Celem mojej pracy będzie udowodnienie, że stwierdzenie: ''Wyprawa, wędrówka, tułaczka... - podróż niejedno ma imię'' jest trafne. Postaram się poprzeć jego słuszność odwołując się do odpowiednich przykładów z literatury i wiadomości z historii. Pierwszym argumentem mogącym potwierdzić postawioną tezę będzie wyprawa Bilba Bagginsa, głównego bohatera książki J. R. R. Tolkiena ''Hobbit, czyli tam i z powrotem''. W swoją wielką podróż wyruszył wraz z kilkunastoma krasnoludami i czarodziejem. Jej celem było odzyskanie złota zrabowanego niegdyś przez złego smoka – Smauga. Po drodze Bilbo i jego towarzysze doświadczyli wielu przygód, ale nie zawsze były one przyjemne. Odpowiednim przykładem będzie spotkanie z pająkami. Hobbit uratował krasnoludy z lepkich sieci ośmionożnych stworzeń. Miał również starcie z goblinami, potworem Gollumem i był uwięziony w zamku elfów. Mimo przeciwności losu pan Baggins doprowadził kompanów do celu rocznej wyprawy. Uważam, że to, co spotkało bohatera książki Tolkiena jest przykładem, który potwierdza postawioną tezę.
Celem mojej pracy będzie udowodnienie, że stwierdzenie: ''Wyprawa, wędrówka, tułaczka... - podróż niejedno ma imię'' jest trafne. Postaram się poprzeć jego słuszność odwołując się do odpowiednich przykładów z literatury i wiadomości z historii.
Pierwszym argumentem mogącym potwierdzić postawioną tezę będzie wyprawa Bilba Bagginsa, głównego bohatera książki J. R. R. Tolkiena ''Hobbit, czyli tam i z powrotem''. W swoją wielką podróż wyruszył wraz z kilkunastoma krasnoludami i czarodziejem. Jej celem było odzyskanie złota zrabowanego niegdyś przez złego smoka – Smauga. Po drodze Bilbo i jego towarzysze doświadczyli wielu przygód, ale nie zawsze były one przyjemne. Odpowiednim przykładem będzie spotkanie z pająkami. Hobbit uratował krasnoludy z lepkich sieci ośmionożnych stworzeń. Miał również starcie z goblinami, potworem Gollumem i był uwięziony w zamku elfów. Mimo przeciwności losu pan Baggins doprowadził kompanów do celu rocznej wyprawy. Uważam, że to, co spotkało bohatera książki Tolkiena jest przykładem, który potwierdza postawioną tezę.