Katakumby - podziemne korytarze przypominające labirynt, świadkowie rozkwitu naszej wiary. Termin “catacumbas” znaczy “w pobliżu doliny”. Tak właśnie określali starożytni Rzymianie specyficzny, przypominający dolinę, teren wzdłuż Via Appia.
Na początku chrześcijanie byli bardzo biedni, zmuszeni byli grzebać swoich zmarłych na otwartych, pogańskich cmentarzach. Z czasem wiele bogatych patrycjuszowskich rodzin nawróciło się na chrześcijaństwo. Zaczęli oni powiększać prywatne cmentarze z w ten sposób tworzyć nowe miejsca pochówku dla swoich zmarłych braci w Chrystusie. W tym też czasie chrześcijanie zaczęli kopać groby pod ziemią. Z drugiej strony chrześcijanie musieli się ukrywać. Wzmożone prześladowania chrześcijan w II i III w. przyczyniły się do masowego wzrostu liczby zmarłych. W 313 r., wraz z wydaniem edyktu mediolańskiego, prześladowania ustały. Chrześcijanie kontynuowali jednak grzebanie zmarłych w katakumbach ze względu na pamięć męczenników. Jeden z papieży w IV w. nadał Katakumbom znaczenie popularnej i godnej czci świątyni-relikwiarza.
Katakumby Św. Kaliksta to jedne z największych i najbardziej okazałych katakumb w Rzymie. Powstały około połowy II wieku po Chrystusie i stanowią część całego kompleksu cmentarnego rozciągającego się na obszarze 15 ha i sieci korytarzy podziemnych, których łączna długość dochodzi do 20 km, na różnych poziomach schodzących do 20 m pod powierzchnię ziemi. W tych katakumbach znalazło miejsce spoczynku dziesiątki męczenników, 16 papieży i niezliczeni chrześcijanie.
Katakumby te noszą imię diakona św. Kaliksta, który na początku III w. został ustanowiony zarządcą tego cmentarza i w ten sposób Katakumby Św. Kaliksta stały się oficjalnym cmentarzem Kościoła w Rzymie.
Katakumby - podziemne korytarze przypominające labirynt, świadkowie rozkwitu naszej wiary. Termin “catacumbas” znaczy “w pobliżu doliny”. Tak właśnie określali starożytni Rzymianie specyficzny, przypominający dolinę, teren wzdłuż Via Appia.
Na początku chrześcijanie byli bardzo biedni, zmuszeni byli grzebać swoich zmarłych na otwartych, pogańskich cmentarzach. Z czasem wiele bogatych patrycjuszowskich rodzin nawróciło się na chrześcijaństwo. Zaczęli oni powiększać prywatne cmentarze z w ten sposób tworzyć nowe miejsca pochówku dla swoich zmarłych braci w Chrystusie. W tym też czasie chrześcijanie zaczęli kopać groby pod ziemią. Z drugiej strony chrześcijanie musieli się ukrywać. Wzmożone prześladowania chrześcijan w II i III w. przyczyniły się do masowego wzrostu liczby zmarłych.
W 313 r., wraz z wydaniem edyktu mediolańskiego, prześladowania ustały. Chrześcijanie kontynuowali jednak grzebanie zmarłych w katakumbach ze względu na pamięć męczenników. Jeden z papieży w IV w. nadał Katakumbom znaczenie popularnej i godnej czci świątyni-relikwiarza.
Katakumby Św. Kaliksta to jedne z największych i najbardziej okazałych katakumb w Rzymie. Powstały około połowy II wieku po Chrystusie i stanowią część całego kompleksu cmentarnego rozciągającego się na obszarze 15 ha i sieci korytarzy podziemnych, których łączna długość dochodzi do 20 km, na różnych poziomach schodzących do 20 m pod powierzchnię ziemi. W tych katakumbach znalazło miejsce spoczynku dziesiątki męczenników, 16 papieży i niezliczeni chrześcijanie.
Katakumby te noszą imię diakona św. Kaliksta, który na początku III w. został ustanowiony zarządcą tego cmentarza i w ten sposób Katakumby Św. Kaliksta stały się oficjalnym cmentarzem Kościoła w Rzymie.