Napisz recenzje z prasy katolickiej na temat kaplanstwa lub wybitnego kapłana. 2 strony kartki w zeszycie lub 1 strona papieru kancelaryjnego.
prosze oszybkie rozwiazanie zadania do zadania prosze dolaczyc artykuł lub podac str z ktorej byl on wziety
daje nalepsze odp:)
to jest pilne !!
prosze oszybkie rozwiazanie zadania do zadania prosze dolaczyc artykuł lub podac str z ktorej byl on wziety
daje nalepsze odp:)
to jest pilne !!
More Questions From This User See All
Urodził się 24 grudnia 1884 roku we wsi Miżany, powiat Oszmiana na Wileńszczyźnie. Dzieciństwo jego upływało w atmosferze nasilonego ucisku rusyfikacyjnego, a także wśród wspomnień o tych, którzy oddali swe życie w walce z przemocą caratu. Szkoły rosyjskie, w których uczył się, pogłębiły w młodym Stanisławie zainteresowanie polskością i katolicyzmem. Z ogromnym entuzjazmem czytał dzieła Henryka Sienkiewicza, Adama Mickiewicza. W trudnych warunkach patriotycznej konspiracji kształtował swą osobowość.
W 1904 roku ukończył szkołę średnią w Wilnie i uzyskał świadectwo maturalne, następnie został " przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego. Znalazł się w grupie wileńskich alumnów, którzy zmieścili się w limicie osób dopuszczonych do nauki decyzją władz carskich. Nauka pochłonęła go całkowicie, uczestniczył w kółkach oświatowych, w których w sposób 1 konspiracyjny pogłębiał wiedz z zakresu najnowszych nauk.
W 1908 roku ukończył naukę w seminarium i podjął decyzję o dalszych studiach. Już w październiku tegoż roku, mimo utrudnień carskich, rozpoczął studia na wydziale teologicznym Uniwersytetu w Innsbrucku w Austrii. Wkrótce dla pogłębienia swoich humanistycznych zainteresowań przeniósł się na studia w Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii. Uwieńczeniem tych studiów była praca doktorska nt. „Rycheza, królowa Polski". Doskonalił również znajomość języków francuskiego i niemieckiego.
W 1913 roku ks. St. Hałko powrócił do rodzinnych stron. Ówczesny administrator diecezji wileńskiej, ks. Kazimierz Michalkiewicz skierował go do pracy w parafii farnej w Białymstoku. Powierzył mu także zadanie prowadzenia duszpasterstwa katolickiego dla ludności francuskiej i niemieckiej, która tworzyła swoistą kolonię narodowościową.
W tym okresie w środowisku białostockim polska inteligencja, mieszczanie podjęli inicjatywę zorganizowania polskiego szkolnictwa.
Dotychczas rozwijały się tylko tajne komplety będące namiastką polskich szkółek.. Utworzono Towarzystwo Pomocy Szkołom Polskim. Już 6 listopada 1915 roku utworzono w prywatnym domu szkołę elementarną i podjęto próby zorganizowania szkoły średniej. Uzyskano zgodę władz niemieckich, które wtedy okupowały miasto (okres I wojny światowej). W dniu 29 listopada 1915 roku - w rocznicę wybuchu powstania listopadowego - zostało otwarte Polskie Gimnazjum Realne. Była to pierwsza, po 120 latach niewoli zaborców, w Białymstoku szkoła średnia. Na dyrektora tej szkoły białostoczanie wybrali najbardziej chyba wykształconego wówczas Polaka - ks. dr Stanisława Hałkę.
Młody, 31-letni kapłan, podjął energiczne działania. Szybko nawiązał kontakty z Główną Radą Opiekuńczą w Warszawie. Uzyskał poparcie księdza Jana Graiewskiego - znanego pedagoga i organizatora polskiego szkolnictwa, zaangażował personel nauczycielski, gromadził polskie książki, poszukiwał koniecznych funduszy.
W pierwszym roku nauki zgromadziło się w szkole ponad 250 dziewcząt i chłopców. Do pracy zatrudnił 12 nauczycieli. Zwracał wielką uwagę na wychowanie młodzieży w duchu polskim. Każda klasa miała swojego nauczyciela - wychowawcę. Ksiądz Dyrektor uważał, że w ten sposób będzie pełniejsze rozpoznanie sytuacji wychowawczej, warunków życia uczniów.
Szkoła składała się z dwóch części - gimnazjum męskiego, którym kierował sam dyrektor i gimnazjum żeńskiego z przełożoną Marią Kością.
W środowisku szkolnym rozpoczął działalność białostocki skauting, który od 1913 roku prowadził pracę konspiracyjną. Była to jedyna patriotyczna organizacja młodzieży, która wkrótce przekształciła się w Związek Harcerstwa Polskiego. Dyrektor był jej wielkim propagatorem.
Gimnazjum bardzo szybko stało się centralnym ośrodkiem oświaty polskiej w Białymstoku - nauka w języku polskim, nauczyciele - Polacy, biblioteka szkolna z polską literaturą, polski związek młodzieży (ZHP). Były to niewątpliwe sukcesy Dyrektora tej szkoły, ale także nauczycieli pracujących pod jego kierownictwem.
Ożywienie patriotyczne wśród młodzieży i nauczycieli rozszerzało się także na społeczeństwo miejskie i okolice. Wzbudzało ono podejrzenia wśród niemieckich okupantów. Księdza Dyrektora oskarżono jako „niebezpiecznego pedagoga i Polaka". W lipcu 1916 roku aresztowano i wojskowy sąd niemiecki skierował do obozów jenieckich, najpierw w Bytowie, Celle-Schloss koło Hannoweru i w Czersku. Ksiądz Hałko do Białegostoku wrócił pod koniec listopada 1918 roku i od razu włączył się do pracy z młodzieżą.
Po uwolnieniu miasta spod okupacji niemieckiej 19 lutego 1919 roku, ks. Dyrektor dalej wspierał swoją szkołę, a także brał czynny udział w zorganizowaniu polskiego życia społecznego. Związał się z narodowym chrześcijańskim ruchem robotniczym i stał się jego czołowym przedstawicielem na ziemi białostockiej.
W uznaniu jego zasług społeczeństwo białostockie w wyborach do Sejmu Ustawodawczego w czerwcu 1919 roku wybrało ks. St. Hałkę na posła w okręgu nr 33 obejmującym powiaty białostocki i sokolski. Bardzo aktywnie włączył się do prac parlamentarnych, był członkiem komisji oświatowej i komisji spraw zagranicznych.
Od 7 grudnia 1919 roku był członkiem Narodowego Chrześcijańskiego Klubu Robotniczego. Wśród jego wystąpień sejmowych doniosły był głos 22 lipca 1919 roku w sprawie przyłączenia do odradzającego się państwa polskiego ziem wschodnich, zwłaszcza Białostocczyzny. Zgłaszane przez niego rezolucje w tej sprawie zostały w Sejmie uchwalone większością głosów. Jego działania polityczne przyczyniły się do upaństwowienia szkół średnich na wschodnich obszarach, a także podniesienia w nich poziomu nauczania.
Już 20 września 1919 roku gimnazjum męskie upaństwowiono i nadano mu nazwę: Państwowe Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta. Ksiądz St. Hałko otrzymał od władz oświatowych w Warszawie mianowanie na dyrektora szkoły. Gimnazjum umieszczono w starym gmachu szkolnym przy ul. Kościelnej 9, róg Warszawskiej 8. W tym samym okresie upaństwowiono także gimnazjum żeńskie, które otrzymało nazwę: Państwowe Gimnazjum im. Księżnej Anny z Sapiehów Jabłonowskiej i otrzymało gmach przy ul. Mickiewicza 1.
Dzięki ofiarnej pracy ks. St. Hałki białostockie szkolnictwo osiągnęło taki sam, jak w całej odradzającej się Polsce, poziom organizacyjny. W Białymstoku były dwie szkoły średnie (męska i żeńska) oraz kilka szkół elementarnych (powszechnych).
Pokojową odbudowę szkolnictwa przerwała agresja bolszewicka w 1920 roku Ponad 100 uczniów poszło na wojnę w szeregach polskich oddziałów. Pod komendą nauczyciela, ks. St. Marcinkowskiego, wyruszyli na obronę Warszawy, a ks. Dyrektor udzielił im specjalnego błogosławieństwa i wkrótce przybył do Warszawy.
Po wojnie rozpoczął się codzienny trud pracy i nauki w państwowym gimnazjum. Do szkoły zgłaszało się coraz więcej uczniów. Ksiądz Dyrektor podjął wtedy decyzję o utworzeniu od stycznia 1924 roku oddziałów równoległych pod nazwą Filia w gmachu przy ul. Warszawskiej 63. Stały się one wkrótce podstawą do utworzenia nowego gimnazjum męskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Jako dyrektor wykazał wybitne zdolności administracyjne. Dzięki jego inicjatywie, poparciu rodziców uczącej się młodzieży oraz subsydiom władz państwowych rozbudowano gmach wzdłuż ulicy Kościelnej. Urządzono tam dużą, przepiękną aulę na piętrze, a na parterze pracownie naukowe, zwiększono zbiory biblioteczne. Odnowiono także elewację zewnętrzną tworząc elementy stylu neoklasycznego (kolumnada, portal).
Ksiądz St. Hałko zwracał wielką uwagę na wychowanie młodzieży, jej społeczne zaangażowanie. W szkole działała „Samopomoc Uczniowska", prowadzono pracę samokształceniową. Powszechne uznanie zdobyła II Białostocka Drużyna Harcerzy im. Adama Mickiewicza, a także teatr szkolny, orkiestra dęta i symfoniczna. Dużą popularnością cieszył się „Głos Uczniowski", miesięcznik młodzieży gimnazjalnej ukazujący się od listopada 1921 roku. Ważnym wydarzeniem w dziejach szkoły było poświęcenie sztandaru szkolnego i odsłonięcie tablicy ku czci nauczycieli i uczniów gimnazjum poległych w obronie Ojczyzny. Uroczystość zorganizowano w 10-lecie niepodległości - 8 grudnia 1928 roku.
Uczniowie w gmachu gimnazjalnym mieli kaplicę rzymskokatolicką, w której stale przechowywany był Najświętszy Sakrament. W niedziele i święta gromadziła się tu młodzież na Mszę św. Chór szkolny, czy sama młodzież, przy akompaniamencie fisharmonii wykonywała pieśni religijne.
Wielkie znaczenie w tym procesie dydaktyczno-wychowawczym szkoły odgrywali nauczyciele. Ksiądz Dyrektor starał się, by oni reprezentowali nie tylko należyty poziom naukowy w swej specjalności, zaangażowanie społeczne i wychowawcze, ale także wysoką wartość moralną. Wybitną cechą jego charakteru była ufność w dobroć drugiego człowieka.
W latach 30. wprowadził do szkoły zmiany wynikające z nowej reformy ministra J. Jędrzejewicza. Gimnazjum było doskonale przygotowane do nowych zadań naukowych, wychowawczych i szerzenia nowej polskiej dydaktyki. Organizował konferencje naukowe dla innych nauczycieli. Szkoła uzyskała status liceum.
Ksiądz Dyrektor cieszył się wielkim szacunkiem wśród społeczeństwa białostockiego. Wyrazem tego był jego jubileusz 25-lecia kapłaństwa obchodzony uroczyście w dn. 4 czerwca 1933 roku. Ufundowano wówczas „stypendium imieniem księdza Dyrektora St. Hałki dla młodzieży, aby przekazać przyszłym pokoleniom pamięć o zasługach wychowawczych i organizatorskich tego wielkiego przyjaciela i opiekuna młodzieży". Władze państwowe w dowód uznania przyznały Złoty Krzyż Zasługi.
Wybuch II wojny światowej przerwał działalność ks. Dyrektora. Jeszcze do listopada 1939 roku kierował on swoją szkołą. Był przesłuchiwany przez NKWD. Władze radzieckie zlikwidowały szkołę, a ksiądz musiał ukrywać się. 27 grudnia 1939 roku potajemnie wyjechał z Białegostoku do Warszawy. Tam włączył się do konspiracyjnej działalności pod nazwiskiem Stefan Halicki. W sierpniu 1941 roku przybył do Białegostoku w celu organizowania tajnego nauczania. Zwrócił się także z prośbą o odbudowę zniszczonej części gmachu szkoły.
W Warszawie został aresztowany przez gestapo. Był więziony na Pawiaku, potem w Stutthofie, a następnie w Oświęcimiu, gdzie zmarł w 1943 roku. Pozostał w pamięci jako wybitny kapłan Kościoła katolickiego, wychowawca młodzieży, orędownik polskiego szkolnictwa na ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej.
Jan Dworakowski
Dokładnie w 25. rocznicę śmierci prezydent RP Lech Kaczyński przyznał księdzu Jerzemu Popiełuszce – pośmiertnie – najwyższe odznaczenie państwowe.
Order Orła Białego wręczył matce księdza po dzisiejszej mszy świętej w kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu.
Order Orła Białego przyznawany jest za najznamienitsze zasługi dla dobra Rzeczpospolitej Polskiej. W uzasadnieniu przyznania go ks. Popiełuszce napisano, że ksiądz jako kapelan „Solidarności” wspierał słowem i czynem walkę o Polskę wolną i solidarną.
– Wielokrotnie wręczałem już Order Orła Białego i robiłem to zawsze z przekonaniem. Ale w żadnym przypadku nie było przekonania tak mocnego, jak w przypadku ks. Jerzego – mówił po mszy świętej prezydent RP Lech Kaczyński. – Mówię dziś o kapłanie, ale i o wielkim Polaku, naznaczonym charyzmą niezwykłą. Służył on mobilizacji Polaków w czasie niezwykle ważnym. A jego duchowy testament to słowa: „Zło dobrem zwyciężaj”.
Order Orła Białego to najstarsze polskie odznaczenie. Ustanowił go 1 listopada 1705 r. król August II na zamku w Tykocinie. Wśród żyjących Polaków mają go m.in. Tadeusz Mazowiecki, Ryszard Kaczorowski i Władysław Bartoszewski. Rodzina księdza postanowiła przekazać order do muzeum ks. Popiełuszki.
artykuł z "Gazety współczesnej"
http://www.wspolczesna.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20091019/KRAJSWIAT/642006723