kolonizacja na prawie niemieckim, zjawisko gosp.-społ. w XIII–XIV w., obejmujące swym zasięgiem Europę Środk.-Wsch., polegające na planowym osadnictwie ludności pochodzącej gł. z zach. obszarów Niemiec.k.n.p.n.dokonywała się na mocy osobnych umów, określających zakres praw oraz swobód kolonistów, zawieranych pomiędzy panem gruntowym a grupa osadników reprezentowanych przez zasadźcę; w Polsce rozwijała się od pocz. XIII w. wraz z napływem grup wolnej ludności z Zach. (gł. z Niemiec), przynoszących ze sobą zręby nowego prawa osadniczego, rozwiniętego następnie w system prawny zw. prawem niem., oraz stosowaną na Zach. technikę zakładania nowych wsi i miast, ściśle powiązaną z bardziej wydajnymi systemami rolnictwa i nowymi technikami w rzemiośle i handlu; w XIV w. doprowadziła do znacznego zwiększenia gęstości zaludnienia i zmniejszenia obszarów puszczańskich.
kolonizacja na prawie niemieckim, zjawisko gosp.-społ. w XIII–XIV w., obejmujące swym zasięgiem Europę Środk.-Wsch., polegające na planowym osadnictwie ludności pochodzącej gł. z zach. obszarów Niemiec.k.n.p.n.dokonywała się na mocy osobnych umów, określających zakres praw oraz swobód kolonistów, zawieranych pomiędzy panem gruntowym a grupa osadników reprezentowanych przez zasadźcę; w Polsce rozwijała się od pocz. XIII w. wraz z napływem grup wolnej ludności z Zach. (gł. z Niemiec), przynoszących ze sobą zręby nowego prawa osadniczego, rozwiniętego następnie w system prawny zw. prawem niem., oraz stosowaną na Zach. technikę zakładania nowych wsi i miast, ściśle powiązaną z bardziej wydajnymi systemami rolnictwa i nowymi technikami w rzemiośle i handlu; w XIV w. doprowadziła do znacznego zwiększenia gęstości zaludnienia i zmniejszenia obszarów puszczańskich.