Porównaj wiersze Lament Świętokrzyski i Sabat Mater Józefa
Wittlin. Zwróc uwagę na wizerunki matek przedstawione w obu utworach. Wykorzystaj właściwe konteksty. Następnie napisz wypracowanie liczące ok. 250 wyrazów.
More Questions From This User See All
Najważniejszą rolą, jaką może spełnić kobieta jest rola matki. Najważniejszej osoby w naszym życiu. Zawdzięczamy jej wszystko to, co najlepsze – To ona w dużej mierze kształtuje naszą osobowość, wspiera, wychowuje, doradza a także kocha nas bez względu na to co robimy i kim jesteśmy. Dla każdej matki jej własne dziecko jest najważniejsze, kocha je i cierpi razem z nimi, widząc jego cierpienie.
Tak jest też w „Lamencie Świętokrzyskim” i „Stabat Mater”.
Obydwa utwory opisują okrucieństwo śmierci i przedstawiają portret matek, które straciły swoich synów. Łączy je również nawiązanie do zdarzeń biblijnych, m.in. do ukrzyżowania Jezusa Chrystusa, jednak w każdym z nich zabieg ten ma inny cel.
Pierwszy utwór przedstawia cierpienie Matki Boskiej. Została ona ukazana w momencie, w którym stoi pod krzyżem i ubolewa nad śmiercią swojego syna – Jezusa Chrystusa. Swoją rozpacz wyraża na różne sposoby: żali się zgromadzonym osobom, jak bardzo czuje się nieszczęśliwa, płacze, zwraca się do innych ludzi, Jezusa, Anioła Gabriela i innych matek, aby ukazać bezmiar swojego cierpienia i wielkiego poczucia niesprawiedliwości.
Wiersz kończy się namową, skierowaną przez Matkę Bożą do innych matek, by razem z Nią, współcierpiały i modliły się do Boga, mając nadzieję na uniknięcie jej losu.
Kolejnym utworem jest „Stabat Mater”. Uważam, że inspiracją do napisania tego wiersza były dramatyczne wydarzenia II wojny światowej. Tematem przewodnim są uczucia matki, która stojąc na rynku, tępo i bezsilnie wpatruje się w szubienice. W tę szubienicę na której został powieszony jej syn. W przeciwieństwie do Matki Bożej, postać zachowuje spokój i nie ukazuje swoich uczuć publicznie. Nie chce się z nikim dzielić swoim cierpieniem i smutkiem po stracie syna. Wpatrując się w martwe zwłoki syna bez butów na nogach uświadamia sobie, że ludzie, którzy mu je zabrali, nadal będą hańbić polską ziemię.
Podsumowując, w obydwu omawianych utworach, mimo wspólnych cech, są również kontrasty, obydwa dzieła jednak łączy jedno – wielki ból, żal, rozpacz i cierpienia matek, oglądających martwe owoce swojego żywota.