PORÓWNAJ DWA PARKI NARODOWE POLSKI ZNAJDUJĄCE SIĘ W RÓŻNYCH PASACH UKSZTAŁTOWANIA POLSKI. WSKAŻ RÓŻNICE I PODOBIEŃSTWA.
POTRZEBNE DWIE WERSJE
jusys1991
BIEBRZAŃSKI PARK NARODOWY Pod względem powierzchni stanowi największy park narodowy w Polsce. Jako jeden z najmłodszych założony został w 1944 r. i obejmuje ponad 59tys. ha obszaru położonego na Nizinie Północnopodlaskiej i Kotlinie Biebrzańskiej. Obszar ten był kształtowany w czasie zlodowacenia środkowopolskiego i bałtyckiego.Lądolód pozostawił tutaj gliniaste utwory morenowe i piaszczyste sandrowe.Na takim podłożu rozwinęły się intesywnie procesy torfowe.Osią parku jest koryto rzeki Biebrzy ,wraz z jej sześcioma dopływami , o bardzo małym spadku.Rzeka płynie stąd bardzo leniwie , silnie meandrując ,występują liczne starorzecza. Istotną rolę w systemie hydrograficznym tego regionu odgrywa także Kanał Augustowski ,który wraz z Biebrzą stanowi połączenie dorzecza Wisły z dorzeczem Niemna. Roślinność parku jest bardzo urozmaicona ,często o cechach naturalnych,typowych dla terenów torfowo - bagiennych i wodo-błotnych. Wśród najciekawszych gatunków na uwagę zasługują brzoza niska, wierzba lapońska, skalnica torfowa, goździk piaskowy, rosiczka okrągłolistna, grążel żółty. Rośliny reprezentuje około 50 naturalnych zbiorowisk roślin torfowiskowych, wodnych i bagiennych. Bogate są także zespoły roślinności leśnej,jak lasy łęgowe z jesionem i olszą , olsy jesionem, olszą i świerkiem, grądy z grabem, lipą, klonem i dębem szypułkowym oraz bory sosnowe i sosnowo-świerkowe. Występują tutaj dość licznie relikty z okresów glacjalnych,pochodzące z regionów położonych daleko na północy, jak turzyca życiowa, skalnica torfowa, gnidon królewski. Bardzo bogaty jest świat zwierząt zamieszkujący obszar parku.Żyją tutaj łosie, jelenie, sarny, bobry, żbiki, wydry, jenoty, borsuki, kuny, gronostajce, tchórze i łasice. Siedlisko swoje ma tutaj ponad 260 gatunków ptaków ,w tym ok 160 lęgowych. Ptaki z gatunków siewkowatych znajdują tutaj jedną z najważniejszych ostoi w Europie. Do najważniejszych gatunków należy bation -symbol parku, kilka gatunków bekasów, biegus zmienny, żuraw, mewa mała, łabądź niemy i krzykliwy, błotniak zbożowy. W wodach rzecznych wyst. 360 gatunków ryb. Żyje także około 300 gatunków motyli w tym ponad 70% nocnych, 5 gatunków gadów i 12 płazów.Bogactwo oraz różnorodność kompleksów przyrodniczych występujących w parku sprawia ,że obszar ten uważany jest zza jeden z najciekawszych tego typu terenów podlegających ochronie w Europie.Dla turystów przygotowano ponad 200 km oznakowanych szlaków, zarówno pieszych, jak i wodnych czy rowerowych , a w zimie narciarskich.
BIESZCZADZKI PARK NARODOWY Założono go w 1973 r.na obszarze Bieszczadów Zachodnich , ma pow/5,5 tys ha.Później został powiększony ; w 988 r. do 15,7tys. ha ,zaś w 1991 i 1996 do 27,8 tys. ha .Pod ochroną znajduje się tutaj jedyny w Polsce obszar wschodniokarpackiej przyrody. Obejmuje on najwyższe partie Bieszczadów z Połoniną Caryńską i Wetlińską, najwyższym szczytem Tarnicą ( 1364m n.p.m.), Haliną, Wielką i Małą Rawką, Rozsypańcem, Bukowym Berdem oraz rozdzielającymi je dolinami.Stosunkowo surowe warunki klimatyczne, charakteryzujące się dużymi opadami deszczu latem, zalegające ponad 140dni pokrywą śnieżną, spowodowały wykształcenie się zespołów roślinnych o charakterze alpejskim.Do 500m n.p.m. strefa górskiego lasu liściastego ,głównie karłowej buczyny odpowiadającej dorzeczu reglowi. Brak jest tutaj górnoleglowych lasów świerkowych oraz kosówki. Powyżej 1150 m.n.p.m. wyst. charakterystyczne dla regionu łąki górskie, zwane połoninami. Partie szczytowe pokryte są gołobonami, ponad którymi sterczą ciekawie ukształtowane skałki. Pod ścisłą ochroną znajduje się 5,0 tys. ha , z czego 67% stanowi obszary leśne ,a 33% połoniny.Ponad 85% pow.parku zbiorowiska leśne ogromną dominacją (80%) lasów bukowych z domieszką jawora i jodły oraz znacznie mniejszym udziałem (13%)lasów świerkowych.Połoniny powstają wschodniokarpackie zbiorowiska krzemów z olszą zieloną ,borówką czarną , brusznicą, mchami, porostami i trawami.W parku stwierdzono wyst. ok 760 gatunków roślin naczyniowych, w tym 175 gatunków roślin górskich, alpejskich i subalpejskich. Pod ochroną znajduje się 24 spośród 27 gatunków roślin wschodniokarpackich. Do najważniejszych należą ciemiężyce biała, tojad turzycki, brzeniec biały, wilczomierz karpacki.Występuje tutaj także ponad 200 gatunków mchów i 300 protistów. Ściślej ochronie podlegają 42 gatunki. Bogaty jest też świat zwierząt liczący ponad 200 gatunków kręgowców, w tym 40 gatunków ssaków.Żyją tutaj wilki, rysie,żbiki, niedźwiedzie brunatne, orły przednie, orliki grzbodziobe, puchacze, puszczyki uralskie, a takżę jelenie karpackie,łosie i żubry.Licznie reprezentowane są także gady i płazy.W 1992 r UNESCO teren parku uznało teren parku oraz parkin krajobrazowe Doliny Sanu i Cieśniawsko-Wetliński. Uznało wraz z ukraińskim rezerwatem " Strużica" oraz Chraneną Krajiną Oblast'ą " wyhodne karpaty" w Słowacji jako Międzynarodowy Rezerwat Biosfery " karpaty wschodnie" . Dla turystów przygotowano w parku ponad 130 km szlaków pieszych.Symbolem jest ryś ,którego kilka sztuk żyje na terenie parku.
Pod względem powierzchni stanowi największy park narodowy w Polsce. Jako jeden z najmłodszych założony został w 1944 r. i obejmuje ponad 59tys. ha obszaru położonego na Nizinie Północnopodlaskiej i Kotlinie Biebrzańskiej. Obszar ten był kształtowany w czasie zlodowacenia środkowopolskiego i bałtyckiego.Lądolód pozostawił tutaj gliniaste utwory morenowe i piaszczyste sandrowe.Na takim podłożu rozwinęły się intesywnie procesy torfowe.Osią parku jest koryto rzeki Biebrzy ,wraz z jej sześcioma dopływami , o bardzo małym spadku.Rzeka płynie stąd bardzo leniwie , silnie meandrując ,występują liczne starorzecza. Istotną rolę w systemie hydrograficznym tego regionu odgrywa także Kanał Augustowski ,który wraz z Biebrzą stanowi połączenie dorzecza Wisły z dorzeczem Niemna. Roślinność parku jest bardzo urozmaicona ,często o cechach naturalnych,typowych dla terenów torfowo - bagiennych i wodo-błotnych. Wśród najciekawszych gatunków na uwagę zasługują brzoza niska, wierzba lapońska, skalnica torfowa, goździk piaskowy, rosiczka okrągłolistna, grążel żółty. Rośliny reprezentuje około 50 naturalnych zbiorowisk roślin torfowiskowych, wodnych i bagiennych. Bogate są także zespoły roślinności leśnej,jak lasy łęgowe z jesionem i olszą , olsy jesionem, olszą i świerkiem, grądy z grabem, lipą, klonem i dębem szypułkowym oraz bory sosnowe i sosnowo-świerkowe. Występują tutaj dość licznie relikty z okresów glacjalnych,pochodzące z regionów położonych daleko na północy, jak turzyca życiowa, skalnica torfowa, gnidon królewski.
Bardzo bogaty jest świat zwierząt zamieszkujący obszar parku.Żyją tutaj łosie, jelenie, sarny, bobry, żbiki, wydry, jenoty, borsuki, kuny, gronostajce, tchórze i łasice. Siedlisko swoje ma tutaj ponad 260 gatunków ptaków ,w tym ok 160 lęgowych. Ptaki z gatunków siewkowatych znajdują tutaj jedną z najważniejszych ostoi w Europie. Do najważniejszych gatunków należy bation -symbol parku, kilka gatunków bekasów, biegus zmienny, żuraw, mewa mała, łabądź niemy i krzykliwy, błotniak zbożowy. W wodach rzecznych wyst. 360 gatunków ryb. Żyje także około 300 gatunków motyli w tym ponad 70% nocnych, 5 gatunków gadów i 12 płazów.Bogactwo oraz różnorodność kompleksów przyrodniczych występujących w parku sprawia ,że obszar ten uważany jest zza jeden z najciekawszych tego typu terenów podlegających ochronie w Europie.Dla turystów przygotowano ponad 200 km oznakowanych szlaków, zarówno pieszych, jak i wodnych czy rowerowych , a w zimie narciarskich.
BIESZCZADZKI PARK NARODOWY
Założono go w 1973 r.na obszarze Bieszczadów Zachodnich , ma pow/5,5 tys ha.Później został powiększony ; w 988 r. do 15,7tys. ha ,zaś w 1991 i 1996 do 27,8 tys. ha .Pod ochroną znajduje się tutaj jedyny w Polsce obszar wschodniokarpackiej przyrody. Obejmuje on najwyższe partie Bieszczadów z Połoniną Caryńską i Wetlińską, najwyższym szczytem Tarnicą ( 1364m n.p.m.),
Haliną, Wielką i Małą Rawką, Rozsypańcem, Bukowym Berdem oraz rozdzielającymi je dolinami.Stosunkowo surowe warunki klimatyczne, charakteryzujące się dużymi opadami deszczu latem, zalegające ponad 140dni pokrywą śnieżną, spowodowały wykształcenie się zespołów roślinnych o charakterze alpejskim.Do 500m n.p.m. strefa górskiego lasu liściastego ,głównie karłowej buczyny odpowiadającej dorzeczu reglowi. Brak jest tutaj górnoleglowych lasów świerkowych oraz kosówki. Powyżej 1150 m.n.p.m. wyst. charakterystyczne dla regionu łąki górskie, zwane połoninami. Partie szczytowe pokryte są gołobonami, ponad którymi sterczą ciekawie ukształtowane skałki.
Pod ścisłą ochroną znajduje się 5,0 tys. ha , z czego 67% stanowi obszary leśne ,a 33% połoniny.Ponad 85% pow.parku zbiorowiska leśne ogromną dominacją (80%) lasów bukowych z domieszką jawora i jodły oraz znacznie mniejszym udziałem (13%)lasów świerkowych.Połoniny powstają wschodniokarpackie zbiorowiska krzemów z olszą zieloną ,borówką czarną , brusznicą, mchami, porostami i trawami.W parku stwierdzono wyst. ok 760 gatunków roślin naczyniowych, w tym 175 gatunków roślin górskich, alpejskich i subalpejskich. Pod ochroną znajduje się 24 spośród 27 gatunków roślin wschodniokarpackich. Do najważniejszych należą ciemiężyce biała, tojad turzycki, brzeniec biały, wilczomierz karpacki.Występuje tutaj także ponad 200 gatunków mchów i 300 protistów. Ściślej ochronie podlegają 42 gatunki.
Bogaty jest też świat zwierząt liczący ponad 200 gatunków kręgowców, w tym 40 gatunków ssaków.Żyją tutaj wilki, rysie,żbiki, niedźwiedzie brunatne, orły przednie, orliki grzbodziobe, puchacze, puszczyki uralskie, a takżę jelenie karpackie,łosie i żubry.Licznie reprezentowane są także gady i płazy.W 1992 r UNESCO teren parku uznało teren parku oraz parkin krajobrazowe Doliny Sanu i Cieśniawsko-Wetliński. Uznało wraz z ukraińskim rezerwatem " Strużica" oraz Chraneną Krajiną Oblast'ą " wyhodne karpaty" w Słowacji jako Międzynarodowy Rezerwat Biosfery " karpaty wschodnie" .
Dla turystów przygotowano w parku ponad 130 km szlaków pieszych.Symbolem jest ryś ,którego kilka sztuk żyje na terenie parku.