Question

Napisz opowiadanie na temat: Poszukiwanie przeze mnie skarbu ze szczęśliwym zakończeniem w czsie Present Perfect. Użyj słów: Treasure Chest, Treasure Hunting, Bracelet, Gold coins...

Daję naj...

Z góry dzięki...

Answer 1

This story is probably the most often cited to underline the fact that the real treasures are usually close to us. It reminds us so our initial reflections on the treasures and the presence of Jesus close to us, in our heart. But for me it is equally important in this narrative aspect of sensitivity to the signs that God gives us. Isaac of our story had a dream, like Joseph of today's gospel (Mt 1, 18-24), in which an angel tells him that he was not afraid to take Mary. Both of them acted very sensibly in my view, even though Joseph took effect immediately after the first dream, and Isaac need three.

Sen. Joseph was probably a very convincing and gave him confidence that God speaks to him. Therefore, do not need repetition. Last week I wrote about his unique, the only experience that was for me a very persuasive. But as I said then, God usually does not work
in this way. Movements of the Spirit are usually very sensitive, do not violate the laws of nature. Isaac was found so the first night's sleep just too random, but when he repeated it three times, he began to wonder if it does not mean something more. He was not convinced one hundred percent
But after three dreams seemed to him very likely, therefore, the courage and took action to make sure that such is the will of the Lord. Probably also remember the Scripture about Samuel and Eli, the first book of Samuel when Eli recognize that the Lord calling Samuel, when the cry was repeated three times.

About five years ago, someone said to me that I would be a good deacon. I smiled, thanked him and forgot about it. After some time it was repeated again with another person.

In turn, on another occasion a lady, a little sick, "she said to me:" ojczulku, let daddy come to our house. " Another time a nun said "Father Andrew ..." and realized that she made a mistake. Yet another time I got a letter from someone that begins with not knowing why, the words "Dear Father Andrew." What was more of these cases, the more I wondered if God wants me to say something. I can not be a priest because I'm married, but some spoke specifically about a permanent deacon, so it really meant?

I said to God: if it really is up to you, I'd like to hear from my spiritual director - it will be for me to sign. Your manager but did not say anything about those other characters, or in general on this topic. After so many characters but I was inwardly convinced that this too will I get the final mark. But nothing that has not happened. After several months, so I told myself that this was just my inventions and apparently it is not God. The whole affair so I forgot. After some time I came to your manager on the confession and conversation. Then I felt very bad and unworthy to be close to the Lord. At the end of the interview my boss said: "Andrew, do you ever thought of a deacon?"

In today's first reading we hear: The Lord spoke to Ahaz, saying: "Ask for a sign from the Lord thy God, if this deep in Sheol or high as the top". But Ahaz said, "I will not ask and I will not exhibit the LORD to the test." Then he said to Isaiah: "Hear then, house
David: Did you bother enough people that weary my God also? Therefore the Lord himself will give you a sign ... "(Isaiah 7, 10-14a)

Yet many naprzykrzałem to God asking for a very specific character specified by me. Do not, however, I was receiving a hundred percent clear answers. I've come to the conclusion that the Lord does not want us in normal circumstances, such "our" characters ever received. Then we'd kind of like puppets, in each case a very clear expectation of the mark as the answer to our question and if ordered to do. The Lord gives us enough character in his time, through the situations and people around us. We just have to be sensitive and be able to read them, that is, consider the word of God, and then interpret everyday events and the needs of the world around us, especially those who are closest to us.

I want to say today that God gives you signs and is present in our everyday lives. Sometimes the characters are unique, but usually very simple, like hidden treasures, where we are looking at these retreats, in our ordinariness. Atheists or busy with their own matters they consider these signs as cases, or insignificant details. If you can see, for example, that someone around you is sad, then you can talk to him, hear him, give him your time and attention, to pray in his intentions. If you see a mother who is already very tired of continuous occupation of the children, you can offer her his care for little ones to have a little time to rest. Similarly, when someone is constantly sick elderly parents and mental health needs of breath for a moment. Or maybe your lonely neighbor does not have enough for bread and for drugs and did not know whom to ask? Why not afraid to leave the house because he already has poor eyesight and can not itself make purchases, or go to church? Maybe in your working life you meet people who come with a case, a necessity and a sign for you to help them, show genuine interest, to empathize with their situation?

In each of these individuals and the situation is the presence of Christ and you can meet him, but if you recognize him? I will gather all nations before him, and he will separate some [people] from another as a shepherd separates the sheep from the goats. Set the sheep on his right and the goats on his left side. Then the King will say to those on his right hand, Come, ye blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world! I was hungry and you gave me food, I was thirsty, and ye gave me drink: I was a stranger and you welcomed me, naked and you clothed me, I was sick
And you visited me, I was in prison and you visited me. " Then the righteous will answer, 'Lord, when did we see you hungry and feed you? or thirsty and give you drink? When did we see you a stranger and welcome you or naked and clothe you? When did we see you sick or in prison and visit you? "And the King will answer them:" Verily I say unto you, what did it to one of the least of my brethren, Mnieście did. " Then shall he say also unto them on the left: "Depart from me, ye cursed, into everlasting fire, prepared for the devil and his angels! For I was hungry and you gave me food, I was thirsty and you gave me drink: I was thirsty and you welcomed me, naked and you did not clothe me, sick and in prison and you visited me not. "Then you ask, and "Lord, when did we see you hungry or thirsty or a stranger, or naked, sick or in prison, and did not minister to you?" Then answer them: "Verily I say unto you, you did not do one of these little, tegoście and I did not do. " (Mt 25, 1932-1945)



When we talk about sensitivity to the signs of God, as a rule, we think about big things, serious decisions, some specific vocations to holiness. The fact is, however, that each of us is called to holiness at the moment of conception, called to unite with Love. Our holiness is not dependent on any single major character or special grace. My holiness that we can and should implement in our everyday life by reading small signs and raising small crosses. If you want to do something great for Christ, the more concentrate first on the "minor" issues. In Luke's parable of the mines, when the servant of the matter passed from the multiplication of one to ten additional faces, his master replied: "Well done, good, because the small things hast a faithful, exercised authority over ten cities" (Lk 19, 17)

The more I use the minor characters and situations, the more you'll notice the new signs. The sooner we find little treasures, the more you get big. The Lord will prepare us gradually to more and more mission

 

 

PO POLSKU

Ta opowieść jest zapewne cytowana najczęściej, aby podkreślić fakt, że prawdziwe skarby są z reguły blisko nas. Przypomina nam więc nasze wstępne rozważania o skarbach i obecności Jezusa blisko nas, w naszym sercu. Ale dla mnie równie istotny jest w tym opowiadaniu aspekt wrażliwości na znaki, jakie Pan Bóg nam daje. Izaak z naszego opowiadania miał sen, podobnie jak Józef z dzisiejszej ewangelii (Mt 1, 18-24), w której anioł mówi mu, aby nie bał się wziąć do siebie Maryi. Obydwoje postąpili według mnie bardzo rozsądnie, mimo iż Józef od razu podjął działanie po pierwszym śnie, a Izaak potrzebował trzech.

Sen Józefa był prawdopodobnie bardzo przekonujący i dał mu pewność, że mówi do niego Bóg. Dlatego nie potrzebował powtórki. W zeszłym tygodniu pisałem o swoim wyjątkowym, jedynym doświadczeniu, które było dla mnie bardzo przekonujące. Ale jak wtedy wspomniałem, Pan Bóg z reguły nie działa
w ten sposób. Poruszenia Ducha są przeważnie bardzo delikatne, nie naruszające praw natury. Izaak uznał więc pierwszy sen po prostu za przypadkowy, ale kiedy powtórzył się on trzy razy, zaczął się zastanawiać, czy nie oznacza on czegoś więcej. Nie był przekonany w stu procentach
, ale po trzech snach wydało mu się to bardzo prawdopodobne; dlatego zdobył się na odwagę i podjął działanie, aby się upewnić, czy taka jest wola Pana. Pamiętamy też zapewne fragment Pisma o Samuelu i Helim, z pierwszej księgi Samuela, kiedy Heli rozpoznał, że Pan woła Samuela, gdy wołanie powtórzyło się trzykrotnie.

Jakieś pięć lat temu ktoś powiedział do mnie, że byłbym dobrym diakonem. Uśmiechnąłem się, podziękowałem i zapomniałem o tym. Po jakimś czasie to się znowu powtórzyło z inną osobą.

Z kolei przy innej okazji jedna pani, trochę chora, powiedziała do mnie: „ojczulku, niech ojczulek przyjdzie do nas do domu”. Innym razem siostra zakonna powiedziała: „księże Andrzeju...” i zorientowała się, że zrobiła pomyłkę. Jeszcze innym razem dostałem od kogoś list zaczynający się nie wiedzieć czemu słowami „Drogi księże Andrzeju”. Czym więcej było tych przypadków, tym bardziej się zastanawiałem, czy Pan Bóg chce mi coś powiedzieć. Księdzem być nie mogę, bo jestem żonaty, ale niektórzy mówili specyficznie o diakonacie stałym, czyżby więc o to chodziło?

Powiedziałem Panu Bogu: jeśli to rzeczywiście jest od Ciebie, to chciałbym to usłyszeć od mojego kierownika duchowego – to będzie dla mnie znak. Swojemu kierownikowi nie mówiłem natomiast nic o tych innych znakach, ani w ogóle na ten temat. Po tak wielu znakach byłem jednak wewnętrznie przekonany, że ten finalny znak też otrzymam. Jednak nic takiego się nie wydarzyło. Po kilku miesiącach powiedziałem więc sobie, że były to tylko moje wymysły i widocznie nie jest to Boże. O całej sprawie więc zapomniałem. Po jakimś czasie przyszedłem do swojego kierownika na spowiedź i rozmowę. Czułem się wtedy bardzo źle i niegodny być blisko Pana. Pod koniec rozmowy mój kierownik zapytał: „Andrzeju, czy myślałeś kiedyś o diakonacie?”

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy: Pan przemówił do Achaza tymi słowami: „Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze”. Lecz Achaz odpowiedział: „Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę”. Wtedy rzekł Izajasz: „Słuchajcie więc, domu
Dawidowy: Czyż mało Wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak...” (Iz 7, 10-14a)

Jeszcze wielokrotnie naprzykrzałem się Panu Bogu prosząc o bardzo konkretny znak określony przeze mnie. Nie dostawałem już jednak stuprocentowo jednoznacznych odpowiedzi. Doszedłem do wniosku, że Pan nie chce, abyśmy w normalnych warunkach takie „nasze” znaki ciągle otrzymywali. Wtedy bylibyśmy trochę jak marionetki, w każdej sprawie oczekując bardzo wyraźnego znaku jako odpowiedzi na nasze pytanie i jakby rozkaz do wykonania. Pan daje nam wystarczająco znaków w swoim czasie, poprzez sytuacje i osoby z naszego otoczenia. Musimy tylko być wrażliwi i umieć je odczytywać, to znaczy rozważać Słowo Boże, a potem interpretować codzienne wydarzenia i potrzeby otaczającego nas świata, a zwłaszcza osób będących najbliżej nas.

Chcę Ci dzisiaj powiedzieć, że Pan Bóg daje znaki i jest obecny w naszym codziennym życiu. Czasami są to znaki wyjątkowe, ale najczęściej bardzo zwykłe, ukryte jak skarby, których szukamy w tych rekolekcjach, w naszej powszedniości. Ludzie niewierzący albo zajęci wyłącznie swoimi sprawami uważają te znaki za przypadki, albo nic nie znaczące szczegóły. Jeśli widzisz na przykład, że ktoś koło Ciebie jest smutny, to możesz z nim porozmawiać, wysłuchać go, ofiarować mu swój czas i uwagę, pomodlić się w jego intencji. Jeśli widzisz matkę, która jest już bardzo zmęczona ciągłym zajmowaniem się dziećmi, możesz zaoferować jej swoją opiekę nad pociechami, aby miała troszkę czasu na odpoczynek. Podobnie gdy ktoś zajmuje się ciągle starszymi chorymi rodzicami i potrzebuje psychicznego oddechu na chwilę. A może Twojej samotnej sąsiadce nie starcza na chleb lub na lekarstwa i nie wie do kogo się zwrócić? Może boi się wyjść z domu, bo ma już słaby wzrok i nie może sama zrobić zakupów, albo pójść do kościoła? Może w Twojej pracy zawodowej spotykasz osoby, które przychodzą z jakąś sprawą, jakąś potrzebą i są dla Ciebie znakiem, aby im pomóc, okazać prawdziwe zainteresowanie, wczuć się w ich sytuację?

W każdej z tych osób i sytuacji jest obecny Chrystus i Ty Go możesz spotkać, ale czy Go rozpoznasz? I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory
, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”. Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?” A Król im odpowie: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie; byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie.” Wówczas zapytają i ci: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?” Wtedy odpowie im: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili”. (Mt 25, 32-45)



Kiedy mówimy o wrażliwości na znaki Boże, myślimy z reguły o wielkich rzeczach, poważnych decyzjach, jakiś szczególnych powołaniach do świętości. Faktem jest natomiast, że każdy z nas jest powołany do świętości już w momencie poczęcia, powołany do zjednoczenia z Miłością. Nasza świętość nie jest zależna od jakiegoś jednego dużego znaku czy specjalnej łaski. My tę świętość możemy i powinniśmy realizować w naszej codzienności przez odczytywanie małych znaków i podnoszenie małych krzyżyków. Jeśli chcielibyśmy zrobić dla Chrystusa coś wielkiego, to tym bardziej skoncentrujmy się najpierw na „drobnych” sprawach. W Łukaszowej przypowieści o minach, kiedy sługa zdał sprawę z pomnożenia jednej miny o dziesięć dodatkowych, jego pan odpowiedział mu: „Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami!” (Łk 19, 17)

Im lepiej wykorzystamy drobne znaki i sytuacje, tym więcej będziemy zauważać nowych znaków. Czym szybciej odnajdziemy małe skarby, tym więcej otrzymamy dużych. Pan będzie nas stopniowo przygotowywał do coraz większych misji