Napiszcie coś o Władysławie Podkowińskim Z góry dzienx ]
pr0blem
Władysław Podkowiński - (ur. 4 lutego 1866 w Warszawie, zm. 5 stycznia 1895 w Warszawie) – polski malarz i ilustrator. Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Wojciecha Gersona i Antoniego Kamieńskiego, następnie w Akademii Petersburskiej, po czym w latach 1889-1890 przebywał w Paryżu. Od 1890 aż do przedwczesnej śmierci mieszkał w Warszawie. Jako malarz skłaniał się od czasu pobytu w Paryżu ku impresjonizmowi, pod koniec życia, w wyniku przeżyć osobistych (nieuleczalna choroba) skłonił się ku symbolizmowi. Uprawiał malarstwo olejne. Malował pejzaże, sceny figuralne, portrety, obrazy symboliczne. Jego najbardziej znanym obrazem jest głośny i szokujący mu współczesnych \"Szał uniesień\", przedstawiający nagą kobietę na koniu stającym dęba, wystawiony po raz pierwszy w warszawskiej \"Zachęcie\" w atmosferze skandalu.
1 votes Thanks 0
lidkaaxd
Władysław Podkowiński-Malarz i rysownik, jeden z pierwszych polskich impresjonistów i symbolistów końca XIX wieku. Urodzony w 1866 w Warszawie, zmarł w 1895 tamże.
Swą edukację artystyczną rozpoczął w latach 1882-1884 w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego. Już wówczas wykonywał ilustracje dla popularnych czasopism: "Tygodnika Ilustrowanego" i "Wędrowca". Skupione wokół "Wędrowca" środowisko twórców walczących o nobilitację sztuki realistycznej, na czele ze znakomitymi krytykami, Stanisławem Witkiewiczem i Antonim Sygietyńskim, w znaczący sposób oddziałało na kształtowanie się postawy artystycznej młodego Podkowińskiego; świadczą o tym jego rysunki utrwalające epizody z życia Warszawy, w których przejawiła się reporterska pasja i szczegółowość naturalisty. W okresie 1885-1886 Podkowiński kontynuował studia malarskie w akademii petersburskiej w pracowni batalisty Bogdana Willewaldego. Zasadniczą cezurę wyznaczył w jego twórczości rok 1889, który w większości spędził - wraz ze szkolnym kolegą Józefem Pankiewiczem - w Paryżu; tu porzucił całkowicie realistyczną konwencję obrazowania na rzecz impresjonistycznej techniki, utrwalając na płótnie ulotne wrażenia wizualne. Po powrocie do kraju w 1890 r. osiadł na stałe w Warszawie. Wspólnie z Pankiewiczem wystawił w Salonie Aleksandra Krywulta swe paryskie obrazy, budząc ostry sprzeciw krytyki i publiczności ("Zeschnięty słonecznik"; "Latarnik paryski"; "W okolicy Fontainebleau"). Podkowiński bardziej konsekwentnie od Pankiewicza rozwijał impresjonistyczną linię swej twórczości. Z tematycznego repertuaru francuskich impresjonistów zaczerpnął motyw wąskiego tunelu ulicy ujętej z podwyższonego punktu obserwacji - z okna pracowni - zmieniającej swój wygląd w zależności od pory roku ("Ulica Nowy Świat w Warszawie w dzień letni", 1891; "Ulica Nowy Świat w Warszawie w dzień zimowy", 1892). Z 1892 roku pochodzą nasycone słońcem pejzaże sugestywnie oddające migotliwość atmosfery, malowane przez artystę w Mokrej Wsi i Chrzesnem koło Radzymina ("Chłopiec w stawie - Mokra Wieś"; "W ogrodzie"; "Dzieci w ogrodzie"). Drobnymi uderzeniami pędzla artysta wydobył rozedrgane plamy światła i cienie kładące się na listowiu, kwiatach i trawach, opierając kompozycję na kontraście tonów ciepłych i zimnych ("Poranek - sad w Chrzesnem", 1892). W 1891 r. Podkowiński namalował "Portret Wincentyny Karskiej" uznany za pierwszy w historii sztuki polskiej wizerunek wykonany w plenerze. Późniejszym pejzażom powstałym w Wilczycach, Bidzinach i Sobótce koło Sandomierza artysta nadał bardziej syntetyczny kształt, spiętrzając horyzontalnie rozciągnięte plany pól i wzgórz oddanych długimi, zamaszystymi pociągnięciami pędzla ("Wilczyce - pole koniczyny", 1893; "Krajobraz z Sobótki", W 1892 r. pojawiła się w malarstwie Podkowińskiego odmienna od impresjonistycznej tematyka, tematyka znamienna dla europejskiego symbolizmu, nawiązująca do literackich wątków, skoncentrowana na motywach miłości i śmierci. Od tego momentu twórczość artysty przebiegała dwutorowo - kontrapunktem dla świetlistych, luministycznych pejzaży stały się mroczne, ekspresyjnie stężone obrazy, które antycypowały narodziny wczesnego ekspresjonizmu. Ten nagły zwrot w sztuce Podkowińskiego wyznaczał wystawiony w 1892 r. "Taniec szkieletów" przedstawiający korowód nagich kobiet wirujących wraz z kościotrupami w abstrakcyjnej przestrzeni; artysta odwołał się tu do jednego z toposów symbolistycznej ikonografii - nieuchronności przemijania i śmierci. Równie "literackie" w swej symbolicznej warstwie i wątłej narracyjności były kompozycje "Miraże - kompozycja symboliczna" (1893), "Ironia. Fantazja. Oddaj mi serce" (1893) i "Nocturn - bajka o zaklętej królewnie" (1893).
2 votes Thanks 0
SandraFish
Władysław Podkowiński był malarzem. Student warszawskiej akademii sztuk pięknych .Malował pejzaże, sceny figuralne, portrety, obrazy symboliczne.Dziś bardzo znanym jego obrazem jest obraz przedstawiający perspektywę warszawskiej ulicy Nowy Świat. Był też on cenionym rysownikiem.Rysował do takich czasopism jak: "Biesiada Literacka", "Kłosy", "Tygodnik Ilustrowany", "Wędrowiec". Ilustrował również książki i kalendarze.
Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Wojciecha Gersona i Antoniego Kamieńskiego, następnie w Akademii Petersburskiej, po czym w latach 1889-1890 przebywał w Paryżu. Od 1890 aż do przedwczesnej śmierci mieszkał w Warszawie.
Jako malarz skłaniał się od czasu pobytu w Paryżu ku impresjonizmowi, pod koniec życia, w wyniku przeżyć osobistych (nieuleczalna choroba) skłonił się ku symbolizmowi. Uprawiał malarstwo olejne. Malował pejzaże, sceny figuralne, portrety, obrazy symboliczne. Jego najbardziej znanym obrazem jest głośny i szokujący mu współczesnych \"Szał uniesień\", przedstawiający nagą kobietę na koniu stającym dęba, wystawiony po raz pierwszy w warszawskiej \"Zachęcie\" w atmosferze skandalu.
Swą edukację artystyczną rozpoczął w latach 1882-1884 w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego. Już wówczas wykonywał ilustracje dla popularnych czasopism: "Tygodnika Ilustrowanego" i "Wędrowca". Skupione wokół "Wędrowca" środowisko twórców walczących o nobilitację sztuki realistycznej, na czele ze znakomitymi krytykami, Stanisławem Witkiewiczem i Antonim Sygietyńskim, w znaczący sposób oddziałało na kształtowanie się postawy artystycznej młodego Podkowińskiego; świadczą o tym jego rysunki utrwalające epizody z życia Warszawy, w których przejawiła się reporterska pasja i szczegółowość naturalisty. W okresie 1885-1886 Podkowiński kontynuował studia malarskie w akademii petersburskiej w pracowni batalisty Bogdana Willewaldego. Zasadniczą cezurę wyznaczył w jego twórczości rok 1889, który w większości spędził - wraz ze szkolnym kolegą Józefem Pankiewiczem - w Paryżu; tu porzucił całkowicie realistyczną konwencję obrazowania na rzecz impresjonistycznej techniki, utrwalając na płótnie ulotne wrażenia wizualne. Po powrocie do kraju w 1890 r. osiadł na stałe w Warszawie. Wspólnie z Pankiewiczem wystawił w Salonie Aleksandra Krywulta swe paryskie obrazy, budząc ostry sprzeciw krytyki i publiczności ("Zeschnięty słonecznik"; "Latarnik paryski"; "W okolicy Fontainebleau"). Podkowiński bardziej konsekwentnie od Pankiewicza rozwijał impresjonistyczną linię swej twórczości. Z tematycznego repertuaru francuskich impresjonistów zaczerpnął motyw wąskiego tunelu ulicy ujętej z podwyższonego punktu obserwacji - z okna pracowni - zmieniającej swój wygląd w zależności od pory roku ("Ulica Nowy Świat w Warszawie w dzień letni", 1891; "Ulica Nowy Świat w Warszawie w dzień zimowy", 1892). Z 1892 roku pochodzą nasycone słońcem pejzaże sugestywnie oddające migotliwość atmosfery, malowane przez artystę w Mokrej Wsi i Chrzesnem koło Radzymina ("Chłopiec w stawie - Mokra Wieś"; "W ogrodzie"; "Dzieci w ogrodzie"). Drobnymi uderzeniami pędzla artysta wydobył rozedrgane plamy światła i cienie kładące się na listowiu, kwiatach i trawach, opierając kompozycję na kontraście tonów ciepłych i zimnych ("Poranek - sad w Chrzesnem", 1892). W 1891 r. Podkowiński namalował "Portret Wincentyny Karskiej" uznany za pierwszy w historii sztuki polskiej wizerunek wykonany w plenerze. Późniejszym pejzażom powstałym w Wilczycach, Bidzinach i Sobótce koło Sandomierza artysta nadał bardziej syntetyczny kształt, spiętrzając horyzontalnie rozciągnięte plany pól i wzgórz oddanych długimi, zamaszystymi pociągnięciami pędzla ("Wilczyce - pole koniczyny", 1893; "Krajobraz z Sobótki",
W 1892 r. pojawiła się w malarstwie Podkowińskiego odmienna od impresjonistycznej tematyka, tematyka znamienna dla europejskiego symbolizmu, nawiązująca do literackich wątków, skoncentrowana na motywach miłości i śmierci. Od tego momentu twórczość artysty przebiegała dwutorowo - kontrapunktem dla świetlistych, luministycznych pejzaży stały się mroczne, ekspresyjnie stężone obrazy, które antycypowały narodziny wczesnego ekspresjonizmu. Ten nagły zwrot w sztuce Podkowińskiego wyznaczał wystawiony w 1892 r. "Taniec szkieletów" przedstawiający korowód nagich kobiet wirujących wraz z kościotrupami w abstrakcyjnej przestrzeni; artysta odwołał się tu do jednego z toposów symbolistycznej ikonografii - nieuchronności przemijania i śmierci. Równie "literackie" w swej symbolicznej warstwie i wątłej narracyjności były kompozycje "Miraże - kompozycja symboliczna" (1893), "Ironia. Fantazja. Oddaj mi serce" (1893) i "Nocturn - bajka o zaklętej królewnie" (1893).