Question

Napisz życiorys Pana Jezusa ! ;-D

Taaki długi trochę potrzebujee ! ; ))

Z góry dzieki ;PPP .

Answer 1

Zgodnie z przekazem nowotestamentowym Jezus Chrystus urodził się w żydowskiej rodzinie, jako syn Marii poślubionej Józefowi. Nadano mu imię Jezus. Józef był z zawodu cieślą, a według Ewangelii Mateusza i Łukasza potomkiem króla Dawida (różnice w genealogii Jezusa, zachodzące między relacjami tych Ewangelistów, tłumaczy się hebrajskim prawem i zwyczajem lewiratu – 5 Księga Mojżeszowa/Powtórzonego Prawa r.25, 5-6). Wedle Ewangelii Mateusza i Łukasza, jedynych pism w Nowym Testamencie, które zawierają informacje o poczęciu i narodzinach Jezusa, został on poczęty nie przez Józefa, lecz przez Ducha Świętego w łonie Marii (por. Łk 1,35 i Mt 1,18).

Ewangelia Łukasza i Mateusza zgodne są co do tego, że Jezus urodził się w wiosce Betlejem niedaleko Jerozolimy. Ewangeliści podają różne szczegóły okoliczności jego narodzin. Według Ewangelii Łukasza Józef wraz z małżonką Marią udali się na spis powszechny zarządzony przez cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta, a gdy tam dotarli Maryja urodziła Jezusa (por. Łk 2,1-7). Jak każde żydowskie dziecko płci męskiej, Jezus został obrzezany ósmego dnia po narodzeniu. [6] Po porodzie, który – wedle Ewangelii Łukasza – miał miejsce w ubogiej stodole (lub grocie), w nieokreślonym bliżej czasie rodzina wróciła do Nazaretu, małej wioski w Galilei. Według Ewangelii Mateusza za namową anioła, który objawił się we śnie Józefowi, cała rodzina zbiegła do Egiptu, aby ujść zorganizowanej przez Heroda rzezi niemowląt. Po śmierci Heroda Józef z Marią udali się do Galilei i zamieszkali w Nazarecie[7].

Ewangelia Mateusza wśród wydarzeń związanych z narodzinami Jezusa opowiada o odwiedzinach mędrców ze Wschodu, prowadzonych przez gwiazdę betlejemską, dla oddania pokłonu Jezusowi, którego uważają za nowo narodzonego króla żydowskiego i o tzw. rzezi niewiniątek urządzonej z rozkazu Heroda który pragnie pozbyć się rywala do korony królewskiej. Ostrzeżeni przez anioła Józef i Maria wraz z dzieckiem podejmują się ucieczki do Egiptu, a po powrocie osiedlają się w Nazarecie, małej wiosce w Galilei (por. Mt 2,1-23).

Józef pojawia się na kartach Ewangelii Łukasza po raz ostatni, gdy Jezus ma 12 lat (Łk 2, 41-48).

O narodzinach i dziecinnych latach Jezusa mówią również apokryfy zwane Ewangeliami Dzieciństwa. Obszernymi i najbardziej popularnymi są Protoewangelia Jakuba oraz Ewangelia Dzieciństwa Tomasza. Według tego ostatniego tekstu Jezus od wczesnego dzieciństwa zdolny miał być do czynienia cudów, wcześniej wykorzystując je do własnych celów[8]. Apokryfy nie są akceptowane przez chrześcijan jako księgi natchnione, niemniej wywarły one wielki wpływ na kulturę chrześcijańską na przestrzeni jej dziejów[potrzebne źródło].
Nauczanie
Wskrzeszenie Łazarza, Jan Matejko

Cztery Ewangelie nowotestamentowe wiążą początek publicznej działalności Jezusa z postacią Jana Chrzciciela, wedle Ewangelii Łukasza krewnego Jezusa, który u brzegów rzeki Jordan dokonywał aktów chrztu czyli zanurzenia w wodzie dla obmycia z grzechów (por. Mk 1,4-5). Jezus poprosił Jana o chrzest. Jan Chrzciciel, chrzcząc Jezusa, stwierdził publicznie, że jest on oczekiwanym przez Żydów Mesjaszem i jednocześnie Synem Bożym. W czasie chrztu na Jezusa zstąpił Duch Święty w postaci gołębicy. Po uwięzieniu Jana Jezus rozpoczął nauczanie i działalność publiczną. Wśród cudów opisywanych w Ewangeliach są m.in.: wskrzeszenie umarłych: córki przełożonego synagogi, syna wdowy z miasteczka Nain i człowieka imieniem Łazarz z Betanii, uzdrowienia niewidomych, głuchych, sparaliżowanych, chromych, trędowatych i cierpiących na inne choroby, wypędzanie demonów z opętanych, zamiana wody w wino, cudowne rozmnożenie chleba, chodzenie po wodzie. Według teologii chrześcijańskiej cuda opisywane w Ewangeliach mają zawsze charakter poglądowy, tzn. służą wzmacnianiu przekazu słownego nauczania i wykazywaniu przewagi wiary, nadziei i miłości (cnót podstawowych w chrześcijaństwie) nad innymi systemami wartości oraz mają za zadanie dowieść mesjaństwa i boskości Jezusa.

Z czasem działalność Jezusa zdobywała coraz większą popularność. Wybrał grupę dwunastu uczniów, z których jedenastu po jego śmierci kontynuowało nauczanie o nadchodzącym królestwie niebieskim. Nauczanie Jezusa, w formie jaka została przekazana w Ewangeliach, jest podstawą wiary chrześcijańskiej. Było ono oparte na Starym Testamencie, jednak treści starotestamentowe zostały zreinterpretowane. Kluczowe dla nauki Jezusa pojęcia to: wiara, miłosierdzie, sprawiedliwość, miłość, nadzieja, wybaczenie, współczucie, znoszenie cierpienia. Najdobitniej nauczanie Jezusa Chrystusa przedstawione jest w Kazaniu na Górze zawartym w dwóch nieco różnych wersjach w Ewangelii Mateusza i Ewangelii Łukasza.

Jezus nauczał że:

* Królestwo Boże jest wspólnotą, gdzie Bóg jest głową, a ludzie członkami, a on sam jest przyczyną i gwarantem jego nadejścia;
* on sam jest Synem Bożym; według nauk większości Kościołów – prawdziwym Bogiem, ale i prawdziwym człowiekiem;
* jest współstworzycielem Wszechświata;
* on jest bożym barankiem (barankiem paschalnym) ofiarowującym swoje życie, aby dać ludziom możliwość uzyskania zbawienia;
* najważniejszym przykazaniem jest miłować swojego Boga całym sercem i umysłem, a bliźniego swego jak siebie samego, gdzie bliźnim jest każdy człowiek;
* wiara w to, że jest on Synem Boga, posłuszeństwo i miłość do niego prowadzą do nowego narodzenia – narodzenia się w Królestwie Bożym;
* nowe narodzenie daje nową naturę, uzdalniając takich ludzi do posłuszeństwa jego przykazaniom wypowiedzianym m.in. w Kazaniu na Górze;
* powróci "w obłokach niebieskich" w "Dniu Pańskim", aby dokonać sądu nad światem.

Pojmanie, męczeńska śmierć i zmartwychwstanie
Krucyfiks

Kiedy uczniowie Jezusa otrzymali stosowne przygotowanie, aby prowadzić Kościół po jego odejściu, nadszedł czas na zakończenie jego misji na ziemi. Jezus, jako Baranek Boży, ten, który przyszedł, aby oddać swoje życie w zastępstwie grzeszników, wyruszył do Jerozolimy na tydzień przed Świętem Paschy. Po uroczystym wjeździe do Jerozolimy nie pozwolił pielgrzymom obwołać się królem. Podjął konfrontację w świątyni z głównymi frakcjami religijnymi Izraela: faryzeuszami i saduceuszami. Konfrontację tę można obserwować w ostatnich rozdziałach ewangelii synoptycznych. Oprócz wystąpień w świątyni spędzał dużo czasu ze swoimi uczniami, nauczając ich.

Liderzy frakcji saduceuszów i faryzeuszów postanowili pojmać go i zabić. Zdecydowali tak, ponieważ:

* Obawiali się, iż jego działalność rozbudza u Żydów nadzieje mesjańskie, co mogło prowadzić do wybuchu powstania przeciw Rzymowi i ściągnąć krwawą zemstę rzymskich legionów (J, 11,45-48)
* Jezus rościł sobie prawo do tytułu Mesjasza i Syna Bożego, co w oczach starszyzny żydowskiej było bluźnierstwem (J 4,25-26; J 10,30-31)
* Otaczał się ludźmi prostymi i bez wykształcenia oraz wykluczonymi ze społeczności izraelskiej (Żydzi nie przestrzegający prawa Mojżeszowego, poborcy podatków, nierządnice). Inteligencja żydowska (uczeni w Piśmie) uznała, że jest wobec niej zbyt surowy i wymagający, czym zrażał ją do siebie (Łuk.11, 37-48)
* Wobec ludu jawnie zarzucał przywódcom Izraela brak pobożności i religijność na pokaz (Mt 23,1-39)

Ostatnia Wieczerza pędzla Leonarda da Vinci

Na dzień przed swoim pojmaniem spożył wraz z uczniami Ostatnią Wieczerzę, na której po raz kolejny zapowiedział swój przyszły los i pożegnał się z Apostołami. Podczas niej ustanowił elementarny dla większości chrześcijan sakrament Eucharystii. Tejże nocy, zdradzony przez jednego z uczniów, Judasza, został pojmany i postawiony przed religijnym sądem żydowskim – Sanhedrynem. Jezusa oskarżano m.in. o bluźnierstwo przeciwko przybytkowi Boga – Świątyni Jerozolimskiej. Ostatecznie został uznany przez Sanhedryn za winnego bluźnierstwa przez nazwanie siebie Synem Bożym.

Wydany w ręce rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata, oskarżony został przez arcykapłanów i starszych o podburzanie narodu, namawianie do niepłacenia podatków cesarzowi oraz podawanie się za żydowskiego króla. Piłat, nie znajdując dowodów winy, odesłał Jezusa do tetrarchy galilejskiego Heroda Antypasa, syna Heroda Wielkiego, aby ten osądził swego poddanego. Herod nie chciał podjąć się wydania wyroku i odesłał więźnia z powrotem do Piłata. Rzymski namiestnik nadal przeciwny był żądaniom arcykapłanów oraz żydowskiego pospólstwa, domagającego się wyroku śmierci; chcąc im zadośćuczynić, nakazał ubiczować Jezusa, aby sponiewieranego więźnia wypuścić na wolność.

Po biczowaniu, pod presją wzburzonego tłumu i wobec szantażu ze strony arcykapłanów, grożących oskarżeniem namiestnika przed cesarzem, wbrew rzymskiemu prawu, które zakazywało dalszego karania po wymierzeniu chłosty, Piłat skazał Jezusa na śmierć przez ukrzyżowanie (dla obywateli rzymskich przewidziana była kara śmierci przez ścięcie mieczem).
Negatyw całunu turyńskiego

Elementem wyroku było niesienie przez skazanego poziomego elementu krzyża (patibulum) z aresztu do miejsca kaźni (część pionowa już tam się znajdowała). Skazaniec, przybity do krzyża, wisiał na nim aż do śmierci, najczęściej na skutek uduszenia. Ewangelie opisują szczegółowo pojmanie, sąd i konanie Jezusa na krzyżu, oraz wspominają o dwóch epizodach, które się wydarzyły podczas niesienia krzyża: przymuszenie Szymona Cyrenejczyka do pomocy w niesieniu krzyża oraz dialog Jezusa z kobietami płaczącymi nad jego losem. Ewangeliczne opisy męki obejmują: trwogę w ogrodzie oliwnym, zdradę Judasza, sąd i biczowanie, założenie korony cierniowej i wyszydzenie, odarcie z szat i przybicie do krzyża, grę w kości pomiędzy żołnierzami o jego szaty, rozmowy z dwoma pospolitymi przestępcami, którzy byli ukrzyżowani obok Jezusa, oraz ze stojącymi pod krzyżem Marią i Janem, moment śmierci i poprzedzającą go agonię, oraz zdjęcie z krzyża i złożenie w grobie należącym do Józefa z Arymatei.

Inne epizody, takie jak trzy upadki pod krzyżem, czy otarcie twarzy chustą przez Weronikę, które występują w liturgii Drogi krzyżowej należą do tradycji.

Zgodnie z Nowym Testamentem Jezus umarł na krzyżu, jednak trzeciego dnia po złożeniu jego zwłok w kamiennym grobie zmartwychwstał, a następnie przez 40 dni spotykał się ze swoimi uczniami, udowadniając im, że żyje, i tłumacząc sens swojej męczeńskiej śmierci i zmartwychwstania.

Ewangeliczny opis śmierci i zmartwychwstania Jezusa ma kluczowe znaczenie dla chrześcijaństwa, stanowiąc podstawę liturgii większości Kościołów chrześcijańskich. Jest zapowiedzią przyszłych losów ludzkości ukazywanych z perspektywy eschatologicznej.