Question

Napisz wiersz o Desce do krojenia-Na jutro! na Polski.

Answer 1

Mój Dziadek fascynował się deskami do krojenia mięsa. Podbierał je z kuchni i szkicował. Widział w każdej z nich postać ludzką, o głowie okrągławej jak u klasycznego homo sapiens lub stożkowatej jak płomyk ognia lub kopuła meczetu; o ramionach prostopadłych lub spadzistych. Przenosił na papier i na płótna, przez wiele lat. Deski - modelki. Tylko bez pup i biustów. A jedną taką dał mi w prezencie parapetówkowym – zresztą tradycyjny prezent przy takiej okazji - i do tego wielki sześcian żółtego sera, słój zielonych oliwek oraz paczuszkę wykałaczek na koreczki.



Początkowo, jako jeden z nielicznych sprzętów w kuchni, Nasza Pierwsza deska do krojenia służyła wszystkiemu: jako pokrywka na parzącą się herbatę, jako talerz na wieczorne kanapki, jako podstawka pod garnek z parującą kaszą oraz jako deska do krojenia wszystkiego.

Kiedy przyszła następna, Nowa, druga deska do krojenia, z miejsca zaczęła wszystkich pouczać: że deska to powinna być osobna do mięsa (plebs), osobna do chleba (świętość) i osobna do sera (arystokracja). A to tylko początek, bo jeszcze sporo wprowadziła podziałów klasowych i wszystkim wyłożyła podstawy tych podziałów, w zaledwie kilka wieczorów, szeroko je uzasadniając i nudząc wszystkich przeokropnie. A niektórych lekko irytując, tą klasowością.
Pierwsza patrzyła pobłażliwie, mrucząc do siebie: „zobaczysz, jak się tu kroi demokratycznie, w tym domu”. I rzeczywiście. Nowa była zaskoczona: krojono na niej wszystko. I dobrze, jak to były słodkie pomidory i aromatyczna bazylia. Bo w gorszy dzień potrafił przyjść i czosnek: „jakby zgniatarki nie było – pfu!” – fuknęła. A jak już przyszła zgniatarka to – „prymitywne stworzenie, ale użyteczne” – zaakceptowała ją łaskawie. Taką znów cebulę to dla odmiany lubiła. Bo „z cebulą to się dało choć pogadać” i było tak rzewnie, jakby się romanse czytało, a właściwie same ich łzawe końcówki.

Pewnego dnia użyłam i Pierwszej i Nowej. Na Nowej - sery, więc była wysoce usatysfakcjonowana. Jednak tylko do czasu, kiedy na Pierwszej wjechały tapasy. Nowa była strasznie zazdrosna – „Tapasy! Taka klasa. Suszone pomidory, łososie, śliwki w boczku!”. Przy tym sery, jej zdaniem, nawet te zawsze pierwszorzędne sery, spadły do drugiej ligi. Po kilku kieliszkach wina, rozluźniona, wzięłam Pierwszą do ręki i zaczęłam oglądać, przypominając sobie fascynacje Dziadka. Wąchać.
Z jakiejś skrzynki wyciągnęłam kilka dziadkowych zdjęć, a spomiędzy nich wypadło parę fotografii obrazów Warhola. W kuchennej szafce wygrzebałam jakąś gąbkę, taką sporą, żółtą, bez dodatków wspomagających mycie naczyń lub ciał. Pocięłam ją na kostki, takie jak do gry. Później rozerwałam sznur drewnianych korali, w zielonkawym kolorze, nadziałam na gwoździki, po kostce i po koralu, a w Pierwszej wyborowałam dziurki mini wiertarką. Nowa, choć nie jej to dotyczyło, skrzywiła się, jakby ją zabolało. Pierwsza – nie. Podobał jej się początek czegoś niespotykanego. Ubrałam ją w gwoździki z nadzieniem i powiesiliśmy ją na ścianie, ze sztucznymi koreczkami, jak obraz. Pozostała w kuchni, ale już nie była taka surowo użytkowa. Tylko sztuczna, jak sztuka.
Teraz to już nie deska do krojenia, ale „Deska Do Krojenia”. Szlachetna Sir-Deska. Nabyła cudzysłów, co przeniosło ją do innego świata.
Od tego czasu odczuła na własnej skórze, o ile lepiej jest wisieć, niż leżeć. Wisieć, jako sztuka. Może wtedy pierwszy raz zaświtało jej w drewnianej głowie, że skoro jest już sztuką, może wkrótce stanie się artystą?

Nowa natomiast wpadła w depresję i zamilkła. Tymczasem Pierwszej, dla odmiany, odbiła woda sodowa do głowy i zaczęła dużo gadać, w tym najwięcej krytykować. Naraziła się chyba wszystkim w kuchni, a najbardziej zażarcie kłóciła się z nożem, wiedząc, że jest już poza jego zasięgiem. Zgorzkniał, zrobił się ostry i złośliwy, a sprzęty, które miały z nim na co dzień do czynienia, miały to za złe „Desce do Krojenia”, czyli kiedyś swojskiej Pierwszej.

Pewnego dnia jej bezczelność przybrała już takie rozmiary, że ostro zahaczyła o świat ludzki. Kłóciłam się z W. o wyjazd do Japonii. Nie chciał mnie puścić, a ja bezwzględnie chciałam jechać. Na trzy miesiące. Deska, w ambicji swojej rosnąca, postanowiła się wtrącić. Zaingerować w życie ludzkie, jak równy z równym, jak człowiek. Innym sprzętom dech zaparło, kiedy zobaczyły, że dawna Pierwsza powolutku przesuwa się na gwoździu, na którym zawisła, w kierunku jego główki. Cisza potęgowała coraz bardziej podniesione głosy ludzi. Wreszcie krzyknęłam, że i tak pojadę, a Pierwsza, w tym dramatycznym momencie, dotarła do łebka gwoździkowego, podskoczyła i spadła z hukiem – i wdziękiem, którego żaden sprzęt, nawet nóż, nie mógł jej odmówić. Jak tancerka. Jak artystka. Podeszłam do niej. Większość „koreczków” odpadła. Napięcie klapło, oboje zbieraliśmy z podłogi resztki i ustaliliśmy, że ta Japonia przejdzie. Niech będzie. Pojechałam. Wzięłam ze sobą Pierwszą ze sobą.

W Japonii pytali, dlaczego używam deski w dziurki. No to im wyczarowałam historyjkę, że to szczęśliwa deska, amulet. A niektórym wciskałam, dla sportu, jakiś kit o odciekaniu tłuszczu i oddychaniu deski, bo „deska też człowiek”. Nie wszyscy się nabrali, ale niektórzy tak – byli już przyzwyczajeni, że Europejczycy są nieco dziwni, a nie wypada śmiać się z cudzego obyczaju. Woziłam ją wszędzie. Wykorzystywałam już jako łopatę (dziurki zatkały się ziemią) i jako tabliczkę do pisania, w trakcie negocjacji na targu, z użyciem kamyczka jako kredy. Była moim talerzem w podróży, moim wachlarzem w upale, moją podstawką na nogi, kiedy trzeba było skorzystać z obcego prysznica, moją powiernicą, kiedy miałam ochotę pomamrotać do kogoś, kto słucha, a sam nie gada.

Po powrocie uznałam, że Pierwsza przeszła już tyle, co żadna inna deska do krojenia i nie będzie potrafiła wrócić do pierwotnej, tradycyjnej, ale prymitywnej funkcji. Uzyskała duszę i powinna już zawsze być „sztuką”, jak u Dziadka na obrazach. Polakierowałam ją, dziurki uzupełniłam gwoździkami i przymocowałam inne drobne elementy metalowe w pewnym geometrycznym porządku, a na koniec oplotłam drucikiem. Wyglądała jak dzieło sztuki industrialnej skrzyżowanej z chłopską robotą drewnianą. Przymocowałam ją do płótna pomalowanego na czerwono, jako tła i oprawiłam w ramę, korespondującą stylem z nowym image’m deski.

Trzy tygodnie później, w sobotę zauważyłam, że deski nie ma. Zniknęła. Niepojęte; zaczęłam szukać racjonalnych rozwiązań: kot skoczył i wieszając się pazurami odkleił od płótna? Sprzątaczka przecierając z kurzu, nieopatrznie szarpnęła i wszystko spadło? Nie. Kot zdechł rok temu, a sprzątaczki nie mam. Wyszłam z domu pobiegać i pomyśleć.

Na murku w parku siedział włóczęga. Właściwie s i e d z i a ł a włóczęga, bo to umorusana kobitka, z natchnionym wyrazem twarzy, jakby aktorka ze zbankrutowanego teatru skrzyżowana z nawiedzoną malarką. W czerwonej sukni, całej w dziurach i błyszczącej jak płaszcz przeciwdeszczowy. Dziwna fryzura - czub stożkowaty, jakby płomyk ognia czy kopuła meczetu. Obserwowała mnie spode łba, jedząc coś miętolonego w dłoni. Zawahałam się: czy ja ją mogę znać? Zwolniłam kroku i spuściłam wzrok, usiłując sobie przypomnieć. Gdy ją mijałam, olśniło mnie. Podniosłam głowę, spojrzałam i jednocześnie rozpoznałam ją i skrzywiłam się z obrzydzeniem: jadła surowe mięso, odgryzając kawałki tak sprawnie, jakby je odkrawała nożem. Zauważyła, że teraz to ją już poznałam, wcześniej nie była pewna, dlatego mnie tak uważnie obserwowała. Przygarbiła się i ruszyła żwawo w przeciwnym kierunku, chowając resztkę surowej wołowiny do kieszeni. Ledwo wyplątała rękę ze schowanego tam kłębka drutu. Coś przy tej szarpaninie wypadło, ale nie zatrzymała się.