Question

" Po krótce omów hasła związane z okresem Młodej Polski oraz Pozytywizmu. Przedstaw świat przedstawiony w wybranym fragmencie "zbrodni i kary " " BARDZO PROSZĘ O POMOC, JUTRO O 8 RANO MUSZĘ TO UMIEĆ NA ŚPIEWAJĄCO NA ZALICZENIE : <

Answer 1

POZYTYWIZM

Praca u podstaw- praca natury oświatowej nad podniesieniem poziomu życia przede wszystkim chłopów, a także walki z germanizacją i rusyfikacjąw okresie zaborów Polski.

Praca organiczna- odwołuje się do podjęcia wspólnego wysiłku przez obywateli wszystkich warstw społecznych (od najniższych do najwyższych) na rzecz rozwoju gospodarczego, utrwalenia solidarności narodowej i umocnienia wewnętrznego kraju.

Emancypacja kobiet- zwiększenie udziału kobiet w życiu publicznym, zapewnienie im dostępu do szkół średnich i wyższych, poszerzenie ich aktywności zawodowej.

Utylitaryzm – postawa zwana też filozofią zdrowego rozsądku, kierunek etyki zapoczątkowany w XVIII wieku, wg którego najwyższym dobrem jest pożytek jednostki lub społeczeństwa, a celem wszelkiego działania powinno być „największe szczęście największej liczby ludzi".

Scjentyzm– zespół poglądów filozoficznych głoszących, że prawdziwą i w pełni uzasadnioną wiedzę o rzeczywistości dostarczają jedynie nauki przyrodnicze.

Determinizm— koncepcja filozoficzna, według której wszystkie zdarzenia w ramach przyjętego paradygmatu są połączone związkiem przyczynowo-skutkowym, a zatem każde zdarzenie jest zdeterminowane przez swoje przyczyny.

Asymilacja Żydów- zintegrowanie żydów i Polaków.

MŁODA POLSKA

Modernizm –  współczesny, nowoczesny, postępowy. Hasło to doskonale odzwierciedla tendencje, postawy, nauki, które bardzo postępowe w stosunku do innych.
Fin de siecle – koniec wieku, ściśle związane z chronologią epoki.

Dekadentyzm – postawa emocjonalna charakterystyczna dla ludzi końca wieku – szczególny typ osobowości i postawy do świata. Uczucie znużenia, zwątpienia, zniechęcenia apatii bezradności, bezwoli, bierności, braku chęci i woli działania, uczucie nieustannego smutku i przygnębienia, przekonanie o mającej nadejść katastrofie, przekonanie o bankructwie pewnych idei.

Katasrofizm – skrajny nurt dekadentyzmu.

Neoromantyzm – ‘nowy romantyzm ‘, odrodzenie się idei romantycznych (zwłaszcza patriotycznych) – duchowe przeobrażenie narodu. Szczególna popularność utworów Mickiewicza i Słowackiego.

.Neoklasycyzm – ‘nowy klasycyzm ‘, prąd charakterystyczny dla okresu oświecenia. Rozwój tego nurtu ma związek z przemianami, jakie zaszły w literaturze światopoglądzie ludzi po 1905r. Odchodzi się wówczas od dekadenckiego znużenia, formułując hasła przeciwne, mające doprowadzić do aktywizacji postaw. Następuje zwrot ku epoce, w której panował klasyczny ład, egzystencja człowieka była harmonijna, gdyż akceptował on świat, samego siebie, był pełen witalizmu i optymizmu.

Franciszkanizm – inna droga odnalezienia samego siebie, do akceptacji życia, odnalezienia wew. Harmonii, spokoju, ładu. Stanowił wyraźnie nawiązanie do idei, które głosił św. Franciszek z Asyżu. Współistnienie obok siebie dobra i zła, skrajnych wartości. Człowiek powinien to zaakceptować i odnaleźć się w takim życiu, bo jest to całkowicie normalne. Franciszkanizm to także podkreślenie roli Boga, ale jako przyjaciela, towarzysza, roli natury, która daje nam spokój, jest gwarantem wew. wyciszenia oraz roli prostego człowieka.

Realizm – prekursorem tego kierunku był Emil Zola i rozwijał się w roku 1850. Stanowił zapowiedź naturalizmu. Ściśle związany z estetyka mimetyczną. Sztuka realistyczna pokazuje życie ze wszystkich stron, niczego nie przemilcza, znajdują się tu zarówno dobre jak i złe cechy. (różne rodzaje realizmu; topograficzny, socjologiczny, mieszczański, historyczny, psychologiczny, społeczny, obyczajowy).

Naturalizm – skrajne wcielenie realizmu, naturaliści epatują brzydotą, patrzą na to co szpetne, nieestetyczne, na złe strony życia. Człowiek to jednostka biologiczna, kierują nią tylko i wyłącznie instynkty). Odwoływanie się do fotograficznej wierności. Jeśli jest coś brzydkie, to są ukazywane tego wszystkie detale.

ZBRODNIA I KARA

Miasto przedstawione w powieści Fiodora Dostojewskiego to Petersburg, jedno z najbogatszych zresztą miast ówczesnej carskiej Rosji wprawia czytelnika w przygnębienie. Ludzie są w nim jednak nie godnymi obywatelami, lecz szczurami gnieżdżącymi się po śmierdzących klitkach, odrapanych kamienicach, dzieci są wiecznie nie umyte i głodne, zaś dorośli okrutni i dla nich i dla siebie. Także moralność takiego społeczeństwa, pełnego alkoholików, złodziei i ulicznych prostytutek, to wynaturzenie prawa ogólnoludzkiego. W takiej atmosferze i wśród podobnych ludzi nie można się dziwić, że w Raskolnikowie zalągł się pierwiastek zbrodni i późniejsza chęć mordu. Akcja skupia się głównie w okolicach placu Siennego, gdzie pije Marmieładow, kiedyś znaczący urzędnik, gdzie mieszka Raskolnikow, kiedyś dobrze rokujący student, gdzie sprzedaje się musząca utrzymać rodzinę Sonia i gdzie w końcu mieszka jej rodzeństwo, którego opieką zajmuje się coraz bardziej popadająca w chorobę i obłęd Katarzyna, jej macocha. W rozmowach postaci "Zbrodni i kary" często pojawiają się pieniądze, jednak nie te posiadane, lecz tracone na lichwie, na piciu, na niezapłaconych mieszkaniach i chorobach. Jest to świat lichwiarzy, weksli, długów i niezapłaconych należności. Nie można nie przypomnieć, że był to również świat Dostojewskiego, borykającego się z podobnymi problemami w czasie pisania powieści.