Question

napisz życiorys na 1 stronę kardynała henryka gulnowienicza

Answer 1

Henryk Roman Gulbinowicz

(1923-) – polski duchowny katolicki, kardynał prezbiter, arcybiskup senior wrocławski. W latach 1976-2004 arcybiskup metropolita wrocławski.

Młodość spędził w majątku dziedzicznym Gulbinowiczów w podwileńskiej wsi Szukiszki.

3 stycznia 1976 mianowany arcybiskupem metropolitą wrocławskim po zmarłym kardynale Bolesławie Kominku.

Autor wielu prac dotyczących teologii moralnej, etyki, ekumenizmu oraz historii ziem wschodnich Polski. Jako biskup udzielił święceń kapłańskich m.in. Sławojowi Leszkowi Głódziowi, późniejszemu biskupowi polowemu WP i ordynariuszowi warszawsko-praskiemu.

Odznaczony 17 października 2008 r. przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Doktor honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Politechniki Wrocławskiej, Akademii Medycznej we Wrocławiu, 641. Kawaler Orderu Uśmiechu.

       

Answer 2

W 1944 rozpoczął studia w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Wilnie, przeniesionym w 1945 do Białegostoku, gdzie 18 czerwca 1950 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abpa Romualda Jałbrzykowskiego. W latach 1951–1955 kontynuował naukę na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, kończąc je doktoratem z teologii moralnej i etyki.

Krótko po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz i prefekt szkół podstawowych w Szudziałowie (powiat Sokółka), a po studiach w Lublinie był duszpasterzem akademickim w Białymstoku. W 1959 przeniesiony do Olsztyna, gdzie był profesorem teologii moralnej i etyki w Wyższym Seminarium Duchownym „Hosianum”. W warmińskim seminarium pełnił szereg funkcji – prefekta studiów (1960–1963), wicerektora (1963–1968), wreszcie rektora (1968–1970).

Powrócił do Białegostoku w styczniu 1970. 8 lutego 1970 otrzymał święcenia biskupie w prokatedrze białostockiej z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego. Mianowany biskupem tytularnym Acci i administratorem części archidiecezji wileńskiej, która po II wojnie światowej znalazła się w granicach Polski, z siedzibą w Białymstoku. Jako zwierzchnik administratury apostolskiej przeprowadził zmiany organizacyjne oraz powołał do życia Ośrodek Duszpastersko-Katechetyczny.

15 grudnia 1975 mianowany arcybiskupem metropolitą wrocławskim po zmarłym kardynale Bolesławie Kominku. Archidiecezję objął 12 stycznia, ingres do katedry we Wrocławiu odbył 2 lutego 1976. Przeprowadził we Wrocławiu synod archidiecezjalny oraz Kongres Pracy, założył wiele nowych parafii. Był przewodniczącym lokalnego Komitetu Organizacyjnego 46 Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu w 1997. Brał aktywny udział w pracach Episkopatu Polski, zasiadając w Radzie Stałej Episkopatu, był członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji ds. Duchowieństwa, Komisji ds. Duszpasterstwa Emigracji. W latach 1977–1987 był profesorem teologii moralnej i Wielkim Kanclerzem Papieskiego Fakultetu Teologicznego we Wrocławiu.

25 maja 1985 kreowany kardynałem, otrzymał tytuł prezbitera kościoła Niepokalanego Poczęcia Maryi w Grottarossie. Pracował w watykańskich kongregacjach: ds. Duchowieństwa, ds. Kościołów Wschodnich i ds. Ewangelizacji Narodów. Uczestniczył w pracach VIII sesji zwykłej Światowego Synodu Biskupów w Watykanie (1990).