niedożywienie, bezsenność, przemęczenie, okaleczenie ciała (tatuaże), narażenie na choroby przenoszone drogą płciową. W obszarze psychicznym:
poczucie izolacji od rodziny, utrata zdolności samodzielnego myślenia i krytyki, skłonność do euforii i depresji, zatrzymanie rozwoju emocjonalnego i intelektualnego na etapie, w którym człowiek wstąpił do sekty. W obszarze społecznym i religijnym:
przejawy wrogości wobec otoczenia, negatywne odnoszenie się do symboli religijnych i państwowych, zmiana światopoglądu poprzez absolutną akceptację doktryny danej sekty, odrzucenie dawnego systemu wartości - tworzenie się nowej moralności. Dramat zwerbowanych adeptów staje się udziałem całych rodzin. Wiele z nich próbuje na własną rękę wyrwać swych najbliższych z sekty. Najczęściej stopień uzależnienia jest tak duży, że staje się to prawie niemożliwe. Jeśli uda się wyrwać adepta z danej wspólnoty, to rekonwalescencja jest bardzo długa i wymaga pomocy fachowców, a i wtedy nie zawsze przynosi rezultaty.
- wiara w to, że tylko wyznawcy sekty znają prawdę o Bogu i jego przesłaniu, które świat pragnie usłyszeć i bez którego jest skazany na zagładę i potępienie, rozpowszechniają więc z wielką gorliwością i zaangażowaniem swoją koncepcję. - charyzmatyczne przywództw- zawsze na czele stoi przywódca, którego otacza się wielką czcią i uwielbieniem, przypisuje mu cechy boskie. - monopol na prawdę, zbawienie tylko dzięki przynależności do sekty. - nadrzędność grupy, która staje się dla jednostki najważniejsza, zastępuje jej rodzinę, przyjaciół, innych ludzi. - ścisła dyscyplina, która stanowi najlepszą i najskuteczniejszą formę kontroli nad adeptami, nad każdą sferą ich życia. - dławienie indywidualności; w sekcie nie ma miejsca dla wolnomyślicieli ani buntowników. - otaczająca rzeczywistość jest postrzegana w sposób skrajny: dobre-złe, czarne-białe, my-oni, duch-materia. - uznanie siebie za elitarną część ludzkości, wybrańców Boga. - własne "ja" całkowicie podporządkowane grupie; myślenie o sobie i dbanie o własne interesy jest postrzegane jako zło. - zaszczepienie strachu, który ma motywować do posłuszeństwa i bierności. - brutalne odcięcie członka sekty od rodziny, znajomych, informacji ze świata zewnętrznego. - uniemożliwianie odejścia z sekty. - odkrywanie przed człowiekiem nowej wizji świata, propozycja wspólnego zmieniania i przebudowywania świata.
W obszarze fizycznym
- wyniszczenie organizmu poprzez:
niedożywienie,
bezsenność, przemęczenie,
okaleczenie ciała (tatuaże),
narażenie na choroby przenoszone drogą płciową.
W obszarze psychicznym:
poczucie izolacji od rodziny,
utrata zdolności samodzielnego myślenia i krytyki,
skłonność do euforii i depresji,
zatrzymanie rozwoju emocjonalnego i intelektualnego na etapie, w którym człowiek wstąpił do sekty.
W obszarze społecznym i religijnym:
przejawy wrogości wobec otoczenia,
negatywne odnoszenie się do symboli religijnych i państwowych,
zmiana światopoglądu poprzez absolutną akceptację doktryny danej sekty,
odrzucenie dawnego systemu wartości - tworzenie się nowej moralności.
Dramat zwerbowanych adeptów staje się udziałem całych rodzin. Wiele z nich próbuje na własną rękę wyrwać swych najbliższych z sekty. Najczęściej stopień uzależnienia jest tak duży, że staje się to prawie niemożliwe. Jeśli uda się wyrwać adepta z danej wspólnoty, to rekonwalescencja jest bardzo długa i wymaga pomocy fachowców, a i wtedy nie zawsze przynosi rezultaty.
- wiara w to, że tylko wyznawcy sekty znają prawdę o Bogu i jego przesłaniu, które świat pragnie usłyszeć i bez którego jest skazany na zagładę i potępienie, rozpowszechniają więc z wielką gorliwością i zaangażowaniem swoją koncepcję.
- charyzmatyczne przywództw- zawsze na czele stoi przywódca, którego otacza się wielką czcią i uwielbieniem, przypisuje mu cechy boskie.
- monopol na prawdę, zbawienie tylko dzięki przynależności do sekty.
- nadrzędność grupy, która staje się dla jednostki najważniejsza, zastępuje jej rodzinę, przyjaciół, innych ludzi.
- ścisła dyscyplina, która stanowi najlepszą i najskuteczniejszą formę kontroli nad adeptami, nad każdą sferą ich życia.
- dławienie indywidualności; w sekcie nie ma miejsca dla wolnomyślicieli ani buntowników.
- otaczająca rzeczywistość jest postrzegana w sposób skrajny: dobre-złe, czarne-białe, my-oni, duch-materia.
- uznanie siebie za elitarną część ludzkości, wybrańców Boga.
- własne "ja" całkowicie podporządkowane grupie; myślenie o sobie i dbanie o własne interesy jest postrzegane jako zło.
- zaszczepienie strachu, który ma motywować do posłuszeństwa i bierności.
- brutalne odcięcie członka sekty od rodziny, znajomych, informacji ze świata zewnętrznego.
- uniemożliwianie odejścia z sekty.
- odkrywanie przed człowiekiem nowej wizji świata, propozycja wspólnego zmieniania i przebudowywania świata.