Wszystkie polisacharydy są trudno rozpuszczalne w wodzie, choć skrobia ulega silnej hydratacji. Stopień hydratacji (uwodnienia) cząsteczek skrobi rośnie wraz z temperaturą wody, co powoduje pękanie ziaren skrobiowych. Tworzą się roztwory koloidalne o dużej lepkości, które żelują podczas oziębiania zmieniając konsystencję z płynnej w galaretowatą. Skrobia, jako jedyny z polisacharydów, reaguje z jodem, tworząc związki o fioletowo-niebieskim zabarwieniu. Wszystkie polisacharydy: skrobia, glikogen i celuloza w środowisku kwaśnym hydrolizują do D-glukozy. W środowisku zasadowym są trwałe.
Wszystkie polisacharydy są trudno rozpuszczalne w wodzie, choć skrobia ulega silnej hydratacji. Stopień hydratacji (uwodnienia) cząsteczek skrobi rośnie wraz z temperaturą wody, co powoduje pękanie ziaren skrobiowych. Tworzą się roztwory koloidalne o dużej lepkości, które żelują podczas oziębiania zmieniając konsystencję z płynnej w galaretowatą. Skrobia, jako jedyny z polisacharydów, reaguje z jodem, tworząc związki o fioletowo-niebieskim zabarwieniu. Wszystkie polisacharydy: skrobia, glikogen i celuloza w środowisku kwaśnym hydrolizują do D-glukozy. W środowisku zasadowym są trwałe.