Kalcyt i aragonit to dwie polimorficzne odmiany węglanu wapnia. Kalcyt krystalizuje w układzie trygonalnym, natomiast aragonit w układzie rombowym, mimo że oba minerały mają identyczny skład chemiczny, wyrażony wzorem CaC03.
Kalcyt występuje w wielu odmianach. Najczęściej w postaci bezbarwnych kryształów o spłaszczonych szczytach lub w postaci przezroczystej znanej jako szpat islandzki. Ta druga odmiana kal-cytu posiada interesującą właściwość tak zwaną podwójną refrakcję, czyli dwójłomność. Polega ona na tym, że kiedy oglądamy jakiś obiekt przez kryształ kalcytu, załamujące się promienie światła widzimy podwójnie. Aragonit niekiedy tworzy skupiska przypominające koralowce - taka odmiana aragonitu nazywana jest „kwiatami żelaza". Oba minerały mają podobną twardość; aragonit jest nieco twardszy (3,4 w skali Mohsa), kalcyt zaś 3. Odpowiednio - ciężar właściwy aragonitu to 2,95, a kalcytu 2,65. Oba minerały mają też różny przełam. Aragonit pęka nierówno - wzdłuż nieregularnych krawędzi, równolegle do kilku osi symetrii kryształu. Kalcyt natomiast, pękając, dzieli się na regularne romby o równoległych bokach. Kolejnym interesującym przypadkiem polimorfizmu są odmiany krzemianu glinu (wzór chemiczny - Al2Si05). W przyrodzie związek ten występuje w kilku postaciach, jako andaluzyt, dysten i sillimanit. Dysten, zwany również cyjanitem, bardzo łatwo jest odróżnić od dwóch pozostałych, ponieważ krystalizuje w układzie trójskośnym, podczas gdy andaluzyt i sillimanit krystalizują w układzie rombowym. Trudno jest natomiast odróżnić sillimanit od andaluzytu. Andaluzyt zawiera drobne domieszki węgla tworzące w jego wnętrzu wzór mikroskopijnych krzyżyków, widoczny jedynie w przekroju. Takie inkluzje nie występują natomiast w sillimanicie.
Innym czynnikiem, który znacznie ułatwia odróżnienie andaluzytu od sillimanitu może być ich zabarwienie - andaluzyt bywa brązowy, zielony, szary, różowy, czerwony lub biały, sillimanit natomiast nigdy nie jest różowy ani czerwony, przyjmuje on niekiedy barwę niebieską, żółtą lub jest zupełnie bezbarwny.
Identyfikowanie minerałów na podstawie ich zabarwienia może się wydawać metodą mało wiarygodną i bardzo arbitralną. W rzeczywistości jednak kolor minerału jest bardzo istotną wskazówką dla geologów, zależy on bowiem od składu chemicznego samego minerału, lub też, tak jak w przypadku andaluzytu i sillimanitu, od zawartych w nim różnych domieszek.
Kalcyt i aragonit to dwie polimorficzne odmiany węglanu wapnia. Kalcyt krystalizuje w układzie trygonalnym, natomiast aragonit w układzie rombowym, mimo że oba minerały mają identyczny skład chemiczny, wyrażony wzorem CaC03.
Kalcyt występuje w wielu odmianach. Najczęściej w postaci bezbarwnych kryształów o spłaszczonych szczytach lub w postaci przezroczystej znanej jako szpat islandzki. Ta druga odmiana kal-cytu posiada interesującą właściwość tak zwaną podwójną refrakcję, czyli dwójłomność. Polega ona na tym, że kiedy oglądamy jakiś obiekt przez kryształ kalcytu, załamujące się promienie światła widzimy podwójnie. Aragonit niekiedy tworzy skupiska przypominające koralowce - taka odmiana aragonitu nazywana jest „kwiatami żelaza". Oba minerały mają podobną twardość; aragonit jest nieco twardszy (3,4 w skali Mohsa), kalcyt zaś 3. Odpowiednio - ciężar właściwy aragonitu to 2,95, a kalcytu 2,65. Oba minerały mają też różny przełam. Aragonit pęka nierówno - wzdłuż nieregularnych krawędzi, równolegle do kilku osi symetrii kryształu. Kalcyt natomiast, pękając, dzieli się na regularne romby o równoległych bokach. Kolejnym interesującym przypadkiem polimorfizmu są odmiany krzemianu glinu (wzór chemiczny - Al2Si05). W przyrodzie związek ten występuje w kilku postaciach, jako andaluzyt, dysten i sillimanit. Dysten, zwany również cyjanitem, bardzo łatwo jest odróżnić od dwóch pozostałych, ponieważ krystalizuje w układzie trójskośnym, podczas gdy andaluzyt i sillimanit krystalizują w układzie rombowym. Trudno jest natomiast odróżnić sillimanit od andaluzytu. Andaluzyt zawiera drobne domieszki węgla tworzące w jego wnętrzu wzór mikroskopijnych krzyżyków, widoczny jedynie w przekroju. Takie inkluzje nie występują natomiast w sillimanicie.
Innym czynnikiem, który znacznie ułatwia odróżnienie andaluzytu od sillimanitu może być ich zabarwienie - andaluzyt bywa brązowy, zielony, szary, różowy, czerwony lub biały, sillimanit natomiast nigdy nie jest różowy ani czerwony, przyjmuje on niekiedy barwę niebieską, żółtą lub jest zupełnie bezbarwny.
Identyfikowanie minerałów na podstawie ich zabarwienia może się wydawać metodą mało wiarygodną i bardzo arbitralną. W rzeczywistości jednak kolor minerału jest bardzo istotną wskazówką dla geologów, zależy on bowiem od składu chemicznego samego minerału, lub też, tak jak w przypadku andaluzytu i sillimanitu, od zawartych w nim różnych domieszek.
myślę że pomogłem liczę na naj