Chrystofanie, pojawianie się Jezusa Chrystusa po zmartwychwstaniu. Z punktu widzenia teologii stanowią jego historyczny sprawdzian, gdyż zmartwychwstanie samo w sobie, jako wydarzenie nadprzyrodzone, może być jedynie przedmiotem wiary, nie zaś poznania historycznego. Traktuje się je jako fakt nie ulegający wątpliwości, choć ich liczba, kolejność oraz okoliczności i miejsca, w jakich się dokonały, pozostają kwestią dyskusyjną.
W 1 Liście do Koryntian św. Pawła i w Ewangeliach znajduje się wiele relacji o chrystofaniach, cześciowo ze sobą rozbieżnych, co tłumaczy się różnicą tradycji: starszej galilejskiej (św. Marek, św. Mateusz) i młodszej jerozolimskiej (św. Łukasz, św. Jan).
We wszystkich relacjach występują 2 typy chrystofanii: przeznaczone dla apostołów i dokonujace sie wobec osób spoza ich grona - np. wobec Marii Magdaleny i innych niewiast czy wobec uczniów wędrujacych do Emaus. Jezus nie zawsze był rozpoznawany od razu. Podkreśla się też wrażenie pewnej odmienności jego Osoby, niezwykłość jego ciała, choć zachowuje ono zmysłową dotykalność (doświadczenie św. Tomasza).
Chrystusofania- zjawianie się Jezusa Chrystusa po zmartwychwstaniu; Ewangelie zawierają dużo opisów chrystofanii, zwłaszcza przy pustym grobie i wobec grup uczniów; wspólne cechy chrystofanii zawarte w tych relacjach to: wrażenie inności Jezusa, niezwykłe właściwości jego ciała, zachowującego jednak ludzką postać i zmysłową dotykalność. Świadkowie chrystofanii w pierwszej chwili nie poznawali Jezusa, rozpoznanie go pociągało za sobą uwierzenie w niego.
Chrystofanie, pojawianie się Jezusa Chrystusa po zmartwychwstaniu. Z punktu widzenia teologii stanowią jego historyczny sprawdzian, gdyż zmartwychwstanie samo w sobie, jako wydarzenie nadprzyrodzone, może być jedynie przedmiotem wiary, nie zaś poznania historycznego. Traktuje się je jako fakt nie ulegający wątpliwości, choć ich liczba, kolejność oraz okoliczności i miejsca, w jakich się dokonały, pozostają kwestią dyskusyjną.
W 1 Liście do Koryntian św. Pawła i w Ewangeliach znajduje się wiele relacji o chrystofaniach, cześciowo ze sobą rozbieżnych, co tłumaczy się różnicą tradycji: starszej galilejskiej (św. Marek, św. Mateusz) i młodszej jerozolimskiej (św. Łukasz, św. Jan).
We wszystkich relacjach występują 2 typy chrystofanii: przeznaczone dla apostołów i dokonujace sie wobec osób spoza ich grona - np. wobec Marii Magdaleny i innych niewiast czy wobec uczniów wędrujacych do Emaus. Jezus nie zawsze był rozpoznawany od razu. Podkreśla się też wrażenie pewnej odmienności jego Osoby, niezwykłość jego ciała, choć zachowuje ono zmysłową dotykalność (doświadczenie św. Tomasza).
Chrystusofania- zjawianie się Jezusa Chrystusa po zmartwychwstaniu; Ewangelie zawierają dużo opisów chrystofanii, zwłaszcza przy pustym grobie i wobec grup uczniów; wspólne cechy chrystofanii zawarte w tych relacjach to: wrażenie inności Jezusa, niezwykłe właściwości jego ciała, zachowującego jednak ludzką postać i zmysłową dotykalność. Świadkowie chrystofanii w pierwszej chwili nie poznawali Jezusa, rozpoznanie go pociągało za sobą uwierzenie w niego.