Na sposób Drogi krzyżowej, odprawianej w okresie Wielkiego Postu, powstało kościelne nabożeństwo Maryjne, noszące nazwę Droga Matki Bolesnej lub po prostu Droga Matki. Nabożeństwo to zostało zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Pierwsze wzmianki o tym nabożeństwie i jego pierwotne formy spotyka się już przy końcu XVI w., ale aktualna jego forma przybiera swój kształt nie wcześniej jak w wieku XIX. Podstawą wprowadzenia tego nabożeństwa jest ścisła łączność Chrystusa ukrzyżowanego i Maryi Dziewicy w zbawczych planach Boga; łączność zawsze obecna w trafnej intuicji ludzkiego serca i przeżywana głęboko przez wiernych zarówno w liturgii jak i w pobożności ludowej. "Jak Chrystus jest 'mężem boleści' (Iz 53,3), przez którego spodobało się Bogu 'znów pojednać wszystko ze sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża' (Kol 1,20), tak Maryja jest 'Niewiastą bolesną', którą Bóg chciał przyłączyć do swojego Syna jako Matkę i uczestniczkę Jego męki (socia passionis). Od pierwszych dni dziecięctwa Chrystusa życie Maryi, włączone w odrzucenie Jej Syna przez ludzi, upływało pod znakiem przepowiedzianego miecza (por. Łk 2,35). Jednakże pobożność ludu chrześcijańskiego wyróżniła w bolesnym życiu Maryi siedem głównych epizodów i nazwała je 'siedmioma boleściami' błogosławionej Dziewicy Maryi [...] Podstawową zasadą tego nabożeństwa jest rozważanie całego życia Maryi, począwszy od proroctwa Symeona (Łk 2,34 - 35) aż do męki i złożenia do grobu Jej Syna, Jej droga wiary i cierpienia; droga podzielona na siedem 'stacji' odpowiadających 'siedmiu boleściom' Matki Pana". Ważne jest to, że nabożeństwo Drogi Matki zgodne jest z treścią okresu Wielkiego Postu. Cierpienie Maryi z powodu odrzucenia Jej Syna przez ludzi powoduje, że nabożeństwo Drogi Matki kieruje naszą uwagę ku misterium Chrystusa, cierpiącego Sługi Pana (por. Iz 52,13 - 53,12), odrzuconego przez swój własny naród (por. J 1,11; Łk 2,1-7; 2,34-35; 4,28-29; Mt 26,47-56; Dz 12,1-5). Nabożeństwo to ważne jest także dlatego, że pozwala wiernym przeżywać misterium Kościoła. Droga Matki bowiem to etapy tej drogi wiary i cierpienia, które Dziewica Maryja jako ikona Kościoła już przebyła; drogi, po której Kościół będzie musiał kroczyć aż do skończenia wieków za przykładem i pod opieką Matki Pana i Matki wszystkich ludzi.
Wspomnienie Dziewicy Bolesnej w Wielki Piątek Z nierozerwalnego zjednoczenia Maryi ze zbawczym dziełem Jezusa na krzyżu rodzi się gorąca zachęta Kościoła, by w Wielki Piątek nie tylko wspominać mękę Chrystusa, ale też nie zaniedbywać "wspomnienia boleści Najświętszej Maryi Panny". Na tym miejscu Dyrektorium wymienia dwa Maryjne nabożeństwa tego dnia, a mianowicie nabożeństwo Płaczu Maryi i nabożeństwo Godziny Strapionej. Nie są one znane u nas szerzej, ale warto by je upowszechnić, nadając im odpowiednie ukierunkowanie teologiczne. Treścią pierwszego z nich jest nie tyle postać Maryi Matki, która opłakuje śmierć swojego niewinnego i najświętszego Syna, ile raczej postać Niewiasty bolejącej nad błędami swojego ludu i nad grzechami ludzkości. Jakże to ważny temat dla najpoważniejszego dnia w roku liturgicznym, jakim jest Wielki Piątek. Podobną treść ma Godzina Strapionej. Podczas tego nabożeństwa wierni towarzyszą Matce Pana w Jej osamotnieniu, w Jej głębokim bólu i wzroku utkwionym w martwym Synu na Jej kolanach (Pieta). Wierni rozumieją dobrze, że w Maryi skupia się ból całego uniwersum z powodu śmierci Chrystusa i że jest Ona uosobieniem wszystkich matek, które na przestrzeni historii płakały nad śmiercią lub błędami w wierze ich synów. Oba te nabożeństwa nie mogą ograniczać się do czysto ludzkiego współczucia, lecz powinny nieść pomoc w zrozumieniu wielkości zbawczej miłości Chrystusa, pełnego miłości udziału Maryi w odkupieniu świata i prowadzić do szczerego nawrócenia człowieka.
Godzina Matki w Wielką Sobotę Z przekazów tradycji chrześcijańskiej wynika, że Maryja jest "credentium collectio universa", czyli skupia w sobie całe ciało Kościoła. Gdy więc trwa Ona przy grobie swojego Syna w Wielką Sobotę, to będąc ikoną Dziewicy Kościoła sprawia, że w Niej cały Kościół czuwa w tym dniu przy grobie swojego Oblubieńca w ufnym oczekiwaniu na zmartwychwstanie. Świadomość ścisłej łączności Maryi z Kościołem stała się początkiem nabożeństwa pod nazwą Godzina Matki. Świadomość ta stanowiła punkt wyjścia dla myśli teologicznej tego nabożeństwa i wyrażała się w sposób następujący: podczas gdy ciało Syna spoczywa w grobie, a Jego dusza zstąpiła do otchłani, by obwieścić zbawionym bliskie już uwolnienie z miejsca ciemności, Dziewica Maryja, uprzedzając i uosabiając Kościół, pełna wiary czeka na zwycięstwo Syna nad śmiercią. To inspirowane liturgią nabożeństwo powinno więc umacniać naszą wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa, stanowiące rękojmię nauki Pana i obietnicy naszego zmartwychwstania. "Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara" (1 Kor 15,14).
Spotkanie Zmartwychwstałego z Matką w Niedzielę Paschalną Z intuicyjnego pojmowania nierozerwalnego związku Syna z Matką, i to zarówno w godzinie cierpienia i śmierci, jak i w godzinie radości i zmartwychwstania, pobożność ludowa stworzyła nabożeństwo Spotkania Zmartwychwstałego z Matką. Dniem tego nabożeństwa jest Niedziela Paschalna. Polega ono na dwóch porannych procesjach: jednej z obrazem Maryi i drugiej z figurą Chrystusa zmartwychwstałego. Spotkanie tych dwóch procesji głosi, że Maryja była pierwszą i pełną uczestniczką misterium zmartwychwstania swojego Syna. Nabożeństwo to nie jest u nas znane, a ponadto stwarza wielkie niebezpieczeństwo zbytniej i zwyczajnie ludzkiej dramatyzacji, co nie jest zgodne z liturgią jako formą przykładową wszelkich nabożeństw ludowych i dlatego, poza zwykłym przypomnieniem faktu istnienia takiego nabożeństwa, nie poświęcamy mu na tym miejscu szerszej uwagi.
Pozdrawiam liczę na najlepszą odpowiedź
1 votes Thanks 0
Zgłoś nadużycie!
Naborzeństo pażdzirnikowe jest to różaniec jest mówionyy codziennie w niektórych kościołach nawet przez dzieci można na modlić się odmawiać róząniec
Na sposób Drogi krzyżowej, odprawianej w okresie Wielkiego Postu, powstało kościelne nabożeństwo Maryjne, noszące nazwę Droga Matki Bolesnej lub po prostu Droga Matki. Nabożeństwo to zostało zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Pierwsze wzmianki o tym nabożeństwie i jego pierwotne formy spotyka się już przy końcu XVI w., ale aktualna jego forma przybiera swój kształt nie wcześniej jak w wieku XIX.
Podstawą wprowadzenia tego nabożeństwa jest ścisła łączność Chrystusa ukrzyżowanego i Maryi Dziewicy w zbawczych planach Boga; łączność zawsze obecna w trafnej intuicji ludzkiego serca i przeżywana głęboko przez wiernych zarówno w liturgii jak i w pobożności ludowej. "Jak Chrystus jest 'mężem boleści' (Iz 53,3), przez którego spodobało się Bogu 'znów pojednać wszystko ze sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża' (Kol 1,20), tak Maryja jest 'Niewiastą bolesną', którą Bóg chciał przyłączyć do swojego Syna jako Matkę i uczestniczkę Jego męki (socia passionis). Od pierwszych dni dziecięctwa Chrystusa życie Maryi, włączone w odrzucenie Jej Syna przez ludzi, upływało pod znakiem przepowiedzianego miecza (por. Łk 2,35). Jednakże pobożność ludu chrześcijańskiego wyróżniła w bolesnym życiu Maryi siedem głównych epizodów i nazwała je 'siedmioma boleściami' błogosławionej Dziewicy Maryi [...] Podstawową zasadą tego nabożeństwa jest rozważanie całego życia Maryi, począwszy od proroctwa Symeona (Łk 2,34 - 35) aż do męki i złożenia do grobu Jej Syna, Jej droga wiary i cierpienia; droga podzielona na siedem 'stacji' odpowiadających 'siedmiu boleściom' Matki Pana".
Ważne jest to, że nabożeństwo Drogi Matki zgodne jest z treścią okresu Wielkiego Postu. Cierpienie Maryi z powodu odrzucenia Jej Syna przez ludzi powoduje, że nabożeństwo Drogi Matki kieruje naszą uwagę ku misterium Chrystusa, cierpiącego Sługi Pana (por. Iz 52,13 - 53,12), odrzuconego przez swój własny naród (por. J 1,11; Łk 2,1-7; 2,34-35; 4,28-29; Mt 26,47-56; Dz 12,1-5). Nabożeństwo to ważne jest także dlatego, że pozwala wiernym przeżywać misterium Kościoła. Droga Matki bowiem to etapy tej drogi wiary i cierpienia, które Dziewica Maryja jako ikona Kościoła już przebyła; drogi, po której Kościół będzie musiał kroczyć aż do skończenia wieków za przykładem i pod opieką Matki Pana i Matki wszystkich ludzi.
Wspomnienie Dziewicy Bolesnej w Wielki Piątek
Z nierozerwalnego zjednoczenia Maryi ze zbawczym dziełem Jezusa na krzyżu rodzi się gorąca zachęta Kościoła, by w Wielki Piątek nie tylko wspominać mękę Chrystusa, ale też nie zaniedbywać "wspomnienia boleści Najświętszej Maryi Panny". Na tym miejscu Dyrektorium wymienia dwa Maryjne nabożeństwa tego dnia, a mianowicie nabożeństwo Płaczu Maryi i nabożeństwo Godziny Strapionej. Nie są one znane u nas szerzej, ale warto by je upowszechnić, nadając im odpowiednie ukierunkowanie teologiczne.
Treścią pierwszego z nich jest nie tyle postać Maryi Matki, która opłakuje śmierć swojego niewinnego i najświętszego Syna, ile raczej postać Niewiasty bolejącej nad błędami swojego ludu i nad grzechami ludzkości. Jakże to ważny temat dla najpoważniejszego dnia w roku liturgicznym, jakim jest Wielki Piątek. Podobną treść ma Godzina Strapionej. Podczas tego nabożeństwa wierni towarzyszą Matce Pana w Jej osamotnieniu, w Jej głębokim bólu i wzroku utkwionym w martwym Synu na Jej kolanach (Pieta). Wierni rozumieją dobrze, że w Maryi skupia się ból całego uniwersum z powodu śmierci Chrystusa i że jest Ona uosobieniem wszystkich matek, które na przestrzeni historii płakały nad śmiercią lub błędami w wierze ich synów. Oba te nabożeństwa nie mogą ograniczać się do czysto ludzkiego współczucia, lecz powinny nieść pomoc w zrozumieniu wielkości zbawczej miłości Chrystusa, pełnego miłości udziału Maryi w odkupieniu świata i prowadzić do szczerego nawrócenia człowieka.
Godzina Matki w Wielką Sobotę
Z przekazów tradycji chrześcijańskiej wynika, że Maryja jest "credentium collectio universa", czyli skupia w sobie całe ciało Kościoła. Gdy więc trwa Ona przy grobie swojego Syna w Wielką Sobotę, to będąc ikoną Dziewicy Kościoła sprawia, że w Niej cały Kościół czuwa w tym dniu przy grobie swojego Oblubieńca w ufnym oczekiwaniu na zmartwychwstanie. Świadomość ścisłej łączności Maryi z Kościołem stała się początkiem nabożeństwa pod nazwą Godzina Matki. Świadomość ta stanowiła punkt wyjścia dla myśli teologicznej tego nabożeństwa i wyrażała się w sposób następujący: podczas gdy ciało Syna spoczywa w grobie, a Jego dusza zstąpiła do otchłani, by obwieścić zbawionym bliskie już uwolnienie z miejsca ciemności, Dziewica Maryja, uprzedzając i uosabiając Kościół, pełna wiary czeka na zwycięstwo Syna nad śmiercią.
To inspirowane liturgią nabożeństwo powinno więc umacniać naszą wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa, stanowiące rękojmię nauki Pana i obietnicy naszego zmartwychwstania. "Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara" (1 Kor 15,14).
Spotkanie Zmartwychwstałego z Matką w Niedzielę Paschalną
Z intuicyjnego pojmowania nierozerwalnego związku Syna z Matką, i to zarówno w godzinie cierpienia i śmierci, jak i w godzinie radości i zmartwychwstania, pobożność ludowa stworzyła nabożeństwo Spotkania Zmartwychwstałego z Matką. Dniem tego nabożeństwa jest Niedziela Paschalna. Polega ono na dwóch porannych procesjach: jednej z obrazem Maryi i drugiej z figurą Chrystusa zmartwychwstałego. Spotkanie tych dwóch procesji głosi, że Maryja była pierwszą i pełną uczestniczką misterium zmartwychwstania swojego Syna.
Nabożeństwo to nie jest u nas znane, a ponadto stwarza wielkie niebezpieczeństwo zbytniej i zwyczajnie ludzkiej dramatyzacji, co nie jest zgodne z liturgią jako formą przykładową wszelkich nabożeństw ludowych i dlatego, poza zwykłym przypomnieniem faktu istnienia takiego nabożeństwa, nie poświęcamy mu na tym miejscu szerszej uwagi.
Pozdrawiam liczę na najlepszą odpowiedź
jest to różaniec jest mówionyy codziennie
w niektórych kościołach nawet przez dzieci można na modlić się odmawiać róząniec