Question

Napisz:

GENEZE: Judaizmu, Islamu i Buddyzmu

POSTACI CZCZONE: Prawosławie, Judaizmu

ŚWIĘTE MIEJSCA: Protestantyzmu

PRZEDMIOTY; Protestantyzmu, Buddyzmu

ŚWIĄTYNIE: Judaizmu

SYMBOLE: Judaizmu

KAPŁANÓW: Judaizmu

Answer 1

Judaizm wywodzi się z wierzeń Hebrajczyków, którzy najprawdopodobniej wchodzili w skład koczowniczych plemion Habiru przybyłych doSyropalestyny zza Eufratu. Przechowywali oni tradycję o wędrówce Abrahama, którego uznają za swojego przodka, z mezopotamskiego Urdo Kanaanu i przymierzu zawartym przez niego z Bogiem, który obiecał mu liczne potomstwo i władanie krajem Kanaan. Znakiem tego przymierza stało się obrzezanie. Również przekazywano tradycje dotyczące potomków Abrahama (Awraham – אברהם): syna Izaaka (Icchak– יצחק), wnuka Jakuba (Jaakow – יעקב) (zwanego też Izraelem) i prawnuków: Rubena, Symeona, Lewiego, Judy, Issachara, Zabulona, Gada,Dana, Naftalego, Asera, Józefa i Beniamina – od których pochodzić miało 12 plemion izraelskich. Tradycja mówiła również o niewoli potomków Izraela w Egipcie (Micrajim – מצרים), o nowym przymierzu, jakie zawarł Bóg Jahwe (JHWH – יהוה) z Mojżeszem (Mosze – משה), o plagach, które Bóg zesłał na Egipcjan i o pomyślnej ucieczce z Egiptu dzięki licznym cudom i opiece Boga. Zachowano też przekaz o wędrówce przez pustynię, ustanowieniu kapłaństwa (spośród synów Lewiego – lewitów), oraz o zdobywaniu Ziemi Obiecanej pod wodząJozuego w walkach z zamieszkującymi je ludami. Ciągłe zagrożenie z ich strony spowodowało tendencje centralistyczne i w końcu utworzenie zjednoczonej monarchii izraelskiej (Saul, Dawid, Salomon).

Według historyków religii zbieżności między wierzeniami Hebrajczyków a egipskim kultem Atona (nazwa podobna do hebrajskiego imienia Boga – Adonaj) mogą świadczyć o tym, że Hebrajczycy ulegli wpływom monoteistycznej doktryny Echnatona, lub na odwrót – zainspirowali tę doktrynę. W obu przypadkach zakłada się silne więzi Hebrajczyków z Egiptem oraz w różny sposób łączy się powstanie kultu Atona lubJahwe z biblijnym exodusem. Inne hipotezy dotyczą henoteistycznego charakteru pierwotnej religii Hebrajczyków, w której główną rolę odgrywał bóg wojny JHWH Zastępów (pochodzenia madianickiego?). Biblijne świadectwa pokazują lokalne kulty, sprawowany na „wyżynach”, na przykład na górze Garizim.

Król Salomon dokonał centralizacji kultu, budując w 967 p.n.e. świątynię jerozolimską, lecz po jego śmierci królestwo rozpadło się na dwa królestwa: Izrael (z siedzibą w Sychem) i Judę (z siedzibą w Jerozolimie). W obu ośrodkach kapłani spisywali teksty religijne i prawne, które stały się trzonem Biblii hebrajskiej i żydowskiego prawa religijnego.

Upadek królestw Izraela (722 p.n.e.) oraz Judy (586 p.n.e.) spowodowany był według tradycji licznymi odstępstwami od przykazań boga Jahwe, a szczególnie obdarzaniem czcią bogów „cudzoziemskich”. Upadek królestwa Judy oznaczał zburzenie pierwszej świątyni jerozolimskiej i okres niewoli.

Islam jest jedną z trzech głównych religii monoteistycznych. Termin islam oznacza poddanie się, uległość człowieka względem Boga. Twórcą religii jest Muhammad ibn Abd Allah,  w języku polskim znany jako Mahomet (ok. 570-632), który ogłosił się w Mekce wysłannikiem Boga i jego Prorokiem. Od 610 r. wielokrotnie za pośrednictwem archanioła Gabriela miał otrzymywać boskie objawienie, które zostało spisane w Koranie. Prześladowany w Mekce uciekł w 622 r. do Medyny, co dało początek erze muzułmańskiej (hidżra).

Buddyzm wyrósł na bazie filozofii proroka imieniem Budda (tzn. „przebudzony”, „oświecony”), choć znany jest też pod innymi imionami: Siddhartha, Gautama Tathagata, Sakjamuni. Młodość spędził on na dworze władcy Sakjów, swojego ojca – Śuddhodany. Od dzieciństwa mieszkał w domuurządzonym z przepychem. Niczego mu nigdy nie brakowało. Jako dwudziestoośmioletni młodzieniec natknął się przypadkowo na starego biedaka. Wtedy też postanowił porzucić zbytek i bogactwo i zacząć szukać sensu istnienia. Po siedmiodniowej kontemplacji koło miasta Gaja doznał oświecenia dotyczącego najważniejszych dogmatów buddyzmu – prawdy i cierpienia.

Postacie czczone : 

Cerkiew prawosławna wyróżnia następujące kategorie świętych (oraz tytuły odnoszące się tylko do jednej kategorii)[2]

1. Prorocy/prorokinie - święci żyjący przed przyjściem Jezusa Chrystusa, którzy natchnieni Świętym Duchem przepowiadali (prorokowali) rzeczy przyszłe (przyszłość), głównie dotyczące Zbawiciela.

Poprzednik Pański - tytuł przysługujący największemu z proroków - Janowi Chrzcicielowi, którego działalność bezpośrednio poprzedzała przyjście Jezusa Chrystusa.

2. Apostołowie - najbliżsi uczniowie Jezusa Chrystusa, których wysyłał za Swego życia w celu głoszenia Słowa Bożego, i którzy po Zstąpieniu na nich Ducha Świętego szerzyli wiarę chrześcijańską w różnych krajach.

Pierwsi wśród zwierzchnich - tytuł przysługujący jedynie dwóm czołowym apostołom: Piotrowi i Pawłowi. Pierwszy powołany - tytuł przysługujący tylko apostołowi Andrzejowi, jako pierwszemu powołanemu przez Chrystusa uczniowi. Ewangeliści - tytuł przysługujący apostołom będący jednocześnie autorami jednej z czterech Ewangelii, tj. apostołom Mateuszowi, Markowi, Łukaszowi i Janowi.

3. Męczennicy/męczennice - święci, którzy za wiarę w Jezusa Chrystusa byli poddawani torturom i ponieśli męczeńską śmierć.

Pierwsi męczennicy - tytuł przysługujący świętym, którzy ponieśli śmierć za Chrystusa jako pierwsi; tytuł ten przysługuje wyłącznie arcydiakonowi Stefanowi (Szczepanowi) irównej apostołom Tekli. Wielcy męczennicy/Wielkie męczennice - tytuł odnoszący się do świętych, którzy za wiarę w Jezusa Chrystusa ponieśli śmierć, uprzednio będąc poddanymi wyjątkowym torturom i cierpieniom (np. Anastazja z Dalmacji, Barbara z Nikomedii, Święty Jerzy Zwycięzca, Katarzyna z Aleksandrii, królowa gruzińska Ketewań, uzdrowiciel Panteleon z Nikodemii). Stratelatesi - tytuł przysługujący wojskowym męczennikom za wiarę Chrystusową, niekiedy będący integralną częścią imienia świętego, np. męczennik Andrzej, wielki męczennik Teodor. Cierpiętnicy - tytuł przysługujący męczennikom, którzy cierpieli od swych współwyznawców.

5. Święci biskupi - święci posiadający najwyższe święcenia kapłańskie. Zależnie od zajmowanego stanowiska i pełnionej funkcji nazywani są patriarchami, metropolitami,arcybiskupami, biskupami.

Powszechni nauczyciele - tytuł przysługujący tylko wielkim nauczycielom starożytnej Cerkwi: Bazylemu Wielkiemu, Grzegorzowi Teologowi i Janowi Złotoustemu.

6. Święci kapłani - bogobojni kapłani (prezbiterzy i diakoni) nie będący zakonnikami, którzy swym życiem i poświęceniem Bogu osiągnęli świętość.

7. Święci mnisi/święte mniszki - bogobojni ludzie, którzy trwając w dziewictwie, w odosobnieniu od doczesnego świata, prowadząc surowe życie zakonne, osiągnęli świętość.

Pustelnicy - święci przebywający w pustelniach, którzy zamknięci w swej celi lub pieczarze, pozostawiają jedynie otwór na podanie niezbędnego pożywienia, by w samotności przebywać na modlitwie z Bogiem (np. Antoni Wielki, Makary Wielki Egipski). Stylici - święci, głównie mnisi, którzy poświęcając się Bogu, spędzali życie na wysokich skalnych słupach (np. Daniel, Nikita, Symeon).

8. Święci władcy - święci mężczyźni i kobiety sprawujący świecką władzę nad innymi ludźmi. Zależnie od zajmowanego stanowiska nazywani są: książętami, wielkimi książętami, królami, carami, cesarzami (np. Mikołaj II Romanow).

9. Błogosławieni, Szaleńcy Boży (gr. salos - chwianie się) - saloici, jurodiwi, potocznie zwani szaleńcami Chrystusowymi (lub obłąkańcami Chrystusowymi), ludzie świadomie i celowo pozorujący wobec otaczającego świata swoją głupotę, brak rozsądku, zachwianie umysłu, objawiające się paradoksalnym postępowaniem i zachowaniem, narażającym te osoby na kpiny, szykany, obelgi i pobicie (np. Andrzej Konstantynopolitański, Bazyli Moskiewski, Ksenia z Petersburga).

10. Niewiasty niosące wonności (gr. myrophoros) - święte niewiasty usługujące Jezusowi Chrystusowi: Joanna, Maria Kleofasowa, Maria Magdalena, Marta z Betanii, Maria z Betanii, Salome i Zuzanna.

11. Bezsrebrnicy - święci, którzy wsławili się swą bezinteresownością w służbie bliźnim, polegającą głównie na nieodpłatnym leczeniu chorób ducha i ciała (w tym Kosma, Damian, Panteleon).

12. Sprawiedliwi - święci żyjący zgodnie z prawdą Bożą, którzy osiągnęli świętość w życiu codziennym, świeckim; należą do nich zarówno święci starotestamentowi (Anna,Joachim, Noe, Hiob Cierpiętnik), jak i nowotestamentowi.

Praojcowie - pierwsi na ziemi Sprawiedliwi, prarodzice rodu ludzkiego (Adam, Noe, Abraham)

13. Święci - osoby uznane przez Cerkiew za święte, lecz nie dające się zakwalifikować do innych kategorii świętości.

14. Archaniołowie - nazwa wyższego chóru aniołów, spełniających wobec ludzi szczególne posłannictwo w historii zbawienia, polegające na głoszeniu Dobrej Nowiny i otwieraniu tajemnic wiary. Do grona archaniołów należy siedem aniołów, w tym Archanioł Michał, Gabriel i Rafał.

Niektórzy święci mogą być zaliczani do dwóch lub nawet trzech kategorii, np. prorok i król izraelski Dawid; mnich i męczennik Atanazy Brzeski, wielka księżna, mniszka i męczennica Elżbieta, mnich i wyznawca Izaakiusz Dalmatycki; mnich i błogosławiony Józef Zaonikijowski; biskup Kition i sprawiedliwy Łazarz, książę czernihowski, męczennik i wyznawca Michał; metropolita kijowski i męczennik) Włodzimierz, itd.

Poza tym w hagiografii prawosławnej występują uniwersalne tytuły, tj. nadawane świętym niezależnie od kategorii. Najczęściej występujące z nich to:

1. Równi apostołom/równe apostołom - tytuł nadawany świętym nie będącym bezpośrednimi, najbliższymi uczniami Jezusa Chrystusa, którzy na podobieństwo apostołów krzewili wśród pogan (i innowierców) wiarę Chrystusową i głosili Królestwo Boże na ziemi, osiągając w swej pracy wielkie rezultaty. Tytuł ten przysługuje świętym różnych kategorii, np.: władcom (np. cesarz Konstanty, cesarzowa Helena, król bułgarski Borys, wielki książę Włodzimierz, wielka księżna Olga, książę wielkomorawski Rościsław), hierarchom (np. arcybiskup Moraw i Panonii Metody, arcybiskup japoński Mikołaj), mnichom (np. Cyryl, Nahum z Ochrydy), męczennikom (np. Tekla), świętym bez kategorii (np.Maria Magdalena, Nina).

2. Wielcy - tytuł nadawany bardzo zasłużonym świętym, stający się integralną częścią ich imienia (np. arcybiskup aleksandryjski Atanazy, arcybiskup Cezarei Kapadockiej Bazyli, cesarz Konstantyn, mnich Makary Egipski, mnich Onufry, mnich Pachomiusz).

3. Teolodzy - tytuł nadawany największym teologom, stający się integralną częścią ich imienia (posiadają go wyłącznie: apostoł i ewangelista Jan, Symeon Nowy, arcybiskup konstantynopolitański Grzegorz).

4. Wyznawcy - tytuł nadawany świętym, którzy za wiarę w Jezusa Chrystusa byli poddawani torturom, lecz zmarli w pokoju w wyniku doznanych cierpień, niekiedy stający się integralną częścią ich imienia (np. biskup paryjski Bazyli, metropolita Mytileny, mnich Maksym, arcybiskup suroski Stefan).

5. Miłościwi - tytuł nadawany świętym, którzy położyli największe zasługi na polu dobroczynności, często stający się integralna częścią ich imienia (np. biskup florencki Bonifacy, sprawiedliwy Filaret, patriarcha aleksandryjski Jan, biskup Noli Paulin).

6. Napiętnowani - tytuł nadawany Wyznawcom, którym podczas zadawanych tortur wypalano i rysowano na twarzy oraz ciele piętna (np. mnich Teofan Wyznawca Sigriański, mnich konstantynopolitański Teodor).

7. Uzdrowiciele - tytuł nadawany świętym, którzy położyli wielkie zasługi w (nieodpłatnym) leczeniu ludzi (np. Panteleon).

8. Cudotwórcy - tytuł świętych, którzy otrzymali od Boga dar czynienia cudów, polegający głównie na uzdrawianiu chorych, wyganianiu złych mocy itp.

9. Prawowierni - tytuł nadawany świętym, wyróżniającym się prawością niesienia swej posługi (np. cesarz Justynian).

10. Nauczyciele Słowian - tytuł przysługujący wyłączenie świętym Cyrylowi i Metodemu, jako prowadzącym apostolską pracę wśród Słowian.

11. Oświeciciele - tytuł nadawany świętym, którzy jako pierwsi głosili Słowo Boże w danym kraju lub narodzie (Grzegorz w Armenii, Nina w Gruzji, Innocenty na Syberii i wAmeryce, Mikołaj Kasatkin w Japonii).

Inne bardziej znane tytuły nadawane świętym związane są głównie z ich zawodem lub zajęciem, np.: Pisarz Ikon (Andrzej Rublow), Pieśniarz (Roman), Ogrodnik (Fokas, Konon), Logoteta Szymon Metafrasta, Hymnograf (Józef), Kronikarz (Nestor) itp., lub wiekiem: Dzieciątko (Artemiusz Wierkolski, Gabriel Zabłudowski).

Bóg.

Świątynie : Synagoga

Symbole : Memora

Kapłanowie : Faryzeusze