skrzypek, a później klawesynista. W latach 1706-1710 przebywał we Włoszech (Florencja, Rzym, Neapol). Stworzył wówczas około 150 kantat, utwory kościelne i instrumentalne oraz 2 oratoria. Po opuszczeniu Włoch udał się do Londynu, gdzie odniósł wielki sukces wystawiając operę „Rinaldo”. Rok później wyjechał do Hanoweru. Powstały wtedy między innymi: koncerty obojowe, sonaty triowe, duety kameralne. W 1712 roku udał się powtórnie do Londynu. Na życzenie króla zorganizował zespół operowy „Royal Academy of Music”. W 1727 roku otrzymał obywatelstwo angielskie. W tym czasie tworzył głównie opery – „Riccardo Primo”, „Tolomeo”. Po 1737 roku skoncentrował się na formie oratorium. Utrata wzroku w 1752 roku zahamowała jego twórczość kompozytorską. Zmarł w Londynie.
Twórczość Haendla stała się swego rodzaju spełnieniem ówczesnych ideałów muzyki pełnej wzniosłości, blasku, silnie oddziałującej na odbiorcę bogactwem nastrojów.
Twórczość G. F. Haendla:
utwory wokalno – instrumentalne:
- ponad 40 oper (m.in. „Rinaldo”, „Radomistro”, „Giulio Cesare”, „Tamerlano”, „Orlando”);
- 22 oratoria (m.in. „Mesjasz” – 1741, „Saul”, „Izrael w Egipcie”, „Juda Machabeusz”, „Jephtha”)
- dzieła kantatowe
- duety, tria, arie, pieśni – mniejsze utwory o charakterze religijnym
Utwory instrumentalne:
- dzieła orkiestrowe : 2 zbiory concerti grossi (op. 6 i op. 3), suity orkiestrowe : „Water Music”, „Fireworks Music”;
Händel urodził się w 1685 roku w niemieckim mieście Halle w rodzinie bez tradycji muzycznych. Jego ojciec, Georg Händel, był cyrulikiem na miejscowym dworze wWeissenfels. W wieku sześćdziesięciu lat – po śmierci pierwszej żony – ożenił się ponownie ze znacznie młodszą kobietą, która urodziła czwórkę dzieci, w tym Georga Friedricha Händla. Talent muzyczny ich syna objawił się wcześnie. John Mainwaring, autor pierwszej biografii kompozytora, wydanej kilka lat po śmierci Händla, pisał o chłopcu grającym potajemnie na klawikordzie na strychu domu w Halle. Mało prawdopodobne, by rzeczywiście działo się to bez zgody ojca. Wiadomo, że Georg senior lekceważył muzykę i sztukę kompozytorską jako sposób zarabiania pieniędzy, lecz przypadkowy popis syna w grze na organach zrobił wielkie wrażenie na lokalnym władcy. Nalegał on, by ojciec pozwolił synowi na edukację muzyczną. Ojciec przystał na to pod warunkiem, że młodzieniec będzie również studiował prawo. Händel rzeczywiście zaczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Halle od 1702 roku, jednak po pewnym czasie zrezygnował. Również w 1702 roku został mianowany organistą kościoła katedralnego w Halle. Gry na organach uczył Händla od 1696 roku Friedrich Wilhelm Zachau, utalentowany muzyk i kompozytor. W 1701 roku młody Händel poznał Georga Philippa Telemanna, z którym utrzymywał przyjazne kontakty przez wiele lat. Dzięki niemu Händel poznał operę, Telemann bowiem był poważnie zaangażowany w rozwój tej dziedziny sztuki w Lipsku. W 1704 roku przyszły kompozytor postanowił zrezygnować z kariery organisty i opuścił rodzinne Halle, by udać się do Hamburga.
GEORG FRIEDRICH HAENDEL (HÄNDEL)
( ur. W 1685 r. w Halle, zm. w 1759 r. w Londynie )
Niemiecki kompozytor i organista, działający w Anglii.
W wieku 9 lat rozpoczął lekcje gry na organach, klawesynie, skrzypcach, oboju oraz naukę kompozycji. W 1702 roku rozpoczął studia prawnicze, objął też stanowisko organisty w katedrze w Halle. Po roku porzucił studia, zrezygnował z kariery muzyka kościelnego i przeniósł się do Hamburga. Został przyjęty do orkiestry operowej jako skrzypek, a później klawesynista. W latach 1706-1710 przebywał we Włoszech (Florencja, Rzym, Neapol). Stworzył wówczas około 150 kantat, utwory kościelne i instrumentalne oraz 2 oratoria. Po opuszczeniu Włoch udał się do Londynu, gdzie odniósł wielki sukces wystawiając operę „Rinaldo”. Rok później wyjechał do Hanoweru. Powstały wtedy między innymi: koncerty obojowe, sonaty triowe, duety kameralne. W 1712 roku udał się powtórnie do Londynu. Na życzenie króla zorganizował zespół operowy „Royal Academy of Music”. W 1727 roku otrzymał obywatelstwo angielskie. W tym czasie tworzył głównie opery – „Riccardo Primo”, „Tolomeo”. Po 1737 roku skoncentrował się na formie oratorium. Utrata wzroku w 1752 roku zahamowała jego twórczość kompozytorską. Zmarł w Londynie.
Twórczość Haendla stała się swego rodzaju spełnieniem ówczesnych ideałów muzyki pełnej wzniosłości, blasku, silnie oddziałującej na odbiorcę bogactwem nastrojów.
Twórczość G. F. Haendla:
utwory wokalno – instrumentalne:
- ponad 40 oper (m.in. „Rinaldo”, „Radomistro”, „Giulio Cesare”, „Tamerlano”, „Orlando”);
- 22 oratoria (m.in. „Mesjasz” – 1741, „Saul”, „Izrael w Egipcie”, „Juda Machabeusz”, „Jephtha”)
- dzieła kantatowe
- duety, tria, arie, pieśni – mniejsze utwory o charakterze religijnym
Utwory instrumentalne:
- dzieła orkiestrowe : 2 zbiory concerti grossi (op. 6 i op. 3), suity orkiestrowe : „Water Music”, „Fireworks Music”;
- koncerty organowe;
- suity i inne utwory klawesynowe;
- sonaty solowe i triowe.
Pozdrawiam.