Question

Opisz działalność charytatywną jednego ze zgromadzeń zakonnych lub instytucji świeckich.

około 1-2 strony zeszytowej A5

Answer 1

                                          Działalność Charytatywna

 

Problem opieki nad starcami, kalekami i osieroconymi dziećmi oraz ludźmi
marginesu towarzyszy społeczeństwom od zarania dziejów. W kolejnych epokach
starano się rozwiązywać kwestię tę, podejmując różnorakie działania,
mniej lub bardziej skuteczne. Charakterystyczna była działalność wynikająca
z miłosierdzia lub z filantropii. Wydaje się, iż są one tożsame, jednak, rozpatrując
te dwa, wydawać by się mogło synonimy, zauważamy różnice, wynikające
z kontekstu społecznego. Filantropia, jak twierdzą Bronisław Geremek i Elżbieta
Mazurowa, ma konotację świecką. Manifestuje miłość do człowieka   
z pobudek laickich. Filantropia w tym wymiarze ma charakter ekonomiczny.
Problem ubóstwa traktowany w kategoriach ekonomicznych to problem polityki
społecznej państwa, interesu społecznego, pewnej racji stanu.
Dobroczynność natomiast ma charakter religijny, wynika z miłości człowieka
do Boga. Oznacza czynić dobro bliźniemu, dawać nie tylko materialnie,
ale też duchowo. Ten obowiązek czynienia dobra występuje we wszystkich
podstawowych religiach: chrześcijaństwie, judaizmie i islamie. Dlatego inna
była wymowa rozdawnictwa żywności u furty klasztoru średniowiecznego,
z innych przesłanek wypływała działalność znanych filantropów, takich jak
J. Basedow czy R. Owen.
Miłosierdzie wśród pogan rozpatrywane być może na przykładzie Grecji
czy starożytnego Rzymu, gdzie wypracowano prawodawstwo i osiągnięto pewien
poziom cywilizacyjny. W starożytnych Atenach chętnie wspierano nieszczęśliwych,
którzy nie mogli obejść się bez krótkotrwałej pomocy ze strony
greckich notabli.
Sytuacją dziecka osieroconego, niechcianego czy kalekiego, zainteresowano
się dopiero w Rzymie w czasach panowania cesarza Trajana. Kres fatalnemu
traktowaniu dzieci starał się położyć cesarz Konstantyn, wydając zarządzenie,
w którym polecał dzieci sieroce utrzymywać na koszt państwa: „Jeśli ojciec lub
matka przyniosą wam dziecię, którego dla swego ubóstwa wychować nie są
w stanie, obowiązkiem waszego położenia jest dostarczyć mu pożywienie
i ubranie (...) skarb publiczny i mój bez różnicy dostarczą wam środków w tym
celu”2.
W starożytnym świecie sławiono libertatis, czyli hojność; obce natomiast
były pojęcia takie, jak misericordia (miłosierdzie) czy charitas. Zmiany w mentalności
społecznej nastąpiły dopiero w czasach rozprzestrzeniającego się chrześcijaństwa.
Chrystianizm niósł ze sobą przesłanie miłości bliźniego wypływające
z Dekalogu. Pomoc ludziom starszym, chorym czy osieroconym dzieciom,
stała się we wczesnym średniowieczu koniecznością, której zadośćuczynienie
było tym silniejsze, im bardziej rozprzestrzeniała się nowa religia, traktowana
jeszcze przez wielu jak ideologia, jednak istniejąca realnie jako więź epoki.
„Religia chrześcijańska stanowiła spoiwo jednoczące cywilizację średniowieczną”
3.
Kościół katolicki jako pierwszy stał się obrońcą i opiekunem ubogich,
opuszczonych, żebraków, dzieci. H. Simon twierdzi, że instytucje dobroczynne
i wzajemnej pomocy Kościół „stworzył na własny koszt i na własną odpowiedzialność,
co będzie rysem charakterystycznym społeczeństwa średniowiecznego”
4. Powtórzył za H. Marrou istotne w tym względzie zdanie: „jałmużna,
uznana za jedną z głównych powinności chrześcijanina, nabiera znaczenia służby
publicznej”5. Pierwsze natomiast zinstytucjonalizowane i bardziej systematyczne
czynności dobroczynne podjął Kościół poprzez bractwa, czyli stowarzyszenia
chrześcijan. Pozostawały one zazwyczaj w ścisłym związku z władzami
kościelnymi. Tworzono bractwa szpitalne, ubogich, rycerskie, dla obrony wiary,
pokutnicze. Misją Kościoła było wspomaganie ubogich przez przeznaczanie na
pomoc dla nich trzeciej lub czwartej części dochodów. Za znalezione dzieci
odpowiedzialność ponosił biskup jako ojciec wspólnoty.

Mam nadzieję że pomogłam :)