Question

Opisz kościół starokatolicki, jego historię powstania, zasady wiary i stosunek do kościoła katolickiego (minimum 2 strony A4)

Answer 1

Ruch starokatolicki rozwinął się na bazie ruchów narodowo kościelnych przejawiających swoją aktywność już od XV wieku. Początkowo starokatolicyzm miał charakter prawno-kościelny i miał być bezpośrednią kontynuacją nowotestamentowego ustroju gminnego, przedstawionego przede wszystkim w Dziejach Apostolskich oraz w Listach Pasterskich, a umocnił się on powszechnie pod koniec II wieku – najpierw na Wschodzie, a następnie na Zachodzie. Starokatolicy przyjmują eklezjologię, w której Kościół (jeden, święty, katolicki i apostolski) ma charakter episkopalno-koncyliarny. W tej teologii szczególne miejsce zajmują starokościelne zasady wiary pierwszego tysiąclecia. Starokatolicy odrzucają papiesko-centralistyczne pojmowanie Kościoła, przyznając biskupowi Rzymu jego dawny, historyczny prymat (primus inter pares), przyjęty przez sobory ekumeniczne i Ojców Kościoła. W tym kierunku prowadzone są badania teologiczne, odwołujące się do niepodzielnego Kościoła pierwszego tysiąclecia oraz odnowy katolicyzmu w XIX w. (J.M. Sailer i H. v. Wassenberg, aż do J.A. Mohlera i A. Gunthera); to tu tworzona jest przestrzeń, która umożliwia spotkanie teologów starokatolickich, prawosławnych i rzymskokatolickich.

Teologia starokatolicka, a zwłaszcza jej początki, to biografie znakomitych uczonych. Większość teologów starokatolickich to przedstawiciele teologii historycznej, którzy do istotnych problemów współczesnej refleksji teologicznej zaliczali problem władzy i autorytetu (prymatu i nieomylności papieża) oraz stosunek Kościołów lokalnych do Kościoła Powszechnego.

Starokatolicy podkreślają normatywne znaczenie zasad wiary starego Kościoła pierwszego tysiąclecia, zawartych w artykułach Symbolu wiary, w nauce Ojców Kościoła i w orzeczeniach dogmatycznych pierwszych soborów powszechnych: Nicea (325r.), Konstantynopol (381r.), Efez (431r.), Chalcedon (451r.), Konstantynopol (553r. i 680 r.), a także Nicea (787r.) - określając wspólną świadomość wiary jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła, i dających wyraz jedności wszystkich Kościołów lokalnych w jednym świętym Ciele Chrystusa. Do Tradycji apostolskiej należą: kanon Pisma Świętego, najstarsze wyznanie wiary, potrójny urząd kościelny (biskup, prezbiter, diakon).

Pismo Święte jest bezsprzecznie główną regułą wiary, natomiast autentyczna Tradycja, to jest nieprzerwany, częściowo ustny, częściowo pisemny przekaz nauki, głoszonej najpierw przez Chrystusa, a następnie przez apostołów, jest autoratywny (zgodnie z wolą Bożą) źródłem poznania dla wszystkich kolejnych pokoleń chrześcijan.