Swym naśladowcom Jezus powiedział: „Jesteście moimi przyjaciółmi, jeśli czynicie to, co ja wam nakazuję” (Jana 15:14). Ponieważ nauki Jezusa dotyczyły wszystkich dziedzin życia, jego uczniowie nazywali praktykowaną przez siebie religię „Drogą” (Dzieje 9:2). Nieco później „dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów chrześcijanami” (Dzieje 11:26). Trafnie określono ich w ten sposób jako ludzi wierzących, że Jezus Chrystus to Syn Boży, który objawił ludzkości wolę swego niebiańskiego Ojca. Pobudzani taką wiarą, chrześcijanie podążali drogą zdecydowanie różniącą się od dróg, którymi szła reszta świata.
Pod wpływem nauk Chrystusa jego naśladowcy posłusznie się stosowali do zasad biblijnych, wystrzegając się „rozpusty, nieczystości, rozpasania, bałwochwalstwa, uprawiania spirytyzmu, nieprzyjaźni, waśni, zazdrości, napadów gniewu, swarów, (...) pijatyk, hulanek i tym podobnych rzeczy” (Galatów 5:19-21; Efezjan 4:17-24). Chrześcijanom w Koryncie apostoł Paweł przypomniał, że niektórzy z nich dawniej kalali się takim postępowaniem, dodał jednak: „Ale zostaliście umyci, ale zostaliście uświęceni, ale zostaliście uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (1 Koryntian 6:9-11).
W pierwszych miarodajnych dokumentach przedstawiono chrześcijaństwo jako ruch z gruntu moralny i prawomyślny. Jego członkowie pragnęli być dobrymi obywatelami i lojalnymi poddanymi. Wystrzegali się błędów i występków pogaństwa. W życiu prywatnym starali się być zgodnymi sąsiadami i zaufanymi przyjaciółmi. Uczyli się statecznego, pracowitego i czystego życia. Pośród powszechnego zepsucia i rozwiązłości wyróżniali się — jeśli pozostawali wierni swym zasadom — uczciwością i prawdomównością. Trzymali się wzniosłych norm w życiu płciowym: mieli w poszanowaniu związek małżeński i prowadzili moralnie czyste życie rodzinne. Taka postawa charakteryzowała wyznawców chrystianizmu w jego początkowym okresie.
Priorytetem było pomaganie sobie nawzajem czym okazywali sobie niekłamaną miłość braterską. To ich wyróżniało od innych ludzi. Troszczyli się o wdowy i sieroty zbierając na ten cel datki. Byli bardzo gościnni i przyjmowali jedni drugich.
Nie mieszali się do polityki – pozostając całkiem neutralni.
Sumiennie płacili podatki zgodnie z tym co powiedział Jezus „oddaj Bogu co boże a cezarowi co cezara”
Inną cechą wyodrębniającą pierwszych chrześcijan była gorliwa ewangelizacja. Chrystus polecił swym naśladowcom: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mateusza 28:19, 20). Co to oznaczalo? Chrześcijanie mieli iść i głosić wszędzie i każdemu. Na drogach i w miastach, na placach i po domach. W porze dogodnej i niedogodnej. Biednym i bogaczom pyszniącym się swymi dobrami. (...) Mieli podróżować lądem i morzem, by dotrzeć aż do krańców ziemi”.
Swym naśladowcom Jezus powiedział: „Jesteście moimi przyjaciółmi, jeśli czynicie to, co ja wam nakazuję” (Jana 15:14). Ponieważ nauki Jezusa dotyczyły wszystkich dziedzin życia, jego uczniowie nazywali praktykowaną przez siebie religię „Drogą” (Dzieje 9:2). Nieco później „dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów chrześcijanami” (Dzieje 11:26). Trafnie określono ich w ten sposób jako ludzi wierzących, że Jezus Chrystus to Syn Boży, który objawił ludzkości wolę swego niebiańskiego Ojca. Pobudzani taką wiarą, chrześcijanie podążali drogą zdecydowanie różniącą się od dróg, którymi szła reszta świata.
Pod wpływem nauk Chrystusa jego naśladowcy posłusznie się stosowali do zasad biblijnych, wystrzegając się „rozpusty, nieczystości, rozpasania, bałwochwalstwa, uprawiania spirytyzmu, nieprzyjaźni, waśni, zazdrości, napadów gniewu, swarów, (...) pijatyk, hulanek i tym podobnych rzeczy” (Galatów 5:19-21; Efezjan 4:17-24). Chrześcijanom w Koryncie apostoł Paweł przypomniał, że niektórzy z nich dawniej kalali się takim postępowaniem, dodał jednak: „Ale zostaliście umyci, ale zostaliście uświęceni, ale zostaliście uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (1 Koryntian 6:9-11).
W pierwszych miarodajnych dokumentach przedstawiono chrześcijaństwo jako ruch z gruntu moralny i prawomyślny. Jego członkowie pragnęli być dobrymi obywatelami i lojalnymi poddanymi. Wystrzegali się błędów i występków pogaństwa. W życiu prywatnym starali się być zgodnymi sąsiadami i zaufanymi przyjaciółmi. Uczyli się statecznego, pracowitego i czystego życia. Pośród powszechnego zepsucia i rozwiązłości wyróżniali się — jeśli pozostawali wierni swym zasadom — uczciwością i prawdomównością. Trzymali się wzniosłych norm w życiu płciowym: mieli w poszanowaniu związek małżeński i prowadzili moralnie czyste życie rodzinne. Taka postawa charakteryzowała wyznawców chrystianizmu w jego początkowym okresie.
Priorytetem było pomaganie sobie nawzajem czym okazywali sobie niekłamaną miłość braterską. To ich wyróżniało od innych ludzi. Troszczyli się o wdowy i sieroty zbierając na ten cel datki. Byli bardzo gościnni i przyjmowali jedni drugich.
Nie mieszali się do polityki – pozostając całkiem neutralni.
Sumiennie płacili podatki zgodnie z tym co powiedział Jezus „oddaj Bogu co boże a cezarowi co cezara”
Inną cechą wyodrębniającą pierwszych chrześcijan była gorliwa ewangelizacja. Chrystus polecił swym naśladowcom: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mateusza 28:19, 20). Co to oznaczalo? Chrześcijanie mieli iść i głosić wszędzie i każdemu. Na drogach i w miastach, na placach i po domach. W porze dogodnej i niedogodnej. Biednym i bogaczom pyszniącym się swymi dobrami. (...) Mieli podróżować lądem i morzem, by dotrzeć aż do krańców ziemi”.