Król Stanisław August Poniatowski opuścił Warszawę i w asyście dragonów rosyjskich udał się do Grodna, pod opiekę i nadzór namiestnika rosyjskiego, po czym abdykował 25 listopada na rzecz Rosji. To stało się powodem, iż Rosja, de facto, stała się depozytariuszką korony polskiej, i bez jej zgody Napoleon nie chciał i nie mógł przywrócić później Królestwa Polskiego. (Uczynił to dopiero powołując w 1812 Konfederację Generalną Królestwa Polskiego i wypowiadając wojnę Rosji). Stanisław August Poniatowski zmarł w Petersburgu 12 lutego 1798.
W latach 1807-1815 istniało Księstwo Warszawskie, namiastka niepodległego państwa polskiego zależna od Cesarstwa Francuskiego. W 1815, po kongresie wiedeńskim ostatecznie ustaliły się granice zaborów (z korektą w 1833) – aż do jesieni 1918. Podział Księstwa Warszawskiego dokonany podczas obrad wiedeńskich nazywany bywa błędnie IV rozbiorem Polski (czasem nazwę tę stosuje się jednak również wobec paktu Ribbentrop-Mołotow).
Po utracie państwowej, znaczna część Polaków, zwłaszcza wojskowych, wyemigrowała z kraju, głównie do Saksonii, Włoch i Francji. Wielu z nich związało swe losy z gen. Napoleonem I Bonaparte. Z jego przyzwolenia utworzone zostały w Lombardii w styczniu 1797 dwa Legiony Polskie pod dowództwem generałów Henryka Dąbrowskiego i Karola Kniaziewicza, przy czym w ich skład weszli głównie polscy jeńcy z armii austriackiej. Już w maju 1797 legiony polskie wzięły udział w walkach przeciwko wojskom austriackim o Rzym. Zaś w lipcu jeden z jej twórców, Józef Wybicki, skomponował pieśń "Mazurek Dąbrowskiego", która stała się później polskim hymnem państwowym.
Rosji przypadły wszystkie ziemie na wschód od Niemna i Bugu (120 tys. km²). Na zabranych terenach utworzono gubernie: wołyńską ze stolicą w Izasławiu, grodzieńską, mińską oraz litewską z siedzibą w Wilnie. Otrzymała największy powierzchniowo obszar.
Austria jako główny inicjator trzeciego rozbioru, a także w ramach rekompensaty za straty w wojnie z rewolucyjną Francją zajęła Lubelszczyznę. Zaanektowała także resztę Małopolski z Krakowem, część Podlasia i Mazowsza. Otrzymała tereny najliczniej zaludnione.
Prusom przypadła najmniejsza zdobycz. Musiały zadowolić się częścią Podlasia, Mazowsza z Warszawą i Żmudzi, za to były to tereny o rozwiniętej infrastrukturze. Ponadto Prusy zajęły ponad 2300 kilometrów kwadratowych województwa krakowskiego (m.in. teren dawniejszego Księstwa Siewierskiego) zwanego odtąd w Prusach Nowym Śląskiem (Neu Schlesien).
Polska przestała istnieć.
0 votes Thanks 0
Zgłoś nadużycie!
Tadeusz Kościuszko, który odznaczył się w walce o wolność Ameryki i wojnie Polski z Rosją, został obrany naczelnikiem powstania. 24.III.1794r. złożył on na rynku w Krakowie uroczystą przysięgę, że będzie walczył z nieprzyjaciółmi Polski aż do zwycięstwa. Powstanie to było próbą ratowania niepodległości Polski. Kościuszko starał się pogodzić interesy szlachty i ludu. Uniwersał połaniecki (7.V.1794r.), który nadawał chłopom biorącym udział w powstaniu wolność osobistą, a pozostałym zapewniał opiekę rządu, nieusuwalność z ziemi i znaczne obniżenie pańszczyzny, był wówczas najbardziej radykalną reformą społeczną w całej Europie Środkowej i Wschodniej. Na czele wojsk polskich wyruszył Kościuszko do Warszawy. Niedaleko Krakowa, pod Racławicami, spotkał korpus rosyjski, z którym stoczył zwycięską bitwę. Dzielnie walczyli w niej kosynierzy - chłopi uzbrojeni w osadzone na sztorc kosy. Na wieść o zwycięstwie pod Racławicami wybuchło także powstanie w Wielkopolsce. Również w Warszawie lud wystąpił przeciwko rosyjskiej załodze wojskowej i targowiczanom. Przewodził mu warszawski szewc, Jan Kiliński. Powstańcom udało się wyprzeć wojska rosyjskie ze stolicy. Także w Wilnie wybuchło powstanie. Dowodził nim Jakub Jasiński. Powstanie stopniowo rozszerzyło się na cały kraj. Dla dalszych losów powstania decydująca była bitwa pod Maciejowicami, stoczona 10.X.1794r. Naczelnik Kościuszko wraz z wyższymi oficerami dostał się wówczas do niewoli, armia polska została kompletnie rozbita, a jej morale upadło. Generał Aleksander Suworow, który do niedawna planował przezimowanie w okolicach Brześcia, po polskiej klęsce objął dowództwo nad pozostałymi wojskami rosyjskimi i ruszył na Warszawę. 4.XI. zdobył Pragę, gdzie zwycięskie wojska - za przyzwoleniem wodza - dokonały rzezi ludności cywilnej. Stolica skapitulowała, wojsko polskie rozproszyło się i powstanie upadło. 24.X.1795r. Rosja, Prusy i Austria podpisały ostatnie porozumienie rozbiorowe, w miesiąc później król Stanisław August został zmuszony do abdykacji. Hasło do ostatniego rozbioru dała Austria, która po wycofaniu się armii powstańczej ku Warszawie zajęła województwa sandomierskie i lubelskie oraz Wołyń. Nie czekając na rozstrzygnięcia polityczne, również dwie walczące z powstaniem armie starały się w pierwszych tygodniach po upadku Warszawy zająć jak największe terytoria. Prusy zajęły ziemie polskie aż po Pilicę, Bug i Niemen, w tym między innymi Warszawę. Rosja otrzymała resztę Polesia, Wołynia oraz Litwę, Żmudź i Kurlandię. Austria zaś Kraków i tereny po Pilcę, Wisłę i Bug.
Król Stanisław August Poniatowski opuścił Warszawę i w asyście dragonów rosyjskich udał się do Grodna, pod opiekę i nadzór namiestnika rosyjskiego, po czym abdykował 25 listopada na rzecz Rosji. To stało się powodem, iż Rosja, de facto, stała się depozytariuszką korony polskiej, i bez jej zgody Napoleon nie chciał i nie mógł przywrócić później Królestwa Polskiego. (Uczynił to dopiero powołując w 1812 Konfederację Generalną Królestwa Polskiego i wypowiadając wojnę Rosji). Stanisław August Poniatowski zmarł w Petersburgu 12 lutego 1798.
W latach 1807-1815 istniało Księstwo Warszawskie, namiastka niepodległego państwa polskiego zależna od Cesarstwa Francuskiego. W 1815, po kongresie wiedeńskim ostatecznie ustaliły się granice zaborów (z korektą w 1833) – aż do jesieni 1918. Podział Księstwa Warszawskiego dokonany podczas obrad wiedeńskich nazywany bywa błędnie IV rozbiorem Polski (czasem nazwę tę stosuje się jednak również wobec paktu Ribbentrop-Mołotow).
Po utracie państwowej, znaczna część Polaków, zwłaszcza wojskowych, wyemigrowała z kraju, głównie do Saksonii, Włoch i Francji. Wielu z nich związało swe losy z gen. Napoleonem I Bonaparte. Z jego przyzwolenia utworzone zostały w Lombardii w styczniu 1797 dwa Legiony Polskie pod dowództwem generałów Henryka Dąbrowskiego i Karola Kniaziewicza, przy czym w ich skład weszli głównie polscy jeńcy z armii austriackiej. Już w maju 1797 legiony polskie wzięły udział w walkach przeciwko wojskom austriackim o Rzym. Zaś w lipcu jeden z jej twórców, Józef Wybicki, skomponował pieśń "Mazurek Dąbrowskiego", która stała się później polskim hymnem państwowym.
Rosji przypadły wszystkie ziemie na wschód od Niemna i Bugu (120 tys. km²). Na zabranych terenach utworzono gubernie: wołyńską ze stolicą w Izasławiu, grodzieńską, mińską oraz litewską z siedzibą w Wilnie. Otrzymała największy powierzchniowo obszar.
Austria jako główny inicjator trzeciego rozbioru, a także w ramach rekompensaty za straty w wojnie z rewolucyjną Francją zajęła Lubelszczyznę. Zaanektowała także resztę Małopolski z Krakowem, część Podlasia i Mazowsza. Otrzymała tereny najliczniej zaludnione.
Prusom przypadła najmniejsza zdobycz. Musiały zadowolić się częścią Podlasia, Mazowsza z Warszawą i Żmudzi, za to były to tereny o rozwiniętej infrastrukturze. Ponadto Prusy zajęły ponad 2300 kilometrów kwadratowych województwa krakowskiego (m.in. teren dawniejszego Księstwa Siewierskiego) zwanego odtąd w Prusach Nowym Śląskiem (Neu Schlesien).
Polska przestała istnieć.