Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie. Ich niezwykłość budziła podziw współczesnych, a zdumienie i wielkie zainteresowanie potomnych. Opisywali je często historycy greccy, a od czasów Aleksandra Wielkiego zalicza się je do siedmiu cudów świata. Zostały zbudowane na polecenie króla Nabuchodonozora II (604-562 p.n.e.), który podarował je swojej żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Niejasne jest, dlaczego nazwano je imieniem Semiramidy, asyryjskiej królowej, która żyła dwa wieki wcześniej.
Owe ogrody musiały istnieć ze względu na wzmianki o nich występujące w wielu źródłach historycznych z tamtego i późniejszego okresu (pisali o nich m.in. Herodot, Strabon i Diodor Sycylijski). Ponadto wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II jak i specjalnej konstrukcji tarasy i studnie.
Były one zakładane na tarasach wznoszących się do góry i podtrzymywanych specjalną konstrukcją, którą tworzyły szeregi wąskich, coraz wyższych korytarzy zasklepionych kolebkowo. Każdy taras, na którym zasadzono rośliny, był izolowany smołą i powłoką ołowianą na których umieszczano warstwę odsączającą, a następnie grubą warstwę ziemi (do 2 m miąższości), w której rosły drzewa i krzewy, sztucznie nawadniane. Ogrody te zostały założone w VI lub VII wieku p.n.e. Zwisające z tarasów pnącza zakrywały mury, co sprawiało wrażenie, że te piękne rośliny zawieszone są w powietrzu. Do ich nawadniania używano wody z Eufratu, którą dostarczano na poszczególne poziomy za pomocą przemyślnego systemu kanałów i drenów.
Ogrody wiszące Semiramidy, wiszące ogrody w Babilonie, zespół ogrodów dworskich założonych na sztucznych tarasach, wspartych na wielopiętrowych, kolebkowo sklepionych budowlach.
Na tarasach sypano ziemię i sadzono tam krzewy i drzewa. Drzewa wyrastały ponad murami miejskimi, stąd wrażenie, że wiszą w powietrzu. Wiszące ogrody Semiramidy były częścią pałacu nowobabilońskiego władcy Nabuchodonozora II(Nebokadnezara), panującego w latach 605-562 p.n.e.
Legenda grecka przypisywała je mylnie asyryjskiej królowej Semiramidzie(identyfikowanej z Szammuramą, żoną króla Szamsziadada V, władcy Asyrii w końcu IX w. p.n.e.). Wiszące ogrody Semiramidy były uważane za jeden z cudów świata starożytnego.
Podczas wykopalisk w Babilonie archeologowie odkryli budowle odpowiadające szkieletowi wiszących ogrodów Semiramidy.
Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie. Ich niezwykłość budziła podziw współczesnych, a zdumienie i wielkie zainteresowanie potomnych. Opisywali je często historycy greccy, a od czasów Aleksandra Wielkiego zalicza się je do siedmiu cudów świata. Zostały zbudowane na polecenie króla Nabuchodonozora II (604-562 p.n.e.), który podarował je swojej żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Niejasne jest, dlaczego nazwano je imieniem Semiramidy, asyryjskiej królowej, która żyła dwa wieki wcześniej.
Owe ogrody musiały istnieć ze względu na wzmianki o nich występujące w wielu źródłach historycznych z tamtego i późniejszego okresu (pisali o nich m.in. Herodot, Strabon i Diodor Sycylijski). Ponadto wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II jak i specjalnej konstrukcji tarasy i studnie.
Były one zakładane na tarasach wznoszących się do góry i podtrzymywanych specjalną konstrukcją, którą tworzyły szeregi wąskich, coraz wyższych korytarzy zasklepionych kolebkowo. Każdy taras, na którym zasadzono rośliny, był izolowany smołą i powłoką ołowianą na których umieszczano warstwę odsączającą, a następnie grubą warstwę ziemi (do 2 m miąższości), w której rosły drzewa i krzewy, sztucznie nawadniane. Ogrody te zostały założone w VI lub VII wieku p.n.e. Zwisające z tarasów pnącza zakrywały mury, co sprawiało wrażenie, że te piękne rośliny zawieszone są w powietrzu. Do ich nawadniania używano wody z Eufratu, którą dostarczano na poszczególne poziomy za pomocą przemyślnego systemu kanałów i drenów.
Ogrody wiszące Semiramidy, wiszące ogrody w Babilonie, zespół ogrodów dworskich założonych na sztucznych tarasach, wspartych na wielopiętrowych, kolebkowo sklepionych budowlach.
Na tarasach sypano ziemię i sadzono tam krzewy i drzewa. Drzewa wyrastały ponad murami miejskimi, stąd wrażenie, że wiszą w powietrzu. Wiszące ogrody Semiramidy były częścią pałacu nowobabilońskiego władcy Nabuchodonozora II(Nebokadnezara), panującego w latach 605-562 p.n.e.
Legenda grecka przypisywała je mylnie asyryjskiej królowej Semiramidzie(identyfikowanej z Szammuramą, żoną króla Szamsziadada V, władcy Asyrii w końcu IX w. p.n.e.). Wiszące ogrody Semiramidy były uważane za jeden z cudów świata starożytnego.
Podczas wykopalisk w Babilonie archeologowie odkryli budowle odpowiadające szkieletowi wiszących ogrodów Semiramidy.