Początki samodzielnych rządów Karola Wielkiego zdominowały walki z Longobardami. Pononanego króla longobardzkiego zdetronizował, a jego kraj wcielił do swego kraju. Jeszcze w latach siedemdziesiątych Karol zdecydował się też na podbój opanowanej przez muzułmanów Hiszpanii. Od 772 r. zacięte boje toczył Karol z Sasami osiadłymi nad Morzem Północnym, między Łabą a Salą. Traktował je zarówno jako podboje terytorialne, jak też jako wyprawy podejmowane przeciwko germańskiemu pogaństwu. Napotykając wciąż zaciekły opór, Karol uciekał się do podstępnego zgładzenia wodów saskich. Pokonanych i rozbitych Sasów przesiedlił na zachód, a ich terytoria zasiedlił frenkijskimi osadami. Do pełnego zjednoczenia wszystkich ludów germańskich pod frankijskim berłem Karol wyprawił się do księstwa Bawarów, które szybko zdobył. Pod koniec VIII w. Karol Wielki władzał bardzo rozległym królewstem, rozciągającym się od Pirenejów po Łabę i od Morza Północnego po środkowe Włochy. Jego władztwo dotykało terytoriów Moraw i ziem zajętych przez Słowian połabskich. Po raz pierwszy od czasu załamania się państwowości większa część Europy Zachodniej zjednoczona została w jedno imperium rządzone przez chrześcijańskiego władcę.
Otton III:
W 994 r. samodzielne rządy w cesarstwie objął Otton III. Według jego głównych założeń cesarstwo miało się składać z równoprawnych części pod formalnym zwierzchnictwem cesarza. Ottonowi III nigdy nie udało się zjednoczyć całej łacińskiej Europy. Jego cesarstwo składało się ostatecznie z 3 organizmów politycznych: królestwa niemieckiego, królestwa Italii i obszarów Lotaryngii.
Karol Wielki:
Początki samodzielnych rządów Karola Wielkiego zdominowały walki z Longobardami. Pononanego króla longobardzkiego zdetronizował, a jego kraj wcielił do swego kraju. Jeszcze w latach siedemdziesiątych Karol zdecydował się też na podbój opanowanej przez muzułmanów Hiszpanii. Od 772 r. zacięte boje toczył Karol z Sasami osiadłymi nad Morzem Północnym, między Łabą a Salą. Traktował je zarówno jako podboje terytorialne, jak też jako wyprawy podejmowane przeciwko germańskiemu pogaństwu. Napotykając wciąż zaciekły opór, Karol uciekał się do podstępnego zgładzenia wodów saskich. Pokonanych i rozbitych Sasów przesiedlił na zachód, a ich terytoria zasiedlił frenkijskimi osadami. Do pełnego zjednoczenia wszystkich ludów germańskich pod frankijskim berłem Karol wyprawił się do księstwa Bawarów, które szybko zdobył. Pod koniec VIII w. Karol Wielki władzał bardzo rozległym królewstem, rozciągającym się od Pirenejów po Łabę i od Morza Północnego po środkowe Włochy. Jego władztwo dotykało terytoriów Moraw i ziem zajętych przez Słowian połabskich. Po raz pierwszy od czasu załamania się państwowości większa część Europy Zachodniej zjednoczona została w jedno imperium rządzone przez chrześcijańskiego władcę.
Otton III:
W 994 r. samodzielne rządy w cesarstwie objął Otton III. Według jego głównych założeń cesarstwo miało się składać z równoprawnych części pod formalnym zwierzchnictwem cesarza. Ottonowi III nigdy nie udało się zjednoczyć całej łacińskiej Europy. Jego cesarstwo składało się ostatecznie z 3 organizmów politycznych: królestwa niemieckiego, królestwa Italii i obszarów Lotaryngii.