O czym są Listy Apostolskie, kto je napisał i kiedy powstały?
piotr11119234 Listy Apostolskie – księga historyczna Nowego Testamentu, zajmująca w kanonie miejsce piąte. Oryginalny tytuł grecki, , znajdujemy już w Kodeksie Synaickim z IV stulecia, później będzie on rozszerzony do formy dziś używanej, - Czyny Apostołów. Księga opisuje dzieje uczniów Chrystusa, formowanie się pierwszych zborów i rozprzestrzenianie chrześcijaństwa aż do panowania cesarza Nerona. Bohaterem (zbiorowym) pierwszych dwunastu rozdziałów jest zbór uczniów Chrystusa w Jerozolimie, kierowany przez Dwunastu Apostołów, wśród których wyróżnia się aktywnością i znaczeniem Szymon Piotr. Począwszy od r. 8 nowa nauka przekracza granice Jeruzalemu i Judei, docierając min. do Samarii i Antiochii Syryjskiej; od r. 13 głównym bohaterem Dziejów staje się Saul z Tarsu, dotąd prześladowca, a teraz świeżo pozyskany żarliwy wyznawca, który pod rzymskim imieniem Paweł (łac. Paulus) będzie przodującym apostołem chrystianizmu. Rozdziały 13 - 28 opisują kolejno trzy podróże misyjne Pawła z towarzyszami oraz czwartą podróż - przymusową, jako więźnia przed sąd cesarski w Rzymie. Księga kończy się opisem pobytu Pawła Apostoła w areszcie domowym w Rzymie w oczekiwaniu na proces sądowy przed cesarzem.
0 votes Thanks 1
Zgłoś nadużycie!
Apostolskie grupuje się według ich autorów - na trzynaście Listów św. Pawła oraz osiem Listów powszechnych (anonimowy List do Hebrajczyków, List Jakuba, dwa Listy św. Piotra, trzy Listy Jana i List Judy). Wszyscy autorzy Listów byli Żydami, którzy stali się chrześcijanami.
Księga bowiem opisuje w rzeczywistości "Dzieje tylko dwóch Apostołów - Piotra i Pawła; inni są zaledwie wspomniani. Toteż w niektórych opisach nosi ona krótki tytuł: Dzieje. Księgę napisał św. Łukasz, autor trzeciej Ewangelii kanonicznej. Autor czerpie materiał do opisywwanych wydarzeń od naocznych świadków, których znał osobiście. Niektóre wydarzenia przedstawia na podstawie własnych obserwacji. Dotyczy to zwłaszcza dziejów św. Pawła, którego był uczniem i towarzyszem. Dyskretnie zaznacza swój udział w jego pracach i podróżach, posługując się w opowiadaniu pierwszą osobą liczby mnogiej (my). Św. Łukasz korzystał też z dokumentów pisanych (np. dekret soboru jerozolimskiego) i z własnego dziennika podróży. Przechowały się dwie wersje Dziejów Apostolskich tzw. wschodnia i zachodnia. Uważa się, że dzieło zostało napisane przed rokiem 63 w Rzymie. Jednomyślne świadectwo tradycji stwierdza jego autorstwo.
Listy Apostolskie – księga historyczna Nowego Testamentu, zajmująca w kanonie miejsce piąte. Oryginalny tytuł grecki, , znajdujemy już w Kodeksie Synaickim z IV stulecia, później będzie on rozszerzony do formy dziś używanej, - Czyny Apostołów. Księga opisuje dzieje uczniów Chrystusa, formowanie się pierwszych zborów i rozprzestrzenianie chrześcijaństwa aż do panowania cesarza Nerona. Bohaterem (zbiorowym) pierwszych dwunastu rozdziałów jest zbór uczniów Chrystusa w Jerozolimie, kierowany przez Dwunastu Apostołów, wśród których wyróżnia się aktywnością i znaczeniem Szymon Piotr. Począwszy od r. 8 nowa nauka przekracza granice Jeruzalemu i Judei, docierając min. do Samarii i Antiochii Syryjskiej; od r. 13 głównym bohaterem Dziejów staje się Saul z Tarsu, dotąd prześladowca, a teraz świeżo pozyskany żarliwy wyznawca, który pod rzymskim imieniem Paweł (łac. Paulus) będzie przodującym apostołem chrystianizmu. Rozdziały 13 - 28 opisują kolejno trzy podróże misyjne Pawła z towarzyszami oraz czwartą podróż - przymusową, jako więźnia przed sąd cesarski w Rzymie. Księga kończy się opisem pobytu Pawła Apostoła w areszcie domowym w Rzymie w oczekiwaniu na proces sądowy przed cesarzem.
Wszyscy autorzy Listów byli Żydami, którzy stali się chrześcijanami.
Księga bowiem opisuje w rzeczywistości "Dzieje tylko dwóch Apostołów - Piotra i Pawła; inni są zaledwie wspomniani. Toteż w niektórych opisach nosi ona krótki tytuł: Dzieje. Księgę napisał św. Łukasz, autor trzeciej Ewangelii kanonicznej. Autor czerpie materiał do opisywwanych wydarzeń od naocznych świadków, których znał osobiście. Niektóre wydarzenia przedstawia na podstawie własnych obserwacji. Dotyczy to zwłaszcza dziejów św. Pawła, którego był uczniem i towarzyszem. Dyskretnie zaznacza swój udział w jego pracach i podróżach, posługując się w opowiadaniu pierwszą osobą liczby mnogiej (my). Św. Łukasz korzystał też z dokumentów pisanych (np. dekret soboru jerozolimskiego) i z własnego dziennika podróży. Przechowały się dwie wersje Dziejów Apostolskich tzw. wschodnia i zachodnia. Uważa się, że dzieło zostało napisane przed rokiem 63 w Rzymie. Jednomyślne świadectwo tradycji stwierdza jego autorstwo.