notatka wyczerpująca "muzyka klasyczna XX wieku" jeśli bd ładna daje naj ; >
More Questions From This User See All
notatka wyczerpująca "muzyka klasyczna XX wieku" jeśli bd ładna daje naj ; >
" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "
© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.
W XX stuleciu napisano bardzo dużo nowej muzyki, ale sporo jest tu muzyki bez znaczenia, bezwiednie powtarzającej utarte schematy. Liczy się tylko twórczość oryginalna – choćby na tle twórczości danego kraju.
Znamiona nowego stylu zaznaczają się już w muzyce impresjonistycznej (kompozytorzy francuscy C. Debussy, M. Ravel).
Przełom w muzyce XX wieku dokonuje się około 1910 roku. Jest to data orientacyjna, w pobliżu której powstają dzieła oparte na nowych zasadach. W tym czasie tworzą m.in. Arnold Schőnberg, Igor Strawiński i Bela Bartok. Po zakończeniu I wojny światowej rozpoczynają swoją działalność Paul Hindemith i grupa młodych kompozytorów francuskich.
Najsilniej powiązany z poprzednim okresem jest kierunek reprezentowany przez A. Schőberga i jego szkołę. Rozwój chromatyki w muzyce niemieckiego neoromantyzmu doprowadza do zatarcia różnic pomiędzy trybami systemu dur-moll. Kompozytorzy operują całym materiałem dwunastodźwiękowym ( dodekafonia )
Inny kierunek przedstawiają twórcy, którzy za siłę konstrukcyjną dzieła uważają element rytmiczny. Wykorzystanie roli rytmiki wiąże się również z tańcem, a szczególności z baletem. Kompozytorem, który zapoczątkował nowy kierunek w muzyce baletowej był Igor Strawiński..
Charakterystyczną cechą kierunku neoklasycznegojest nawiązanie do tradycji muzyki dawnej, zwłaszcza do J.S. Bacha ( Sergiusz Prokofiew, grupa kompozytorów francuskich ).
Kolejny kierunek w muzyce XX wieku reprezentują kompozytorzy, których muzyka wykazuje znamiona narodowe ( B. Bartok, K. Szymanowski ).
Charakterystyczną cechą II połowy XX wieku jest ciągłe poszukiwanie nowego materiału dźwiękowego. Następuje renesans dawnych form takich jak : kantata, oratorium, pasja, koncert solowy ( K. Penderecki, W. Lutosławski ). Koncepcja formy nieustalonej tworzy tzw. aleatoryzm, zakładający przypadkowość zdarzeń muzycznych ( układów dźwiękowych ). Kontynuowane są kierunki : neoklasycyzm, dodekafonia, rozwija się serializm, punktualizm.
Pozdrawiam.