Rozwój gospodarczy ziem polskich w XIII w. jest związany przede wszystkim z kolonizacją na prawie niemieckim. Było to zjawisko gospodarczo-społeczne w XIII-XIV w., obejmujące swym zasięgiem środkowowschodnią Europę, polegające na planowym osadnictwie ludności pochodzącej głównie z zachodnich obszarów Niemiec. Kolonizacja na prawie niemieckim dokonywała się na mocy osobnych umów, określających zakres praw oraz swobód kolonistów, zawieranych między panem gruntowym a grupą osadników reprezentowanych przez zasadźcę. W Polsce rozwijała się od poczatku XIII w. wraz z napływem grup wolnych gości z Zachodu, głównie z Niemiec, początkowo na obszary Śląska i Pomorza, przynosząc ze sobą zręby nowego prawa osadniczego, rozwiniętego następnie w system prawny zwany prawem niemieckim, oraz stosowaną na Zachodzie technikę zakładania nowych wsi i miast, ściśle powiązaną z bardziej wydajnymi systemami rolnictwa i nowymi technikami w rzemiośle i handlu. Istota tego prawa było ustanowienie stałych czynszów. Była to renta pieniężna płacona przez osadników właścicielowi gruntu. Władcy polscy zdając sobie sprawe z korzyści płynących z tego rodzaju osadnictwa popierali wszelkie tego typu akcje. Następowało w wyniku tego upowszechnienie się gospodarki czynszowej, a także rozwój sił wytwórczych, który z kolei prowadził do rozwoju gospodarki towarowo-pieniężnej. W wyniku kolonizacji na prawie niemieckim nastąpił znaczny postęp w dziedzinie produkcji rolnej, poprzez upowszechnienie sie metody zwanej trójpolówką oraz usprawnienie techniki produkcji poprzez zastosowanie bardziej wydajnych narzędzi rolniczych. Kolonizacja przyczyniła się także do rozwoju miast. Pierwsze lokacje na prawie niemieckim miały miejsce na Śląsku na początku XIII w. Największy jednak postęp dokonał sie za panowania Kazimierza Wielkiego, który popierał rozwój gospodarczy miast nadając przywileje gosporarcze licznym miastom. Przyłączenie do Polski Rusi Halickiej umożliwiło rozwój takich miast jak Kraków, Lwów, które leżały na ważnym szlaku handlowym z Europy Zachodniej nad Morze Czarne. Polska stała sie pośrednikiem w międzynarodowym handlu na linii Wschód-Zachód Europy. Rozkwitał także handel wewnętrzny oparty na handlu lokalnym między miastem a wsią. Odbywały sie targi oraz jarmarki.
Rozwój gospodarczy ziem polskich w XIII w. jest związany przede wszystkim z kolonizacją na prawie niemieckim. Było to zjawisko gospodarczo-społeczne w XIII-XIV w., obejmujące swym zasięgiem środkowowschodnią Europę, polegające na planowym osadnictwie ludności pochodzącej głównie z zachodnich obszarów Niemiec. Kolonizacja na prawie niemieckim dokonywała się na mocy osobnych umów, określających zakres praw oraz swobód kolonistów, zawieranych między panem gruntowym a grupą osadników reprezentowanych przez zasadźcę. W Polsce rozwijała się od poczatku XIII w. wraz z napływem grup wolnych gości z Zachodu, głównie z Niemiec, początkowo na obszary Śląska i Pomorza, przynosząc ze sobą zręby nowego prawa osadniczego, rozwiniętego następnie w system prawny zwany prawem niemieckim, oraz stosowaną na Zachodzie technikę zakładania nowych wsi i miast, ściśle powiązaną z bardziej wydajnymi systemami rolnictwa i nowymi technikami w rzemiośle i handlu. Istota tego prawa było ustanowienie stałych czynszów. Była to renta pieniężna płacona przez osadników właścicielowi gruntu. Władcy polscy zdając sobie sprawe z korzyści płynących z tego rodzaju osadnictwa popierali wszelkie tego typu akcje. Następowało w wyniku tego upowszechnienie się gospodarki czynszowej, a także rozwój sił wytwórczych, który z kolei prowadził do rozwoju gospodarki towarowo-pieniężnej. W wyniku kolonizacji na prawie niemieckim nastąpił znaczny postęp w dziedzinie produkcji rolnej, poprzez upowszechnienie sie metody zwanej trójpolówką oraz usprawnienie techniki produkcji poprzez zastosowanie bardziej wydajnych narzędzi rolniczych.
Kolonizacja przyczyniła się także do rozwoju miast. Pierwsze lokacje na prawie niemieckim miały miejsce na Śląsku na początku XIII w. Największy jednak postęp dokonał sie za panowania Kazimierza Wielkiego, który popierał rozwój gospodarczy miast nadając przywileje gosporarcze licznym miastom. Przyłączenie do Polski Rusi Halickiej umożliwiło rozwój takich miast jak Kraków, Lwów, które leżały na ważnym szlaku handlowym z Europy Zachodniej nad Morze Czarne. Polska stała sie pośrednikiem w międzynarodowym handlu na linii Wschód-Zachód Europy. Rozkwitał także handel wewnętrzny oparty na handlu lokalnym między miastem a wsią. Odbywały sie targi oraz jarmarki.